Alle inzendingen over nauw

- in reactie op Wim's snelsonnet - Pak je rust en kom niet met verhalen over waaiers, nauwe stegen en de sprint van groenewegen morgen wachten toppen van besneeuwde kathedralen, dus ren je rot en laat die trappers malen, je moet immers Parijs nog zien te halen!…

je werpt je blikken onverhoeds, huid en klieren trekken samen om groter te ontplooien ik wil me op je gooien om met jou het feest te vieren van het verboden vlees onthutst voel ik mijn lust die groter is dan werd voorzien in veel te nauwe broeken hoe kom ik aan mijn trekken als de spanning hem voortijdig zal doen lekken…

wordt het geweten je als een maatpak aangemeten of is het als confectiekleding net te ruim of iets te nauw in korte tijd tot op de draad versleten? het krimpt ineen bij elke leugen komt met scheuren thuis en blauw, wat heb ik uitgevreten? als het me goed wil heugen heb ik me als een dolle hond in m'n eigen staart gebeten…

Schouder aan schouder Staan boeken in de rij Om stof te verzamelen In los verband Om zich te bedekken Met oogluikend grauw Dat neerdaalt Uit aangeroerde ruimte Hand in hand Gaan titels aan de haal Met evenwicht En geduld Om zich te verzetten Tegen de tijd En vergetelheid Die nemen het nogal nauw…

Leven dat een Lijn is met Nauw'lijks regelmaat Erin Paar nog net zichtbare Piekjes en daarna Nog veel meer Diepe dalen, Afgronden die Mijn leven opeisen - Wonderlijk toch Dat zoveel ervaringen Ondanks alle moeite Onverwerkt zijn gebleven En dat zij mij daag'lijks Nog in de weg staan…

als in het nauw: katten in straten, stegen op daken door laat licht ......beschenen Is het middag? val van avond? of ergens tussenin? Hemel ontbloot zich even -schuchter- voor ons aangezicht.…

Een Trump in ´t nauw maakt dikwijls rare sprongen Er komt geen zinnig woord meer uit zijn mond Hij twittert constant onzin in het rond Aanhoudend brallend en nooit uitgezongen Een “lame duck” klapwiekt rond het Capitool En gaat de boeken in als halve zool…

dat luistert heel erg nauw en mag beslist niet tussendoor, of gauw - wel regelvast alles op rijm gezet een kwestie dus van relatief veel tijd want anders raak je snel de draad weer kwijt…

Ware pure vrienden tel je op de vingers van één hand Met oprechte zo reine Bambi, toeverlaat héb ik een nauwe band. ........................en het werd zomer .........…

De eenzame winternachten keren terug naar oude waarden ware aard doorklieft het donker we ontdoen ons van textiel voelen op tast de verlegen huid gezichten vervagen door het duister het zaad gedijt in nauwe kieren in machteloze bekoring gesmoord in het abstractum van de nacht.…

Verbijsterd Langzaam Tot mezelf gekomen Dicht ik over De onvoorstelbare dood Hoe onwerkelijk is het Om levend dood te zijn Zo voelt mijn voortbestaan In het oog van deze orkaan Zware depressie - leven Langzaam vervagend tot nevel Nauw'lijks zichtbaar nog Gordijn van de dood Een mens levend dood gemaakt…

Tussen lammeren en ooien, Omfluisterd door Ruisende peppels die Boodschappen van vrede, Liefde en verdraagzaamheid Nauw'lijks hoorbaar uiten, Voltooi ik mijn beeldhouwwerk, Mijn kunstwerk voor de eeuwigheid Atelier GROND, Nuis, 24 mei 2012 Opgedragen door mij aan beeldend kunstenaar Klaasje Smit…

was de stad de witte muren de ramen als ogen op vandaag De straatjes in het nauw hoeken met geschiedenis bocht met verleden Aldoor rijst bij mij de vraag: wat kan de stad mij..... vertellen? Ik kan die vraag stellen weet het antwoord nog niet pas, als ik rondkijk gaan m'n ogen me geloven.…

vanmiddag in de metro sprak een vrouw hem aan jasses hij werd stotterkip ontveerd met vel ze vroeg ken ik jou of ken jij mij waarvan ook al weer hij bezwoor haar ongekende schoonheid op station amstel stapte ze uit met ongeloof wat zat die meid nauw sluitend lekker in d'r vel…

