Alle inzendingen over aanbreken

het overlopen het aanbreken van de dag een kelk in een kelk…

Bij het aanbreken van de Dageraad Is de waas Verdwenen Jij en ik echter Trotseren De weelde van de Werkelijkheid en Weerstaan de Rest…

een vogel verdwijnt in het grijze hemeldak Morpheus vertrok voor het vroegste ochtendlicht vertel me liefste over de lichte stilte in je dromen leen me je slapende handen om je vaster vast te houden ik geef je mijn gesloten ogen liefste als de dag ons overmeestert…

De rohypnol sust me in diepe slaap terwijl een zekere merrie veulent in de late nacht; zonder de droom van een belofte geen esculaap, zo de hengst het aanbreken dekt in remanente dracht.…

gaan er -naar gewoonte- dicht bij avond Gaan er open bij morgenzon het aanbreken ......van dag Een lach ontwapent me schater-klaterlach van de bakker die er het dagelijks witbrood ..........bakt.…

Nu het lawaai is geweken, Het rumoer is verstomd, Ontwaar ik om mij heen Wat echt leven zijn kan - Een koerende en intevreden Tortel die met mij het aanbreken Van de nieuwe dag omarmt En gouden stralen van de Ochtendzon die op deze dag Mijn koud geworden hart verwarmt…

Buiten adem zie ik de morgen Aanbreken, ver verwijderd van Waar straks zijn lichaam wordt geborgen.…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

als een steen zo liggend stil zo aanbrekend als ochtend ooit verweven met naam, gezicht en een eiland achter verre maan reeds dicht in afnemend ogenschijn tot maaltijd, vesper, verweerde koffiekan laat, een sluitend sluierlicht met vertraagde adem gaan…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen.…

Bij het aanbreken van de dag gaan twee vampieren naar bed Nog even wat bloed scoren zegt de ene, dan ben ik gered Na tien seconden is hij terug: bloed om zijn hele mond Dat is snel, zegt de andere vampier, verbaasd omdat hij hem zo snel weer ziet Zie je die lantaarnpaal daarbuiten Ja? Nou die zag ik niet!…

in jouw witte en rode rozen heb ik mij tevreden neer gevleid met een verlichtende zucht doorkruisten onze paden in avond fluisteringen uit de stilte die schoonheid deed ontluiken door zovele geborgen uren blijf jij aan mijn zijde jij bent mijn licht in het donker bij het aanbreken van de dag……

Ode aan de Tolberter kerkklok Nu eens in het gloren Van de morgenstond - Dan weer bij het Vallen van de avond Maar evengoed als Het eind van de morgen Overgaat in het aanbreken Van de middagtijd Wordt heel mijn wezen Opgetild door machtige Golven van geluid die Geleidelijk aan mijn Gevoelens weg doen ebben - Wordt wie ik…

Mochten stormen aanbreken, wolken over ons neergestreken.. zou je dan, ook dan, mijn hart proberen te verwarmen? Zou ik ook dan, mogen schuilen, in jouw warmtevolle armen? Neem je me dan mee ...uit die wilde onrustige zee naar het land van liefdevolle rust ...waarin je mij weer wakker kust? Wanneer je daartoe in staat bent..…

Proteus de oude man van de zee drager van alle kennis van het verleden het nu en en het later een jaloerse minnaar gunt de ander het licht niet in de ogen waakt als een een havik over zijn ondeelbare beeldschone schat de zeegod hij rekent zich rijk tot het aanbreken van die noodlottige dag waarop de lucht zich in…

Nu jij niet meer bij mij bent wacht de nacht met vreemde stilte ik was jouw stem zo teder gewend omring het duister nu met kilte ben ik alleen, o nacht zo lang hoor ik slechts in tranenzang hoe dwaas ochtend zal aanbreken zonder jou in mijn vizier eenzaam is het wachten hier dat mijn hart niet meer zal hopen ik het hopen zal vergeten…

sigaretje nog trouw Zijn eigen zaak was zeer vertrouwd Voor talloze vaste klanten Toegewijd in alles wat hij deed Was hij de beste vriend Die ik me ooit had kunnen wensen Vaak voor het slapen gaan Nog een stuk of wat pilsjes En dan maar hopen dat 's nachts De oorlog nimmer weer zou keren In plotseling opdoemende dromen Zal er ooit een tijd aanbreken…

