Alle inzendingen over achterdeur

geluid van kinderen aan gindse straat of zou het ophouden voorbij glijden langs de vroege ochtend zou dit alles zomer zijn of is het de nasmaak van troebele zaken diepe droom door de wind uit haar wortel gerukt zou dit alles zomer zijn onzichtbaar als vlasdraad warmend aan de schoorsteen van scherp afglijdende daken gevangen in een achterdeur…

Maak je geen zorgen, hoop doet leven maak je geen zorgen, zink niet naar beneden wat komt zal verdwijnen... en eens zal de zon op je achterdeur verschijnen.…

Ik hoor de achterdeur eerst opengaan en daarna dicht. Achter de schuur zit ik, en mijn gezicht is vol van tranen en van wasgoedgeur. ----------------------------------------------------- Uit: 'Omtrent het getij', 1985.…

De achterdeur gaat van het slot De vrieskou glipt naar binnen Had ik maar kantoor aan huis Nu moet ik koud beginnen Het straatorkest is aangetreden Ik voeg me snel onder de leden Kraag omhoog, krabber paraat De dirigent is absent Niet iedereen houdt maat!…

Een vreemde angst zocht langzaam zijn weg in mij: zou na het verdwijnen van de geelgroene stengels de wereld aan mijn achterdeur nog herkenbaar zijn? Het geratel rukte nu ongehinderd mijn hersens binnen.…

Als de zon even hapert aan de ladder van de avond kijkt mijn buurman net over de muur er heerst een weelde in mijn tuin de rododendrons gaan weer bloeien de klimop ontvlucht en wil stoeien een rode kater paradeert gewichtig in de stilte een merel verslaafd aan zwart nestelt in mijn buurt een lijster komt nieuwsgierig loeren aan de achterdeur…

bruidssatijn, een hoofd waarvan ik weet dat het van jou moet zijn Ik heb je langzaam zien vervagen tot ik de ramen van de kamer sloot bang dat een zuchtje wind je weg zou dragen, tot ik de lakens voor de ramen hing en jij zo licht de achterdeur…

Tot het ontluisterend moment dat schijn en maskers moeten vallen en je de angsthazen herkent die met hun geklaag je tijd vergallen; nog voor hun voorspelbare gezeur vlucht je door de achterdeur.…

in mijn tuinhuis goed verscholen voor de kou en voor de vrouw, want ik was de tijd verloren en de achterdeur al lang gesloten. het was midden in de nacht, de heldere maan verlichtte, mijn levenspad maar ook mijn dagboek, waar ik trouw mijn dagen in verhaalde want dat beschouw ik als mijn plicht.…

Groeiende gnomen besluipen de achterdeur van mijn kaal en krakkemikkig onderkomen. Grote god, hoe te ontsnappen aan willekeur. Hun vraatzucht heeft mij de adem benomen, de luchtwortels bijna leeggezogen, bespeur ik in vlagen van koortsige koude, het omen.…

bestemming onbekend Oud verdriet, misschien zonder grond stierf simpel in dit prachtig continent Opzij van mij hield een voertuig halt de bestuurder bood zijn diensten aan Daarna gleden we over ’t zwart asfalt tot aan de grens van ‘t aardse bestaan Vriendelijk informeerde de chauffeur of ik de bestemming wel zeker wist Onderwijl opende hij een achterdeur…

Leg eerst de schalen in een geur - Aarde en wind, dat wat je bij kinderen vindt Het dood konijntje bij de achterdeur. Sluit dan bokaaltjes af, Adem niet langer Wees je eigen ruime graf. Wacht nog een dag of twee. Je eieren broeden met je mee. Open de ramen op de derde dag.…

Als ik naar huis gerend was de achterdeur nog open om te vertellen wat ik had gescoord, zij was er, de handen in elkaar slaand tot in de nacht had ze me overhoord de kale plek voor ’t aanrecht woog de zorgen die onder afwas werden doorgepraat was ze alleen dan zong ze psalmen gaf ze zich over aan haar Toeverlaat ik rook haar…

en knie met haar laken ik verwijt haar het slapen achter mijn rug Ik gaap een valse opening in de dag trompe-l'oeil, ga beslist nog even op mijn zij liggen vouw mijn deken onder mijn rechteroor als om een vodje in de mond, de lapsusprop trek de deur weer dicht handen tussen de knieën schud mijn kussen wakker en kom opnieuw binnen langs d’ achterdeur…

