Alle inzendingen over achterkant

de pen streek neer zonder compassie bloedrood belasterden dodelijk krullende letters het argeloze papier de schijnbloei van mooie woorden kon onwaarachtigheid echter niet verbloemen slechts de achterkant van het gehavende vel draagt het gelijk de pen is leeggebloed in besmeurde handen…

Je wilt je vingers er niet aan branden Aan Fortis beleggingen Riskante aandelen Zo is gebleken De bank dacht over de veiligheid van het obligatiepapiertje na Ze denken de oplossing te hebben voor de geconstateerde gebreken Binnenkort staat er op de achterkant van het Fortis-Aandeel geschreven: “Alleen op een beschutte plek in brand…

er ging een vogel weg zijn vleugels ruisten zacht in hun afscheid klonk de roep van rust nu leven wegvloog door zijn open raam schijnt licht vanaf de achterkant nooit meer vrolijk lijkt het uit zijn naam verschijnt de eerste lente in een tere bloem…

een kamer, gevuld met achterkant van deuren een bed met ingebouwde nacht stapelbaar en net zo bestaand gordijnen, van goede kwaliteit vitrage, sanseveria’s, lekkend dak een voortuin met grensconflict verder landinwaarts dient zich de factor mens aan door muren gescheiden in gemeenschap van goederen…

samen open maken open wat zo lang verborgen was maken wat de tijd vergeten had vingers voelen zacht aan achterkanten van mijn hart gesloten zijn de kamers boezems koesteren zij het aanleggen in gretigheid ging aan mij voorbij samen sluiten wat geopend is fragmenteren van gedachten ik kan niet langer wachten samen…

waar zon en licht je haar blondeerde met zomerse highlights ving achterkant het donkere van schaduw in opgewerkt kort het was altijd een sport om de tegenstellingen te zien passeren als juist lente de confrontatie aan het uitproberen was vooral de lang gebruinde benen gaven aan het kapsel de frivoliteit van het feest van rokjesdag…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

wind spreekt wartaal wanneer bomen klappen laten vallen in de hoek waar hangletters lusteloos hun klaaglied stallen in het laatste boek aan de achterkant van ruggespraak waar het gelijk een rede houdt over waan in de zin die taal ontworteld en berooid achterlaat tot zelfs de houtduif niet meer tortelt…

de drilboor dreunt door heraanleg van het wortel kanaal langs glazuren kusten en speeksel stranden ik heb een afklikbrein als mijn zeurend lijf met slepende voeten achter mij aan bengelt wandel ik weg neem enkel ogen mee reis met genoeg lef om de achterkant van de maan te zien en vertel het niemand ik heb mijn mond niet bij…

Wankele stapjes verwonderde oogjes verroest mijn beentjes kunnen me dragen, een stapje en nog een, drie stapjes en ineens, loopt ze door de kamer, vergeten is het kruipen, want die voetjes, aan de onderkant, zitten niet meer aan de achterkant, als ze voorbij komt, maar stapje voor stapje, verkent ze haar groter wordende wereld.…

(voor Annelies) juist omdat je zoveel achterliet voelen vingers nog de randen van jouw leven ergens daar vertoeft jouw glimlach op een foto en ik beef geef me jouw tekens in lucht aan de wand en in geluiden, maak me blij want jij, je bent niet ver ik voel me bij je altijd als de achterkant van morgen zoveel schemert in vandaag…

Ik weet nu dat mijn brieven niet zijn aangekomen Ik mocht alleen van een ontmoeting met jou ...dromen Ik zag erin je ogen dwalen over voor-en achterkant de bladzijden als spiegels van diezelfde ogen Misschien is medeleven blijven steken in mededogen?…

Stapels foto's uit een ver verleden Iets tastbaars in het heden Een foto van een prachtig strand De kinderen spelend in het zand Aan de achterkant, de inkt verbleekt, in zijn vrouw haar prachtige hand, een beschrijving van het land Dan een foto van haar graf Van de vrouw die hem haar beste krachten gaf Zacht streelde hij met handen bedekt…

steeds keer ik terug naar mijn wortels om te zien hoe het was om niet te vergeten keer ik terug naar de achterkant van de droom die me ten val brengt me uit de slaap houdt ik keer terug in de winter van mijn leven in de schoot van een vertraagde thuisvlucht waar voor het eerst binnen en buiten elkaar bijna raken…

Er woont een wezen, ik zeg wezen want het is iets dat niemand ooit eerder heeft gezien, aan de achterkant van de maan. Het heeft wel 30 armen waarmee zij haar wereld draagt, dit om te voorkomen dat niemand ooit de maan nog zag.…

Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over de dingen die mij toen hebben betoverd.…

