Alle inzendingen over broeien

bloei bloei stoei stoei snoei snoei bloemenbloei vlinderstoei heggensnoei groei groei loei loei broei broei grasgroei koeieloei uierbroei roei roei boei boei woei woei bootjeroei bakenboei windewoei…

niets is voor niets in alle mystiek om ons heen waarin wij broeien groeien en bloeien in de kunst des levens…

Een boer uit de polder met koeien brengt stalmest die flink ligt te broeien. Hij lacht en hij zegt net tegen zijn knecht: 'Wat zullen die kachels straks loeien...’…

Met wilde gebaren Werp ik gedreven Al mijn kleding Woest van me af Achter gesloten ogen Broeien de tranen Op de bekende klanken Van het hemelse lied Ik zie de beelden Van jou in je lente Dankbaar als toen Voor altijd van mij…

Maar goed, het is 'out in the open' en dat is beter dan broeien en broeien tot het Openbreekt, en dat het te laat is om nog nader tot elkaar te komen.…

wat is het toch dat in mij zo dreigt weg te vloeien ligt er misschien een voortschrijdende onthechting te broeien of verlies ik de wereld uit het oog alwaar in de gejaagde mallemolen het steigerend paard mij afwerpt om mij, in wat nog rest aan adem, even rond te laten dolen schuurt de tijd soms aan het stof dat over mijn beleving…

Het broeien in zijn haarden van verzet werd zij, virus dat in hem haar groei bereikt, stuwing die doorheen woorden groeit tot wet, zwart die zij aan de universa eikt, en stof met haar fataal festijn verrijkt: een zuchten dat hen mond aan mond ontgaat, het git dat zich ontplooit tot dageraad.…

waar kleuren langzaam nestelen in grijs van grauwe maanden slaapt wit in pas gevallen sneeuw zijn winters maagdelijk rusten toch zal er iets gaan broeien in leven dat door snoeien kort gehouden wordt het zijn geen stemmetjes die soms winden kleuren wel de klank van samenspraak die over het mysterie van de blauwdruk gaat…

glanzend zwart afgekante deining dwingt de delta in broei tot glanzend kwel amper verholen in zilte zindering wacht op ademwarme wind gestrand in tongrollende vlagen vederlichte vingertippen toetsen over rotsvaste toppen en prikkelzacht zeewater doet schokkend ontdekking van stralend witte kleuren die blanke flanken doen verschieten…

biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde bacteriën leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen broeien…

toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde sporen leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen broeien…

zomermaand nog door regen betraand tonen weer hun volle glorie ook in gedichten die regelmatig in mijn geest komen zie elke letter schitteren als fleurige blaadjes in de bomen takken zwichten aan boeiende gedichten ik wil er een emmertje onder hangen om die zomersappen op te vangen het brein mee te besproeien zodat inspiratie kan broeien…

In de duisternis van genen broeien al die vreemde levens. Geduldig wachtend op een kans om nog eens toe te slaan. ---------------------------------------------------------- Onderdeel van drie 'tijdgedichten', De tweede ronde, 2000.…

arend zweeft en broedt mijn beboste duinen vol ik hang met zand en zomp en gras en dor getak en jonge scheut in hem dit is de zon tussen de aarde en de ijlte breek baan, trillende wereld van libellenvleugels ruisende onbeweeglijkheid boven prille netelkoppen, breek baan in mij die in dit landschap zit in dit doorzichtig nest van arendsdons en broei…

Poezels krollig en in broei wijl wij minneweer; in galenzang en moenengloei stoeien Poezel en zijn heer. ’t Zwerk donkert, de kniepert loeit, een vale walm giert en woeit, de kim molmt tot waangetier, schuksels schokken elk liefdesdier, diep duister geruisel in steekstruweel: Nu naakt de Zwarte Zwadderneel!…

Om precies te zijn niet ik liet ze broeien dat ze barstten keerde ze tijdig om hun steel te rechten, trok bij min vier alle registers van de lente open En ik?…

