Alle inzendingen over rand

Schip van zand aan de rand van de zee, altijd de rand van de zee. Vol verbeelding is het schip, maar zonder illusies: straks komt de zee en wast dit allemaal weg. Wat overblijft is het verhaal: “Weet je nog, ons schip, toen.” Dat verhaal blijft eeuwig spreken.…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw een solodans in onbuigzaam verdriet boven de huizen hangt de meedogenloze geur van verbrande schoonheid verknipte harmonie niets komt door letter en papier aan de rand van de nacht…

Het strand, Tussen vast en vloeibaar Gaan tot aan de rand Wachtend op de vloed Overspoeld worden En geblust, vooral geblust…

afwezigheid van een loszittende rand duw ik tegen de ondoorzichtige ruit hier ervaar ik de pijn waarnaar mijn zucht wordt toegeleid…

Lichtgrijzend gebrild bruin Strikje en duur gekreukeld gepakt Schoenen hoogglanzend gepoetst Als gelakt Spreekt de R als L Nieuw vrouwtje zo`n blonde del Weet zijn behoefte wel En scoren zal hij Sneller snel De topmanager Langs de rand En Uiteindelijk altijd verder Voller meer Over de rand Stroomt Een paar miljoen In zijn gretige…

Op de grens van vandaag naar morgen Op de rand van waken naar slapen Moet ik een neergestorte droom borgen Alle duizend duigen bijeen zien te rapen Op de grens van ongeloof naar inzicht Op de rand van hoop naar vrees Zie ik de schade die is aangericht Voel de pijn die uit de puin verrees Ik zie je nog dag en nacht Want je bent met mij verweven…

tot aan de rand van nacht heb ‘k je gewacht mij het verlangen in je geuren stil gefluisterd gedompeld brand ik verder al weet ik wel dat jij ook gloeit heet en als steeds mijn hunkeren nachtwaarts in je ogen donkerzwart verlokkend rood je mond zingt diep in mij je warme bloed zich hoog over de randen één pols, één woord, één…

de vader rolt van de rand in een onbetaalbare diepte die hem kwelt levenslang…

Hij dobbert langs de rand van het betonnen zwembad terwijl hij gluurt naar een vrouw in een vooroorlogse bikini die naar haar best appetijtelijke vetrollen ligt te staren Zij raakt opgewonden van de patatgeur terwijl zij bukt en hij met gemak haar schaamlippen volgt de wuivende haren aan de randen van haar zwemslip even later waggelt…

Je moet alles Los kunnen laten, Zei ik tegen je Ik zag Dat je me begreep Pas toen ik viel, Besefte ik Dat het jouw hand Was geweest Die mij had weggehouden Van de rand Van mijn ravijn…

Was ik het die op de rand van de waterput de wilde orchidee wilde plukken? Stond ik stil onbeweeglijk in gedachten aan het eind van de verlaten weg..…

Ik zal je adem verbergen in mijn longen je ogen verduisteren je denken tot stilstand brengen en dan luisteren aan de rand van je schedel naar de echo van de dood.…

Badend in louter licht en water speelt een kind aan de rand van het strand met 'n zuchtje wind en nooit wordt het later...…

het liefst zou ik bij je zijn zo vredig als je daar ligt en stil sta ik aan de rand van jouw wereld jaren tellen niet meer en ik wil weer alles opnieuw beleven…

slaap maar door de zwartheid heen als de duisternis aan de randen van het bed knaagt niemand die haar aan banden legt onder je dromen slaapt de oneindigheid…

mijn huis kent glazen wanden spiegels met de blik naar buiten mijn nagels hebben zwarte randen zij krabben de dood van ruiten…

Na de vloed van bergen dobberen reddende lichtjes aan de rand van de woestijn: ze boeien ons in de nacht, wij zijn weg van Death Valley…

Zo dorstig waren wij niet om ons bestaan te redden enkele druppels kennen het verdriet op de rand van mijn doucheput.…

naar de rillingen op mijn rug en de pluisjes in de wind langs de rand van mijn ogen en het stil schreiend bankje…

Daarin openen zich heldere spiegels met rafelige randen waarin door het penseel van de schepper de scherpe afdrukken schitteren van het glinsteren van de stam…

en onwetend wachten de trommels slaan terwijl de gier om de leestekens zweeft aan de rand van het bestaan…

ijzig blaast een koude wind over een sneeuwwit oppervlak tot aan de rand waar water nog deining heeft dankt de eend in stilte het wak…

Een vers is goed of niet, Naarmate ’t vol is tot de rand, die niet kan halen, Of over-vliet.…

peilloos kijk ik over de rand van deze wereld de slagschaduw is enorm, platweg gezegd hang ik nutteloos in 't zwerk en is iedereen naar de maan…

niet meer dan een toevallige ontmoeting niet meer dan een moment van herkenning niet meer dan een gesprek op de rand van verlangen zo terloops uit balans gebracht de dagen kleuren meer zoveel meer dan eerder…

Dat van de kip of het ei en van de hoed en de rand, Ach… Het ei werd gelegd en het nest houdt stand. Tok, tok, tok, toktok...…

ik tel de zandkorrels in eendere samenstelling allemaal gelijk, ook aan de rand stemverheffing verzandt, zwijgen doet er toe maar het stuift wel…

De vale ouwe ziet met lede ogen hoe tak en wortel van een halfdode eik in haagse kringen naar de knoppen gaan…

Staand op de rand kijkt hij omlaag. Een zwarte zee met bruine kraag. De diepte omhult zijn naaktheid. Bitterheid verzwelgt de doorn in zijn oog.…

Midden in de nacht op de rand van het bed droomt zij hardop over vroeger toen het verschil tussen dag en nacht nog meer was dan licht en donker oud en nog ouder…