Alle inzendingen over schoonheid

jij smeedt je eigen leven blaasbalgt lucht door antraciet tot ijzer witheet kleur kan geven hamert op het soepele metaal plet wat rond en zo onbuigzaam was koelt met water weer de vorm vast je handen maken goud zelfs ijzer wordt weer staal jij chroomt in meerdere dimensies jouw levenskunst heeft schoonheid als pretentie…

De verf kwasten lijken al op een kunstwerk jij hoeft alleen maar met schilderen te beginnen kleuren uit te zoeken en te vegen op het schilders doek, dat geduldig wacht terug duwt, wanneer te hard geraakt Met het paletmes trek jij strepen accentueer met de penselen het doek beweegt, begint te leven laat zien dat schoonheid is zoals een vorm…

Een fraai hoofd navenant bekroond met ravissant haar ruggelings neerstromend richting fijne taille Zal als doodskop het langst duren Een trotse venus die gereserveerd sensueel zelfverzekerd zichzelf en haar buurt opfleurt wordt eens door vuur of wormen verteerd In elk natuurlijk virtuoos gemodelleerd lijf dat vanzelfsprekend Immanente schoonheid…

Mijn lichaam wordt een wrak als ik er niet voor zorg en ontevreden ben als het allemaal niet zo mooi is als het lijkt, en er van alles moet veranderen wat ondoenlijk is Overal zie ik glanzende mensen ze wijden hun lichamen als tempels van vlees, botten en bloed aan plastic schoonheid of aan iets hogers maar mijn tempel is voor mijzelf…

werp haar fluitjes toe kwaad weet ze hier is geen kruid* tegen gewassen *sorry dames, sommigen zien het als een uiting van seksisme , maar het voorjaar is losgebarsten en met die prachtige fluitekruid langs de bermen is het voor menig persoon moeilijk dit gevoel te onderdrukken en niet overal de schoonheid toe te juichen/fluiten.…

Hier groeien wij We voegen verleden toe aan ons leven, en schoonheid We brengen oude meesterwerken tot leven door te kijken in tijdspiegels waarin we ook onszelf zien: grote mensen met een museum in ons hoofd stille zalen waarin we kunnen dwalen tussen werkelijkheid en idealen verleden en toekomstdromen Op elk moment Grote mensen…

weer zo'n dag waarop de uren zich van schemering naar avond slepen en in het duister een vaag silhouet hij misantroop van de nacht bandeloze tijden perverse fantasieën vinden soelaas op het nog blanke blad het glas hoogbenig in handbereik Tot aan de dageraad waarin ze weer ontluiken als les fleurs du mal schoonheid vanuit het…

In het nachtland van dromen zwemmen zwoele rivieren naar verre horizonnen om de zee te voeren ik heb je lief fluistert ze maar je bent doof voor argumenten je hebt haar lief dat weet je maar je bent blind voor haar schoonheid beelden zwijgen woorden dansen in echo van jouw ratio eindeloos is de stilte van het roekeloos heelal…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

In de knop van nog niet ontloken bloem Was de schoonheid al ontwaakt, Maar nog aan ’t mensenoog onttrokken, Wachtend op het bloeiseizoen. Eenmaal uit de knop ontsproten, Wordt de wereld een kleurenparadijs, Een caleidoscoop van kleuren, D’schilder van ’t palet op ’t doek neerzet.…

de stilte was oorverdovend in hun verongelijkt restanten bloeien in de herfstovergang de zorg en schoonmaak is noodzakelijk voor een goed begin van een volgend seizoen en is al het halve werk daarvoor want anders is het een orgie vol entropie en op naar de chaos in ieder voor zich ongeleid waarbij iedere bloem de pijn van schoonheid…

Schoonheid op een paard en duizend zielen in een machtige adem voortgestuwd en gedreven aan de rand van schemerige tijd. Duistere geheimen bliksemen in een flits voorbij, gebroken wit verdwijnt door kieren van bestaan. Ik proef een eeuwige gouden schijn, streel wat rest in relikwieën en verdwaal als licht in de verte.…

Droef beziet zij in spiegeling haar verwelkende schoonheid in haar reflectie ontluikt een passie sterker dan vergankelijkheid…

Zuiver, Als een Madelief in het gras, Met ernaast een klaver, Pure liefde, Samen spreken ze schoonheid en geluk, Geplukt in de hoop, En gekoesterd, Samen, Een madelief en een klaver, Voelend aan de wolken, Zacht en wit, En de zon, Warm en fel, Ver boven de aarde, Die dag in, dag uit, In zijn eigen richting draait, Zoals wij, Samen,…