Als bij ’t aanbreken van de ochtend de nacht wegtrekt en de zon opstaat lijkt het alsof 't natuurgeweld er nooit geweest is.…

Als die grote dag zal aanbreken Dat Gods beloften in vervulling gaan En ons werk op deze aarde is gedaan Dan zal het ons aan niets ontbreken.…

Wij wachten daaglijks dat morgen Vrijheid aanbreken moet, Om nooit meer te gaan in ‘t verborgen Terug – ons licht voorgoed. Gebeuren zal dit niet, Zomin als een engel daalt Naar streken waar verdriet Tot wanhoop wrang verschaalt, Niet volgens onze orde: ‘t Geluk wacht zijn eigen tijd Om geboren te worden Binnen de werkelijkheid.…

Sommige mensen zijn voor even Sommige mensen je hele leven Mensen zullen je kwetsen En laten lachen Elkaar helpen in moeilijke tijden Zodat snel weer betere tijden zullen aanbreken Samen lachen En samen huilen Je steunen in moeilijke tijden Sommige mensen snappen dit niet En zijn je vriendschap niet waard Die kun je beter negeren En…

steeds niet in elkaar herkennen van acceptatie, wat ons scheidt in diversiteit onder het gewelf van de wolkenboog door te gaan, ontbreekt mij de moed de mantel van meerwaarde te verkennen in een tijdloze loyaliteit, waar ik je altijd in heb ontmoet in een voorwaartse stap je te kunnen aanspreken misschien zal die dag morgen al aanbreken…

balanceer mezelf in poëzie schraap mijn kleren van de stoel kleed mij aan, kijk naar buiten doe een rondedans, praat in mijzelf elke dag weet ik weer zal er een nieuwe dag aanbreken de herfstparels nodigen mij uit afgestemd op hun frequenties gaan gedachten hun eigen gang op de slipweg hoog in de wind scheen het maanlicht als een lichtbaken…

Maar de sterren verbleekten, bij het aanbreken van het licht. Als afscheid heb jij mij een laatste kus gegeven, en tot terugvinden opnieuw verplicht.…

Als je beseft dat de wereld weer opnieuw geboren wordt bij het aanbreken van een dag. Als je beseft dat de eerste woordjes van een kind, net zo’n groot wonder is als ons spreken. Als je beseft dat de aarde een onderdeel is van het heelal, waar afstanden zijn als oneindige getallen.…

Als we afspreken dat we altijd bij het aanbreken van 'de dag van vandaag' naar ons hart luisteren, dan is waar niet meer van belang, alleen hoe speelt dan nog een rol. Zolang onze harten met elkaar verbonden zijn maakt het niet uit waar onze paden ons naar toe brengen.…

Straks zal er een nieuwe dag aanbreken, waarvan ik nog liever niet wil weten. Stil nu, ik wil Neil Young horen spreken, ik wil achterover leunen .. en vergeten.…

Er diep aan denkend stond hij dromende Voor op de plecht en als de boeg zich hief Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog Onder de verten, waarin 't sluimerde, Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende, Op de aanbrekende geboort' toevloog. Maar toen het lag ontdekt, leek het verraad.…

Er diep aan denkend stond hij dromende Voor op de plecht en als de boeg zich hief Was 't hem te moede of 't zich reeds bewoog Onder de verten, waarin 't sluimerde, Terwijl 't schip, door de waterscheiding schuimende, Op de aanbrekende geboort' toevloog. Maar toen het lag ontdekt, leek het verraad.…

Het aanbreken van de dag Waar een zonnegloed over het landschap lag Kristallen rijp blinkend in de eerste zon Jouw dag in de hei begon Alsof het landschap slaapt met een koude deken Je hebt naar het opkomen van de zon uitgekeken De fascinatie vanuit het heelal Waarin lichtweerkaatsing sfeer geven zal Je bent er op uitgetrokken langs heidepaden…