Alle inzendingen over sneden

De gehavende schoenendoos met her en der een knaaggat verbergt een prachtig lilalint gestrikt volgens lang geleden maar nooit vergeten kalenderdagen postzegels werden niet meer gestempeld, de kartelrandjes golfden langs wel, niet, wel en het stapeltje groeide en groeide het onder dagen duiken na weer een langverwachte donkere nacht sneed…

Van een luisteroor dat doof is voor de klanken losgevallen uit een mond die niet kan zeggen van het woordbeeld dat hij zag Nu een taal slechts vol gebaren driftig graven in geheugen waar de zin niet komt tot snede maar in wanhoop overgaat Afa ziet, maar kan niet zeggen van het beeld dat heeft bewogen maar met taal niet werd gevangen…

muren je naam gekerfd mijn mes geslepen op bomen het hart gesneden met pijlen doorboord godvergeten veel van je gehouden jij hebt me niet gehoord mijn liefde werd stil verdronk in de zee van jouw woorden mijn golven sloegen stuk in de drukte op strand als los zand liet jij mij door de vingers glijden naamloos op drift sneed…

hij had een brood gepakt en telde afgebakend zacht de sneden: één, twee, drie, vier tot vijf maal vier het volle pond plus twee bereikte; het geijkte aantal sprak voor zich: “een heel brood voor ik doodlig,” dacht hij tienmaal twee voor elke mond wanneer de avond valt in het begin slaap wel mijn lief, morgen weer gezond de wereld in…

ik hoorde woorden over sawa’s, hoe een kind in hunkering naar meer dan moeder, zocht in windsels stil verdriet ik had dat niet mijn moeder uitte zich slechts stroef met scherpe sneden brood het mes op tafel liet ze schrapen maar toch werd vaak het heft haar wapen en het ging soms hard, bij ieder woord ook zij probeerde goed te zijn…

Je sneed het vlees op de vlees- en kaasafdeling van Albert Heijn. Ik liep opzichtig voorbij en ik zei: 'Hai, Nina, hoe gaat het?'. Je zag meteen mijn kale kop en je lachte vanuit je mooie buik. 'Tja, de grasmaaier!', zei ik met een geacteerd, zuur gezicht en ik was allang blij met je glimlach, waarop ik weer weken kan teren.…

Plukten de bloemen en sneden de rozen. Boetseerden uit klei de schitterendste vormen. Legden hun schroom af na een leven van vele stormen.…

Ik kluif de klinkers kaal tot bot stil mijn dorst lavend met mede blik zin’lijk naar de volle snede en smikkel van het puur genot ‘k laat mij de volle verzen smaken veeg vette letters van mijn lippen probeer de blanke kern te strippen doch taal niet om de vorm te kraken ik vreet gedichten bij de vleet verslind verhalen als een toetje hiervan…

rood bewoog de spraakwaterval van hoog naar beneden nooit even stil en tevreden over het spraakmakend heden hoog opgezeild klapperden oren steevast verleden tijd strengden ogen de te volgen route zonder mededogen het boegbeeld sneed bol gepramd regelmatig de zelfkant pas toen ik je kuste verstomde jouw vocale energie met…

Jij kwelt met gebaren en taal vernietigend het hart met sneden mijn huid verdwaasde waar heb jij gekeken waar gezocht daar domheid en geilheid toon voerden en woede is nu mijn woord uit toorn is dit geboren en in vrede zal het sterven zijn in het gras zal liefde liggen naast de stroom het hart vergeef de verdwalingen waar ik wist dat…

dichten, ja dat doe ik veel maar wat dicht ik er mee gaten dichten in een zee, een zee vol emoties, veel te veel gevoelens slaan stuk als golven op een rots waar ik eens was, fier en trots als van voor het ongeluk het ongeluk bracht pijn en leed veel lichamelijke pijn geestelijke smart in mijn zijn als een mes door hart en ziel sneed…

was het je stem die zo beroerde of was het de tekst die messcherp sneed de kleur van je klanken verlichtte gemoederen maar de snik in je stem verzwaarde menig hart het donkere geluid vibreerde tussen een lyrische tenor en een baritono brillante het luisteren naar de kleur bracht beelden tot leven die smeekten om liefde hier en…

Vannacht ben ik een beetje gestorven je woorden raakten me tot diep in mijn hart ik die dacht dat ik je kon vertrouwen ik die dacht dat je me graag zag… Jouw woorden klonken als scherpe messen messen geslepen om te kwetsen langzaam sneden ze alle banden stuk langzaam ontnamen ze mijn geluk… Zelfs tranen vinden mijn ogen niet meer ze blijven…

Ik zag nooit haar werkelijke gelaat, waarin de appels rijpten, haar contour sneed door mijn blik, gloeit na in een ondergaande snik, waarin de ogen blijvend glanzen, gehouwen uit het frêle marmer, bespot, beschadigd, rond smalle mond, het verlangen geaderd, onverzadigd, als een witte ster die losbreekt van z’n voetstuk, geen misvorm in…