Ik zoek de inspiratie Niet om dit gedicht te schrijven Maar om in jouw hart te blijven En met mijn ziel in jou te leven Ik zoek de inspiratie In de schoonheid, de natuur In elk moment en elk uur Om het jou te kunnen geven Ik zoek de inspiratie In mijzelf, in heel mijn zijn In mijn dromen en mijn pijn In alles wat ik heb geleerd…

en zo kwam het, dat je vinken ging vangen dat je koortsig een net had gespannen vanaf de eik naar de iep wild gebarend liep je rond en ik, ik kon niks doen had angst voor het schuim op je mond je plukte de vinkjes en hield ze gebroken in je hand weende om hun schoonheid en ik, ik las de krant toen, heel vreemd klom je in de zon op…

de zon heeft al heel vroeg lente geschenen kleurde aardse eerstelingen van pril naar groen bloemde bladeren uit de voorjaarsknop naar schoonheid ten top maar heeft ook de natuur verstoring op zijn geweten in de volgorde is de klad gekomen dieren hebben te weinig eten te vroeg ontwaken uit de winterslaap maakt nog geen voedsel…

ik zag je gehuld in eigen muziek laveren op stilte pure schoonheid in sprankelend speels samengaan nog zong de wind zijn stervende tonen leidde geluid weg van gelezen boeken en begraven dromen waar woordloos klanken hun vele stemmingen etaleerden sferen kleurden met pigmenten uit lichaamstaal in jouw verschijnen paarden…

catacombe di san callisto a roma als ik als een tere bloem ophoud te bestaan in een wiegend veld van pure schoonheid zullen velen me nooit missen maar jij bloeide naast me ik hoorde jouw muziek en zag je zuiverheid vergeet me niet we deelden de zon zagen de sterren lachten naar het leven dat altijd weer zal opbloeien in hen…

dragers van cultuur voedingsbodem voor rauwe lijnolie zuivere pigmenten diepblauw met krul gepend op het menu “Mei” liefde is evenredig groot Brel klinkt door Lucebert met mooie woorden onder kroonluchter van tranen glimmende ogen in de speeltuin van de geest glijbaan voor gedachtenreeks over de horizon van waarheden naar eindeloze schoonheid…

Leg je hand maar in de mijne En wees niet bevreesd Voor wat zal gebeuren Of wat is geweest Ik schenk je het licht Van de zon en de maan Van duizenden sterren In goudgeel saffraan Ik schenk je de geest En de ziel van de aarde Die schoonheid en gratie Met wijsheid vergaarde Ik schenk je hun kracht Die je hart zal verwarmen En al wat…

oorverdovende stilte van de vrede plooit zich als luizige rafelige dekens over de verwoeste en verkrachte landen heel laat in het nieuwe voorjaar wagen de eerste bloemen zich toch uit de bedorven en bebloede aarde in die zomer bloeit een golvend tapijt van papavers bloedrood onder de zon bloemen voor miljoenen doden een slagveld vol tere schoonheid…

in jou ligt poëzie zoals het geluid van de zomer een dans door wind met zicht op zee ik luister steeds dichter naar jouw meisjesdromen de vrouw in later en verlangend vertrouwen ik zeg: ik zie je graag heel de tijd en nu kwetsbaar jouw schoonheid die mijn hart weet te raken…

Ik kan je vertellen dat je mooi bent dat je lief bent dat je verlegen bent dat je de allermooiste ogen hebt Ik kan je laten zien hoe mooi je bent hoe lief je bent hoe verlegen je bent dat je pure schoonheid hebt Ik kan je laten voelen hoe mooi je bent hoe lief je bent hoe verlegen je bent dat je het prachtigste lichaam hebt Meisje…

zie de keizer komen o, lezend onderdaan kom alsjeblieft toch snel we zullen ons vergapen aan schoonheid van dit dicht dat in al zijn naaktheid voor ons te lezen ligt applaus is oorverdovend zo ook het cijfer-commentaar maar slechts een twijfelaar kan zich zijn scepsis permitteren want wat ziet het weifelend oog na beter observeren…

ik voel me helemaal sereen met al die verschillende culturen om mij heen dus ga ik van nu af aan uitegreren volledig multiculti in etnische sferen met raki of parbobier als aperitiefje wordt een oosterse schoonheid mijn liefje dan breng ik een bezoek om de hoek in turkije ga ik naar marokko in nederland en suriname zien in mijn eigen provincie…

De ziekte kwam velde haar neer op bed ieder was ontzet De krachten namen af de pijn nam toe staan of lopen was een onmogelijk gedoe Toen is haar steel geknakt haar schoonheid was verloren De strijd is gestreden Niet tevergeefs toch is haar levensdraad nu afgesneden Na liefd' en pijn nu eindelijk bij haar Vader Ook voor haar wild…

ik ben klaar met kijken naar de lucht heb mijn gedachten de ruimte gegeven maar ze vluchten wanhopig terug in dromen het heelal verkend myriaden nevels met miljarden sterren eeuwige schepping in schoonheid zonder grens de monoloog met boven ben ik aangegaan het antwoord bleek een dialoog met mijn aards bestaan ik ben niet gevangen…

Ze zijn een paar hij, de man zij, de vrouw Je herkent hem aan z'n groenblauwe kop zij heet verre van 'n schoonheid Ze zijn elkaar al jaar en dagen trouw Ze wonen aan de veste Grave met zicht op de rivier Ze kennen er stroming en verval ommuring,het zand van loswal Ze dobberen bij avondlicht wieken op bij gul strooien…

ik kan geen zoete liefde vangen om gepolijst te bewaren in al haar comfort schoonheid van zuivere geneugten gelukzalig nee, ik moet de inhoud subtiel voelen meer dierbaar, meer in de buurt en heel echt in het heden zonder vragen op je hart van het leven dan glimlacht m’n gezicht plezierig stijgen warme gedachten op door alle aderen…