Alle inzendingen over blozen

Het leven gaat niet over rozen Zei de 5-jarige zonder blikken of blozen Over tien jaar zal hij weten wat hij zegt Want dan, dan merk je het pas echt…

Vlakken worden lijnen in dit jaargetij Je krijgt meelij met de herfst waarin blad blozen mag Voorbij gaat geen dag dat vlakken lijnen worden.…

Blikken blozen, dolen en zienderwijze verslecht het zicht. Beeldig troebelt de liefde blind.…

Ontwijkende blikken dreunen tegen mijn hoofd en raken mijn hart Zij die ze blikten blozen en lopen snel naar daar waarvan ze denken dat ik niet gaan zal Ik volg ze met mijn ogen mijn hart huilt…

het zien, je kunt het voelen De winter verlaat ons met een zucht De mensen worden vrolijker De aarde ontdooit en verspreidt haar geur De eens zo vreselijk bleke snoetjes Krijgen eindelijk wat meer kleur Maar de lente de schuld geven Heeft in dit geval geen zin Mij ertegen verzetten Helpt evenmin Want de kleur op mijn wangen Ook wel blozen…

Ik roes van jou zweef over paden verdwaal in tuin raas in overdaden ik bloos van jou schilder vissen rood water warm paars planten bont en blauw ik kook van jou snij pink in vuur rook brood zwart vergeet etensuur wij zijn glas mijn hobo hart jouw serene snaar kwetsbaar helder…

Zij voelt zich onder 't donker van de bomen Zo eenzaam, dat zij zelf haar schouder liefkoost. Haar handje, met de ronding ingenomen, Die over 't zomerkleed is bloot gekomen, Daalt af, dwaalt af; zij richt zich op en bloost, Gaat dan weer voort een kledingstuk te zomen.…

vraag nooit aan een aardbei of hij op een beschuitje valt daarmee verkruimel je zijn ziel wie wil dat op zijn geweten hebben een aardbei is toch al snel rood en rijpt waar je bij staat het arme ding kan ongezien blozen en je gefrustreerd aanstaren mocht de aardbei groen ogen dan zal hij extra kwetsbaar zijn doordat het een puberaardbei…

de zon kust de avond de avond bloost...…

Philas, door de min bestreden, Had de naam van Amaril, Met zijn naam, wel diep gesneden Op de rand der duiventil. 'k Zie haar na haar duifjes treden, Die ze als anders voeren wil. 't Meisje vindt haar naam geschreven Bij zijn naam, zij bloost, zij lacht: Wat zij dacht, is ons om 't even. Maar wie had het ooit verwacht, Dat haar…

Mijn verlegen ligt naakt tussen de lakens ik wacht op hem die mij niet kent en leg mij er bij neer ik bloos…

Het avondrood in purper getooid, is al verleden tijd. Een serene stilte overvalt de ruimte. Overmorgen is het zó. De druk even weg, een ritme beteugeld. De geur van ontspanning voltrekt zich in getemd ademgeluid. Louter weelde in het ochtendblozen. Intens geluk zorgt voor een zichtbare glans.…

Bij blozen wil binnen naar buiten; wanneer ongemak het oppervlak van aangezicht kleurt, en roze roder wordt, naar nog roder, roodst, Verraadt dat iets van binnen gloeit, dat iets broeit en groeit, dat met het verschieten van kleur, bekent te willen ontluiken, dan bij een gesloten mond poogt door porieën weg te sluipen.…

Toen ik u lestmaal, by de leliën en rozen Zo helder pronken zag, en met zo purpren bloos, Zo dacht mij, dat uit spijt de roos verbleekte in 't blozen, En dat meteen uit schaamt' de lelie wierd een roos.…

De bomen blozen van vruchten. En ons hoofd is schoon als duizend rozen, nu we overvloedig zijn van zwenkend zomer-bloed... o God, God, ik en kende U niet, en was verlóren; maar nu ge Uw adem door mijn adem deinen doet, is Uw gedaante menig-voud in mijn herboren, 'lijk, beken-veel door 't barstend lente-land, een vloed.…

Laat me, vijver, waar ge ontwaakt, - daar, ten dagerade aan 't rozen, naar uw nacht de morgen naakt, - laat mijn aanzicht, week en naakt, eigen bleekheid tegen blozen.…

Mijn lief droeg een blouse waar ik van moest blozen het blauw viel uit mijn ogen. Strijkend langs haar dij tot aan haar roze plooien ik voel nattigheid.…

Laat mij blozen in mijn pijn. Laat mij blozen laat mij blozen in mijn pijn Zing La ha ha ha ha ha ha ha ha hang te saam Oh La ha ha ha ha ha ha ha ha hang te saam De chaos die ik delf Het is ik tegen mezelf De chaos die ik delf Het is slechts ik tegen mezelf…

in de avondzon blozen Wij allebei - Zie: al die bloemetjes blozen Om jou en mij. Hoor je die krekeltjes zingen, Al énerlei -? Die liedjes, die diertjes, die zingen Van jou en mij.…

Raak elkaars hart Schilder het in de mooiste kleuren Niet in wit en niet in zwart Blijf groeien en bloeien Als rozen Die geuren Leef, geniet en Laat elkaar Altijd blozen…

En het werd om te blozen zo warm in haar zomer het werd om te blozen zo warm in oktober: het werd nu. Op de stoepen verschenen lijnen en vakken getrokken met krijt, op de pleinen stonden de linden buut vrij en kinderen schopten scherven opzij, holden naar morgen, vonden een oogsteen, haalden de stroom van het schrikdraad.…

Dan komt het erop aan haar zang te vangen en zelf te zwijgen, tot ze ervan blozen moet. En je weet, jij ook. En dat je weet dat haar woorden nu ook jouw woorden geworden zijn.…

ik lig te blozen in je hand bed van satijn heuvelland waarin je vingers gloeien oog in oog in spiegels van stilte en schroomvol verlangen drijft een tijdloze seconde tederheid…

de bijen zag ik niet toen appelbloesem bloeide in het koude voorjaar nu zie ik het eerste blozen op groene vrucht die nog rijpen zal dank zij bevruchtend werk van onze bijenvriend kan ik oogsten in augustus .…

Over watervlak spelen glinsterende zirkonen Weerspiegelend een hemel van blauw azuur En zilver witte lelies bekronen De schone eenvoud der natuur De morgen deed de horizon weer blozen De avond sluit de dag rood als kleur der rozen.…

kersen strooi ik in je hand abrikozen doen je blozen het zomert vinnig in het koren ik zie een egel sluipen uit een voor een akkerwinde siert je oor je lach krult in je blonde haar vol belofte als een korenaar.…

Vermag het mij te doen blozen Kus mijn nippels als rijpe frambozen Laat mij met exotische oliën beroeren Tot een ongekend hoogtepunt vervoeren Schroom niet ongeremde lusten te delen In hunkering door minnekunst te helen…

als ik de zon op tafel zet, blozen mijn tulpen nog geler, fluit mijn kanarie nog beter, smaakt mijn sinaasappel nog zoeter. plots denk ik aan een vergeeld verleden: mijn vaderhuis waarin mijn moeder zong.…

Geboorte en dood, o wonderbroze afgrenzingen en naast elkaar, verval gelegd in schoonste blozen, waar zijn de rode rozen, waar? –…

hoe haar passie nog altijd in me gloeit nog stroomt onder mijn verweerde huid zoals ze heimelijk in mijn takken kruipt mijn knoppen schuchter blozen doet zo blijf ik ruisen tot het licht verkort mijn blad verkleurt verwaait verdort…