Bij het aansnijden van het gouden kalf vloeit bloed, door de scherven van de glazen stal en uit de snede van moraal vloeit zalf voor het bloeden, veel gebeden, weinig geleden om zich te hoeden voor de val, daar weer in trappen, onterecht ?…

Dry grooten mocken coffy tot my ghenoomen ende twee sneeden fan't bruyne broot erby met caes 't Wyf den deur uyt: -iemant moeth dan togh den cost ferdyenen- sij ende ghehoorsaamt braef So nu dan eyndelikh alleen in 't huys, geregtygheyt! 'tIs hyermee alsoo onomstotelyk beweesen: Ick ben de baes!…

Een werkelijk prachtig avontuur jouw lichaam te mogen verkennen jammer genoeg van korte duur net te kort om aan jou te wennen De spanning sneed dwars door ons heen de rem was nergens meer te vinden elke seconde was een fenomeen elkaar sensueel te mogen verslinden Eén nacht als wellustig festijn één heftige zoen als laatste groet en hoewel…

weer was er die omslag in je stem na het stilstaan van de tijd jij ging jezelf voorbij wilde terug de warmte in maar de messen waren geslepen het koude staal sneed in scherpzinnigheid de vriendschapsbanden door legde waarheid bloot van wankele pijlers waarop het samen rustte relaties stierven door de kou die nodeloos naar binnen…

Kende je niet, maar toch sneed het geluid als een mes door mijn hart.…

De liefde gaf veel liefs maar sneed zich uiteindelijk aan de scherven van een grillige tijd. Een passie van kortdurendheid wordt soms overspoeld door de woeste golven van de zee die met het werkelijke leven strijdt…

ze floten schaterend de ondertoon als boventonen klonken luid de witgestreepten in hun blauwe luchten Schiphol deed geen reet aan al die laatste zuchten toen de Boeiing ze aan flarden sneed ze wolkten dansend langs de hemel vlaagden zwevend zwart in gras en kwetterden steeds luider in het dimmen van het gas hun vrienden stonden zachtjes…

zij sneden hout in sobere trekken trokken strak hun voorgekleurde draden aan in sober gaan geleerd om zelf het leven te ontdekken jij zag de nerf polijstte zacht tot ik weer vlammen kon telde alle ringen vanaf de bast tot je bij de kern was jij gaat niet voor het kruis maakt geen nieuwe marionetten speelt geen poppenspel…

dacht, verdomd ik dacht dat deze werkelijke pijn me iets zou leren over wie ik eigenlijk echt ben en hoe de wereld om mij heen voor even onbelangrijk zou zijn dat in die eenzaamheid vertrouwen groeien kon ik in mijn eigen ogen iets onbedaarlijks rustigs terug zou kunnen zien los van oorzaak van gevolg kon voelen wat het was dat sneed…

zichzelf opengereten in een droom zonder eind toen het bloed was uitgelekt de agressie langzaam wegebde in een steeds zwakker pulseren kon de dood hem niets meer leren zij hebben elkaar de hand gegeven samen broederlijk het glas geheven proostend zag hij plotseling de zeis met een nog vaag glinsterende kling met op het scherp van de snede…

Het touw rukt aan de snede in mijn hand. Om de illusie te beamen, springt hij nu en dan in de lucht, leunt op een onzichtbaar kussen dat ik betoveren wil en keert terug naar zijn eigen striemen in het zand. Mijn vader ziet toe. Hij beheerst de wind.…

had toen al geen schone lei het tabula rasa was niet helemaal van toepassing op mij vreemde genen hoorde ik mompelen als de ouderen samen konkelden over kerk en maatschappij dat ging dan over mij dan knipte ik die info weer aan stukken wilde leven als een kind zonder al die tegenwind ja met de schaar is eigenlijk wel raar die sneed…

Ze ging door het lint en ze sneed met een mes toen de opblaaspop schielijk aan flarden.…

hoe gedegen is mijn trots telkens wanneer het streven me laat dolen in de duisternis vol raadsels, raadsels waar mijn hart van overslaat en spinnen in hun eigen web verpauperen tot het skelet verfijnt tot raadselachtige dromen deuren afgehangen in kozijnen van meerdere modellen, al modelleerden ze allen te hoekig en scherpten ze hun snede…

er hangt een zwaard van damocles boven de open haard hij smeedde scherpte en polijstte tot het voldeed aan zijn subtiele eisen terwijl jij mijmerde over de vlammen van het vuur sloeg zacht het laatste uur in balanceren op de snede heb jij vaak gebeden om een spoedig eind en niet dat jouw kop zou gaan rollen door zijn bizarre…

voor hen, de bloemen die parels uit de oost, elven cinta, cinta riep de blanke maar hij stal niet de harten hij brak ze dacht hen als muurbloemen zo sneed mijn voorvader bloem voor bloem, oh Java Sumatra en Palembang, daverend was het handen klappen, toen hij heenging naar Belanda klonken de glazen aan de kolam cinta cinta riep de…