Alle inzendingen over bezinken

Vandaag stel ik een derde kerstdag in Reflectie schrijf ik erboven. Dit initiatief is een nieuw begin van hoop op vrede waar we in geloven Alles wat niet goed was op 1e en 2e kerstdag bezien in mijn spiegel met een glimlach…

Laat me achter en ga weg Mijn verdriet zal verdrinken En bezinken Op de bodem van je bloed Want niemand is als jij Je hoeft het niet te weten Zal je wel vergeten Als het moet…

De ongelijkheid tussen vrouw en man Is wereldwijd behoorlijk aan het slinken Dit feit moest eventjes bij mij bezinken Al wist ik -uit ervaring- hier al van Mijn borsten groeien ieder jaar iets meer Het omgekeerde bij mijn jongeheer…

Gedichten lezen, horen voelt vaak als ingewikkeld Gedichten begrijpen, verstaan voelt vaak als nog ingewikkelder Gedichten laten indalen, bezinken voelt als het meest ingewikkelde net als bij Bijbelteksten dat kost menigeen een lang leven lang!…

Liet ik het maar bezinken…

op mijn balkon drinkt een vogel van het smeltende ijs in een stralende zon achter het glas hoor ik het gesprokene overdenk en laat bezinken buiten ploft de sneeuw uiteen op de grond de merel lest zijn dorst en ik de mijne…

De geladen nachtlucht hangt onaangeroerd in mijn gemoed Verstoken van de tinteling stroomt het innerlijk als een spiegel rimpelloos over Dus wereld werp uw steen vang reflectie in de golven en bezink in mij Staar mij in de ogen en laat mijn verwondering de vrije geest…

Bewandel de wegen van de woorden Bewoon de straten van de taal Bespeel de vensters van de akkoorden Vertel door jou hun verhaal Laat de muziek door je ziel klinken Bepaal hun intonatie, bepaal hun spel Zodat de melodie zich laat bezinken Tot een symphonie van de hemel…

Waar zouden we gaan als we hier niet waren om dichter tot elkaar te bestaan om te spreken en sprakeloos te zijn om te horen en verlicht te zijn om ons een eigen beeld te vormen en het te plaatsen aan die van jou het in koude klei te kneden en klinken tot onze gronden hier bezinken om gemengde aarde te zijn…

Ik wil zoals jouw voeten zijn op de zachte dauw van zomergras dansen tot het einde van de zomer verslaafd aan hitte, uitgeput door droogte wil ik uit jouw liefde drinken alles even laten bezinken in de smaak van verse groentesoep alles anders dan voorheen laat me voelen aan jouw grootste teen.…

De dromer misschien, die vaag om zich heen kijkt en mijn beeld laat bezinken voordat hij begint te tekenen; zijn handen rusten in zijn ogen, zijn blik is zacht geen zoeklicht dat mij bleekt en minder uitlicht dan het verblindt…

Toen het had haar stem gehoord die avond die de dag aan duisternis deed klinken, was er geen klank die zijn gehoor nog vond want het hoorde zich in haar weerklinken: vernietiging die in haar bezinken zou, bloed met git verbinden, eindstand met de dagen, en nacht met elke hand.…

Toch werp ik keer op keer het woordlood uit in een machteloos gebaar en laat het in het donker doordringen en bezinken, tot het op de bodem stuit, waar zachte sponzen groeien en groeien: oh, machteloos gebaar!…

het zand is nat, suizend helm vloekende meeuwen rotte planken drijven op het zoute water langs de oude weg een zoekende man gevonden met zilveren lantaarn leidde door donkere dalen smachtend naar gemoedsrust van alle woede, laat hem varen en hem in golven van liefde verdrinken om het ongeloof te bezinken en zijn bescheidenheid te openbaren…

Als je niet weet wat je moet doen en er onzeker over bent, laat het dan eerst bezinken, voor zover het tot de mogelijkheden behoort. Je loopt met een raar gevoel van binnen, opwellende tranen. Hoe nu verder.... je weet het niet. Neem de tijd, voordat je erover wilt praten. Ieder mens kent problemen.…

Liefste waarom wil ik met woorden iets proberen vast te leggen met zinnen die te weinig zeggen in een aantal dichtakkoorden Het wil maar moelijk gaan bezinken dat liefde niet te vangen is dat het een vreemd verlangen is om haar in woorden vast te klinken Hoe kan ik woorden gaan bevrijden die niet bestaan in mijn gedachten Ik dacht slechts…