straten dragen geen namen meer tijd staat stil in dorpskommen zonlicht tussen berooide bomen wind in nauwe doorgangen haastig in de tijd voorbijgegaan schaarse overblijfsels in het losgemaakte in een dagdunne spoeling de stad makt een pas op de plaats al mompelend in zichzelf met andere woorden voor haar voorbijganger…

het masker van het leven drukt op mijn gelaat de vrijheid in mijzelf wacht op ziels beraad de tijd is nu gekomen met leeftijd meegegaan mijn ware identiteit zal nu op gaan staan het werpt een korte blik door het nauwe ogen gat oh wereld die daar buiten ik ben jouw schijn spuugzat 1992.…

in stug herhalen ligt een weidelandschap te blozen bij zonsopgang vaak lijkt het "slechts" een droom wauw, een groot schilderij (waarin je wordt toegelaten als een zwerveling) maar toch in wezen door de eenvoud en openheid nauw verwant zijn aan elkaar om de eigen weg te gaan op ’t gekreukte groene gras bij zaaitijd en pluk…

. --------- Internationale sportprestaties, economische groei en het consumentenvertrouwen zijn nauw met elkaar verbonden.…

voor de ochtenddauw 2015 via de bruidsbloemlaan naar de ondertrouw naar kalenberg de sleutels bij de buren lucht met de rietmug doorvoer groningse bevingen zijn zeker gevangen in water in de vier winden een rietgors op lagarde moeras toch 't weer op de kalenberg - de dagen gaan dauw na dauw nauw in hun weidsheid…

Prozac dicht het gat in een mensenhart het leven zit nogal slordig in elkaar bloed zoekt als de rivier een uitweg en perst zich door de nauwe kloof hoe vangt een mens het groot verlangen van de vogel die in een handvol dagen Siberië bereiken zal is dat hoog gegrepen of raak ik verder van huis?…

Nature, die daar schijnt in droeve damp begraven Door ‘t missen van uw glans, betreurt haar rijkste gaven, Die ge altezaam besluit in plaats zo nauw bepaald.…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

centenkwestie machtswellustelingen milieuterrorisme niet-Chinese spleetogen verboden enkels foute groene broeken op de boulevard spaghetti-vreters in het nauw onmogelijke referenda voedselbanken overspoeld door minima overspel maakt een rijke man nog rijker armlastig vecht voor bestaan niemand die gelooft dat de ander gelijk heeft…

Je "kwakkelt" wat af, ligt dan thuis, dan weer weken in het ziekenhuis, men kan niet vinden wat je mankeert, maar; Je hebt PIJN. Het vocht hoopt zich op, benen gaan stuk, pillen slikken tot en met, ze kunnen niks vinden maar: Je hebt PIJN. Wanneer er bezoek komt dat je verslag doorneemt, blijkt ook het personeel niet in staat…

Over de aarde was waarschijnlijk alles zo, de wereld, en 't mensgewas ze leven nauw. Ik liep het aan te zien bang en tevreden, mijn voeten als goede liên liepen beneden.…

Maar nauw is 't smokend kruid verbrand tot stof en as, Of 'k vind mij in die stand, waar ik voor dees in was: En nauw zie ik de rook in ijdle lucht verzwinden, Of 'k zeg, dat ik in 't minst geen onderscheid kan vinden, In, of ik leef of hoop, of dat 'k een pijpje smook, Want 't een is niet als wind en 't ander niet als rook. ---------…

Ze hoort het moedeloze aan van in het nauw gedreven leed het ongelooflijk ongeloof voor alles wat hij deed Ze schreeuwt het radeloze uit van in de knel geraakte pijn het angstaanjagend angstgevoel voor wat hij niet kon zijn Ze schopt het machteloze weg van in de kiem gesmoord verdriet het onbegrepen onbegrip voor wat hij achter liet…

Ik kan hier niet meer tegen, ik zit helemaal in het nauw. Was er maar enkel een regenboog, een beetje regen, een beetje zon. Maar dat doel reikt te hoog, het is te lang geleden dat het begon. Ik blijf altijd steken, in dit gevoel. Is het een voorteken, van een dood o zo koel? Het is zo'n diep gat, waar ik in zit.…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…