Maar op m’n achterkant, daar prijkt een oude prent. Of het dus door de hitte of een dichter kwam die Willem Jan, dat was nou net niet DE van Dam.…

Soms wordt er gehuild aan de achterkant van de lach Op een gezicht. Soms ontbreken er stukjes aan een puzzel van een leven op succes gericht. Soms ontbreken er wegen aan een leven van wijsheid na de plicht. Soms beseft er één dat er in zijn leven meer is dan wat tot wijsheid verplicht.…

weet niet waar je bent maar voel je hogerhand altijd dichtbij soms trillen jouw kleuren in het noorderlicht geeft kou jou een gezicht of lees je in de kranten bij een natuurspektakel met aan de achterkant de rampen een enkele keer van binnenuit als in ontspanning gloeiend lava uit rustende vulkanen spuit groots zijn de fenomenen…

je bent mijn tegenpool en zoekt in kleuren van een bloem de wesp je wind draagt horzels aan en laat de muggen steken in warmte van de zon laat jij het minderen van kou slechts weten je tilt het licht om schaduwen wat zwaarder aan te zetten je draait het groen om op de achterkant de rups te pletten mijn vlinder is vermoord…

Heil meen ik te zoeken In je onbewogen blik, Spreek ik moedwillig aan De fiere achterkant van je keel Hoop op een geruststellend woord Een aanmoedigend gebaar Dat mijn maag tot kalmte maant. Maar toch: deze ziekte valt niet te genezen.…

je beweegt de schaduw van je hand aan de achterkant vervloeien pigmenten tot harmonie die wereld een nieuwe kleur mee geeft waar twee componenten samen gaan kan in de optelsom onverwacht een nieuwe kleur ontstaan met een frisse eigen kijk op wat magie zo bereikt juist in het organisch gedeelte beloven passen en meten…

voor geluk, Want het vertrouwen was verdwenen als sneeuw Vriendschap kwam niet door de glazen wand Liefde drong niet tot me door, Want mijn leven was alleen Maar vandaag voelde ik het mijn geloof in het onbekende het verre mooie geluk kwam uit en dat wat mij was aangedaan verdween langzaam door de glazen wand en liet verleden aan de achterkant…

Vandaag zag ik mijn jeugd terug en de achterkant van een defilé in een herkenbare zetting. Ik bekeek mijzelf als een stapel oude kranten, waarop de smid met zijn hamer en de zegen rust en de tijd verslaat op het hete aanbeeld van de waan, daar gloeit in de nachten de blaasbalg van het nieuws weer aan.…

plots staat hier een vreemd object storm er niet op af pas op de plaats: eerst denken dan doen niet over één nacht ijs met mijn slurf mijn ware zelf een verkennend onderzoek nu de achterkant van het object is gesloten wellicht de onderkant wacht…kijk eens even zie mijn oorflappers mijn slurf: masseur en krachtpatser ineen…

correcties ontvang op zelfontplooiende wijze als een bezwering van het perfecte organisme buitensporig hoe de weg versmalt wanneer je je land achter je laat hoe de fantasie verschaalt in de weerspiegeling van de werkelijkheid hoe makkelijk de eenvoud uit zichzelf rolt en ik daar niet van kan leven mijn ruggengraat ligt zowiezo op de achterkant…

Aan de achterkant van het welkom nam ik ruimteloos mijn plaats in bij mijn geboorte raakte ik verweesd en mijn ouders hadden het eeuwige leven de weinige woorden die ik had verdwaalden tijdens het spreken zelfs in mijn dromen had mijn stem geen naam doofstom liet gebarentaal niets van zich horen ach, ik voelde…

t fokschaap op 't kofschip onder ezelsbruggetje naar zee van lieverlee langs kusten (alsof het beter was dan zielenrust) met het Spaanse graan de orkaan lijkt te doorstaan zo zet ik de wereld aan uit blauwe hardsteen een handzame god bikken eentje die nooit sterft een blijvertje als het ware met de laatste hand aan nobele achterkant…

verderop in de straat zijn er vestingen al vroeg in de avond met rolluiken gedicht ik heb niet de indruk dat er veel is te halen nooit heeft men daar dieven zich zien verdringen of dat er binnenshuis kwalijke daden worden verricht daarentegen zet ik de deuren wijd open dat wil zeggen aan de achterkant kan men vrijelijk naar binnenlopen tenminste…

stem nog tijdens nagelbijten van tijd die jou geen dode ziel verwijt trouw strelen trillende snaren dragen tussen benen geen beelden of onder zwijgzame metaforen tillen handen doorzichtig zand een nooit vergeten tastbaar ooit in het afleiden, heen dragen van herinneren de zee vragen, tijdens het bos herleiden vergeten namen, zonder achterkant…