Netgedichten

netgedicht (nr. 30.001):

uitgewit

Het wit strekt zich
over de wereld der mensen
de meningsverschillen uitvlakkend
van het eigenste einde beginnend
tot over de daken van je vrienden heen
alsof de aarde haar mantel aantrekt
en zich op haar kinderen wil verlaten
nu ze nog eens van huis is
de adem onttrokken, verstoken van warmte
de bundels hout wachtend onder hun ijshutten

ze heeft haar terugkomst beloofd
in het achterlaten van haar reisweg
je hoeft de deur maar te openen
haar wegblijven blijft niet duren
je ziet haar witte stappen liggen
vanaf de achterdeur tot in Siberië
het loopt er vol mensen
die in eenzelfde nood verkeren
maar van haar is geweten
dat zij altijd op haar stappen terugkeert
ze loopt altijd de randen van haar tapijt
zo ergens in het zuiden te beginnen

***

en al dat heerst ligt in het binnenland
van 't blauw
het fundament
dat verwaait en ons vrije voeten geeft

waarin ook zij haar weg zoekt