Jouw klanken weerklinken woorden verdwalen en zinnen verdrinken Je ogen vertalen vertellen verhalen ik laat ze bezinken Mijn vingers die strelen over je wangen met je krulletjes spelen Je blik die blijft hangen vervuld van verlangen dat we woordeloos delen Een stille affaire is lang niet zo gek geen taalbarrière Ons lijf in…

wist niet wat ik zag het raam op negen hoog met uitzicht op de einder je blik weer terug naar af je rollaterde geen speelse bochten nam tijd toen hersenen naar woorden zochten die in traag bezinken je stem wat triest deed klinken toch scheen de zon we zagen wolken jagen en in de kamer zacht de schaduwen vertragen tot een…

Laat de poëzie bezinken. Serveer ontstane filozie mèt, fijn of grof gemalen, korrels zout. Dat smaakt ! Naar méér !…

Als zij jong is – laat haar bezinken en gewiegd worden als een onnozel kind – bodem nog ongerept in de voren van zijn toekomst. Mijn inzicht zal haar niet grijpen. Zij zal het antwoord zijn op de vraag die zij mij toekent – hoe te overleven als zij er niet meer zijn zal.…

nu herfst zijn blad in zekere wendingen op weg laat gaan -dwaal ik door levenslange woorden ik neem ze mee, bezink ze in een kroes de zijde waar ik drink proeft zoet en zilt, waar kleine bittertjes de smaak verkleuren zijn roemer vult; schenkt door een broes wat wijnrood levenswater ik laat het maar gebeuren tot een bank onder een…

Maar nee, wat bij mij ingaat moet bezinken, verdicht zich tot een sprakeloos substraat dat roerig wordt en uit wil breken en soms vermomd de mond verlaat. 0, klonk het nog eens ongehinderd.…

Kom even bij me zitten dan praten we nog wat over de dag, terwijl we starend in ons lege glas de eenzaamheid verdrinken Laat onze woorden vloeien als een donkerrode wijn vanuit een mat bestofte fles waarin de bodemlaag depot achterblijft in diep bezinken Toe, geef me even van je tijd zodat de schaduw op de wand niet mijn enige gezelschap…

Er heerst een winterse stilte tussen de lege bladzijden van het onbeschreven winterboek wat er na het bezinken is blijven hangen aan de mensheid is jouw wanhoop uniek in zijn alleen zijn maagdelijk als onbetreden sneeuw als een ster in donkere nacht die menselijke schaduw verlangt waar het licht de wensen wegneemt doodse kalmte zich…

Golvend meegenomen in de stroming van de zee, stromen mijn gedachten golvend met mij mee En vogels vliegen door mijn hoofd gestoken in de lucht Zij stelen mijn gedachten maar de vissen geven ze terug Zo zal ik blijven zwemmen met gedachten om mij heen Totdat ze weer bezinken en laten mij alleen Als ik duik in de diepte tot de bodem van…

Dat je je altijd al wilde laten verdrinken, Maar het niet eerst tot je hebt laten bezinken..? Je beseft niet hoe moeilijk dit is, En hoe erg is je nu al mis. Over mijn wang rolt een traan, Verdriet, dat is wat ik voel. Voor mij blijf je altijd vooraan staan, Begrijp jij wat ik bedoel?…

met A beginnen zag En dat het in het langszijgaan was als Een adem van lieftalligheid die Haar nadien hulde bracht Die altijd aan mijn zijde gaat bij dag Bij barre nacht mij niet verlaat Haar die mij in haar smalle handen draagt Die mij - kwam ik te vallen - schraagt Ach sprak die A maar naar mijn ware ik Maar ja wat bij mij ingaat wil bezinken…

Ik heb in mijn hand een rode roos met doornen die me blijvend steken waardoor de pijn hardnekkig kleeft voortdurend mijn gevoel in zweeft zonder zich los te kunnen weken Ik heb in mijn hand een rode roos met blaadjes van fluwelen dromen waarlangs trillende tranen blinken die langzaam in het hart bezinken om daar opnieuw volop te stromen…

de muziek klinkt als stilte tussen ons het ijs is wak de avond teer de sjaal waarachter je verbergt je schroom is rood aangeslagen papier geeft mij geen kans is te vochtig van voorjaarstranen filosofie en aspirines ik smeek je tot bloedens toe dan: als zwart poeder bezink ik tergend traag val helemaal uiteen tot je heengaat…

nog zomert het in golven wiegt je lach je ogen stralen branding jij bent de warme zee die ik deze nazomer zag je kleurt zon in zomerbruin, haar oogst is voelbaar op het zand waait nog groen in goudkleur langs het duin het blauw loopt vol met zachte herfsttinten geel dat zongerijpt een koele ode klinkt aan eerdere volheid in bezinken…