Ik ren vlug terug naar de veilige achterdeur, ten afscheid ruik ik gelukkig wel al wat bloemengeur.…

ieder familielid is opgetrommeld zelfs tot in de vierde graad "zie toch onze moeders daar musiceren" roept een zonderling vanuit het toilet "daar kunnen we weer een jaar op teren" "die Wolfgang Kuch, de dirigent, houdt met zijn stokje wel de maat maar ik hoop dat hij vóór de stervensscène uit de opera Het Genadeschot, de zaal via de achterdeur…

gaan en de prairie vlak en hard als holland langs een spoor of over een spoor door huizen op een lijn de kerk, de schuur, de opslagplaats er wacht zijn langs de kant van de weg in een al dan niet te mijden berm i'm not responsible for accidents on mount pleasant was het hier echt verlaten er kwam geen post via de achterdeur…

de vroege morgenstond spriet groen al uit de zwarte grond en op mijn wang verschijnt een blos de ribes gooit de trossen los zo zacht als poesjes die ik streel zijn katjes zilverzacht fluweel een merel kwettert liefdevol de prunus barst z’n kopjes bol ik zucht als ik mij nederzet het longkruid ademt violet ik ruik gevleid naast achterdeur…

ik mis de open tuin en dito achterdeur waardoor de buuv' - ik geef het toe soms vond ik haar een oude zeur - na een bescheiden klop naar binnen liep en vroeg moet jij ook nog wat van de bakker schat of dat moment waarop ze zei: m'n lieve kind je werkt te hard zeg weet je wat ik vraag de buurman even of hij morgen ook jouw straatje…

Tenzij dan naar de achterdeur en zo naar de tuin. De grens. Van de buren. Alweer. Coniferen. De buurman pleegde overspel. Met gras dat groener was. Of blaadjes. Misschien had hij een voorkeur voor kruiden of thee. Avondgenoegen bedekt vele smaken. De buurvrouw volgde trouw zijn voorbeeld. Vreemd haar gaan. Zo naar de trap. Omhoog.…

Heel langzaam, hoewel voorbereid, Voel ik mijn afscheid nader komen Met onontkoombaar zachte dwang Wordt mij de achterdeur gewezen. Omdat geen terugweg meer bestaat Loop ik de aangegeven weg Die leidt naar de herinnering Van wat ik straks nog was. ------------------------------------------- Uitgebracht t.g.v.…

aantrekt en zich op haar kinderen wil verlaten nu ze nog eens van huis is de adem onttrokken, verstoken van warmte de bundels hout wachtend onder hun ijshutten ze heeft haar terugkomst beloofd in het achterlaten van haar reisweg je hoeft de deur maar te openen haar wegblijven blijft niet duren je ziet haar witte stappen liggen vanaf de achterdeur…

Het is een ras dat de hemel laat leunen tegen hun achterdeur van duisternis. En de engelen in de hemel vragen verbijsterd aan hun Heer: zijn er nog mensen in dat ras? God zwijgt.…

Vroeg in de dageraad de schone gaart ontbinden De gouden blonde tros, citroenig van coleur, Gezeten in de lucht, recht buiten d' achterdeur, Waar groene wijngaardloof ooit louwe muur beminde.…

De voordeur, de achterdeur. Dicht. Drijfnat, het zweet parelt van zijn voorhoofd. Schaafplekken. Bloeddruppels. Hij voelt alleen nog maar de adrenaline en het desolate kille landschap in zijn hart. Hij verloor zijn geliefde zielsverwant. Haar vertrouwde geur deint langzaam weg uit het huis. Hun huis. Er mag geen vleugje aroma ontsnappen.…

en dan, tot slot, de foxterriër die het aan zijn nieren kreeg omdat ik ooit zijn linkerachterpoot tussen de achterdeur klemde. ik zal me haasten om ooit nog een huisdier tot vriend te nemen en hem te eren op werelddierendag. vegetarisme, oké, maar niet meer dan dat.…

Nice, jij mooie stad aan een zo zoete Franse kust Dat zelfs jij wordt getroffen, stelt ons mensen niet gerust Kinderen die niet meer veilig zijn voor de terreur Geen wegen om te vluchten via zij- of achterdeur Geen bergen en geen bunkers waar de vrijheid zich verschuilt Zacht Frankrijk in het hart getroffen, Marianne huilt…

Ik mis mijn sleutelbos zoek op tafels en aanrecht nergens te vinden mijn laatjes herbergen genoeg vervangende sleutels maar het ene ijzertje dat de achterdeur van de tuin heen en weer kan laten gaan heeft zijn dubbelganger niet lastig vuilnisbakken en fietsen langs het tuinpad sjouwen over de schone keukenvloer tussen koelkast en fornuis…

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden de gouden blonde tros, citroenig van koleur, gezeten in de lucht recht buiten d' achterdeur, waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde.…

gesnoeid onder het bedisselen van banden met de buren en schoon weer spelen met mijn machtige prachtige snoeischaar het treft me diep mijn tien maand oude dochter schiet me door het hart de eksters storten zich al neder op een vers bereid maal afgrijzen van de onschuld dat in mijn bekken waart ik wend de blik af en sluit de achterdeur…