In een moment van innige stilte kreeg ik met Petrarca even contact mijn ontwerp werd niet direct omgehakt toch voelde ik wat ijzige kilte met zijn sonnetten valt niet te stoeien dwangmatig geschrijf is zijn uitgangspunt eigen werk is aan een ieder gegund ik heb geen zin op zinnen te broeien wilde graag weten wat hij van mij vond mijn suggestie…

bestaat die plek waar ik vaak ben waar wolken kleven waar ik op kan zweven waar ik niemand zie en niemand ken waar de zon haar warmte deelt mij laat broeien en gloeien en onverwacht mijn glimlach steelt waar ik vlieg en vrij ben als´n gelukkig kind mee reis over zee en kalme wind ik ben er vaak al klinkt dat gek maar mijn dromen…

Geleidelijk aan groeiend tot tien Celsius misschien zelfs het loeiend lentelawaai van vertrouwelijke vooruitgang wat de aderen doet broeien en de bladeren doet groeien. En ook! hoogzomers dromen van de sloomheids- infiniteit en leven op liefde.…

Vlagen van wind zag ik door flarden van mist als een raaf die door blauwe hemel snijdt in jouw ogen, twee ogen, gemaakt van tijd en geduld en een zucht en een snode list van bedoeling, van duiding en steeds bereid te broeien, te branden, en dan weer sist door tranen, te stomen, tot onbetwist gefladder steeds helderder schemer verspreidt…

Als hij voor allen sjouwt, lig ik in bed nog vaak te broeien op een slap sonnet, voor mijn gezin en 't mensdom overbodig. -------------------------------------- uit: 'Distels en doornen', 1959.…

Het was een ongewone dag waar ik een hoedje mij zou schrikken toen ik thuiskwam van de markt na een drukke winkeldag en in de binnenspiegel zag na wat gehaaste ogenblikken hoe door zomerzon gesnoerd een zak met appels lag te stikken hoe een volle zak met appels lag te broeien op die dag en er zo vastgesnoerd en wel zoet in een kinderzitje…

Er zit een behoorlijke bui te broeien ik kijk er echt naar uit De zon stond dagen aan de hemel te gloeien en te branden op menige huid... Vroeger was ik bang van onweer kropen we bij ma in bed om wat veiligheid te zoeken, haar bed was toen heel druk bezet...…

Ik kan het niet omschrijven maar ik voel het in me broeien. Jou dominante persoonlijkheid krijgt weer de kans te groeien. Ik voel de woede in me en ik zou wel willen slaan. Maar ik luister en ik hoop alleen dat je snel weg zult gaan. Wat moet ik dan, wat is de keus je bent nog steeds zijn zus. En ik hou zoveel van hem er is geen keuze dus.…

Balkanmuziek, laat me meedrijven, ver, ver weg van mijn duinen, van mijn zachtste stranden, de boulevard, de schuren, de Hollandse bollen die broeien, die zich verbergen voor mij neem me mee, naar je kruidige bergen, droge havervelden, naar jouw gezichten vol groeven, je klare water, mag ik meeglijden op je fluit, je viool, meezinken…

Rij jij der keerlen god eens in de wielen Als boerendochter voel jij het toch broeien Jij wilt toch niet met Wopstra blíjven dealen?!…

de berk beziet ons leven is met ons samenzijn verweven het achterland met Schotse koeien maakt zachte beelden broeien tussen kikkers padden en insecten spiegelt de zon zijn vaste baan zolang de wolken hem maar laten gaan zijn warmte is het die natuur verwekte dit speelse plaatje toont het leven echt en heeft mij doen bewonderen en danken…

kom ik wil je niet vermoeien ‘t is omdat ik van je hou binnen voel ik droef’nis broeien wilde dat je blijven zou ben je nog hé? zeg eens wat of ben jij reeds hier vandaan zusje lief, hé zussie lief… goed dan ja, ik laat je gaan...…

De zon kwam niet uit 't wolkgebied Een vochte schemer bleef er broeien, Geen wind deed ritslen palm en riet Of 't water van de vijvers vloeien. En roerloos vlak lag de lagoen Van zee door zwampen afgesloten, Omringd door hard en somber groen, Bewoond door een paar rotte boten.…