Alle inzendingen over builen

je kunt je kinderen wel omzwachtelen met moederliefde maar vroeg of laat stoten ze toch hun neus vallen zich een buil of breken een been kortom... het is als bij garantie die heb je niet…

Het meetnet vlinders is maar half vol Oranjetipje, koninginnepage De levende Europacupcorsage Ze vliegen elders op de wereldbol De mug is er volop, getuigen builen Mag ik die voor een netje vlinders ruilen?…

Ik zit onder de builen en het bloed; Mij is immers een bitter lot beschoren Sinds ik de Roomsche Kerk heb afgezworen En ik er blijkbaar aan geloven moet, Want keer op keer zendt als gerechte straf Mijnheer pastoor zijn knokploeg op mij af.…

Juf Ank ik jank ik huil ik val me een buil juist ook omdat klagen Juf Ank ik dank ik geniet ik lach Jan Krediet vooral voor de dubbele lagen Dank Ank van Jan(k)!…

de dichter nam de badkamerolie veel te vroeg, hij zat niet eens in bad en kwam toen hard ten val met zijn hoofd tegen de rand van de lavabo, hij wou het baden vanuit een andere hoek benaderen nu kwam met de buil het dagen dat hij de cue dusdanig had verspeeld…

Je laat je leden een nieuw boegbeeld kiezen Vijf kandidaten gaan de strijd verliezen Het levert wel een hoop publiciteit Aan dít gestoei valt Buma zich geen buil Maar straks wacht hem de echte leeuwenkuil…

ik ben een wolf onder de wolven buil bronstig mee in 't koor niets menselijks is me vreemd ik schuw geen platitudes ik hou nochtans van al wat onbereikbaar is, van duistere symbolen tot lichtende sterren helaas ik ben de man die naar de zon wil lopen maar vastzit op het kleverig asfalt: de hunker zelf houdt me gevangen.…

Daar bij de deur daar ligt een mat Hij ligt er al lang maar nu is hij het zat Iedereen stopt en veegt zijn voeten op hem af Ja hij is behoorlijk vuil Stop of ik laat je vallen, dan maar een buil Ik laat niet langer over mijn heen lopen Dit is zo langzamerhand echt bezopen En gaan jullie toch het vegen hervatten Dan beloof ik je, dan wordt het…

Wat is het een bibberen en glijden op straat, alleen de kinderen zijn nog blij want die weten nog niet hoe vallen wel gaat of ze staan weer op zonder breuken of builen; Lang leve de winter voor 't uitzicht maar laat voor de rest ons toch binnen maar schuilen.…

wist als de bloedende maan begluurt een naakt papier de zwijgende schrijver die donkerblauwe woorden doopt in zijn uitgelopen droom schreeuwend kreuken nepgouden vingers geschreven verzinsels vol schrammen en builen huilen haar regens de woorden van het vaak gevallen kind dat onbezonnen dromend zijn harde waarheid vindt…

mocht je hem vinden en munten dragen in een oude buil werp ze, gooi ze kringen makend in een roerloos oppervlak en sta er stil voordat het dak zijn spanten kraakt de voordeur sluit de mat zich naar een voetveeg buigt met open handen gericht naar de zon ontvangen wat de waarheid weet mijn zonnehoed draagt gaten…

veroordeeld tot inzicht is mijn tijd van heden, plots is er een grens gemarkeerd naartoe het verleden ik denk nog aan het dakterras zo dicht en nabij jouw sterven we teerden nog enkele keren op de bruine buil die wij aanbeden heb je het koud, vroeg je en gaf een verbeeldende warmte het hielp de kou van het moment buiten, en buiten onze…

De lege blik in zijn ogen De tranen die nauwelijks drogen Het verdriet dat niet weggaat Geen arm die om hem heen slaat Geen schouder om op uit te huilen Zijn ziel zit vol schrammen en builen Hij heeft niets meer om te winnen Dat weet hij ook, diep van binnen In gedachten loopt hij door donkere mijnen Hij wil van de aardbodem verdwijnen…

Des wereld wildernis wil ik verzoenen, lippen drenkende kameel vol bulten zijn, wonden en builen dragend van de reis door brem en kuilen. Reikt het tot zwerk, dit zachte oog dat sap weent van dorst? Rijst er een horizon als ik u mijzelf reik, versmachtend?…

Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen. Omgeven door een metersbrede sloot, ben ik in staat de dagen te verdragen. Ik vind er weer de antwoorden op vragen. Het leven is er even niet van lood.…

Er hangt een dikke mist in Bremm De Moezel houdt zich even schuil Een berg gaapt met wijd open muil Ik lepel cappuccino crème Kapellen bidden kom tot Hem U valt zich daardoor echt geen buil Er hangt een dikke mist in Bremm De Moezel houdt zich even schuil En Merkel smeekt geef mij uw stem Ik haal de slangen uit de kuil Een kloosterkerk biedt…

Een comfortabel oord om in te schuilen, behandeling op wereldtopniveau, behoed worden voor blutsen en voor builen, en altijd weer die lof als groot cadeau. ‘k Zou best een poosje met hem willen ruilen, met 't reuzenpanda beertje in de Zoo...…

Middernacht klikken mijn ogen open Camila hangt erboven en strooit een handjevol teken met de zwier van een Sint Een decemberspook dwarrelt trosjes bramen die mijn borsthaar binnenvallen en daar knetteren knapzakjes kanker of knagende knalerwten ze mijnen daar de griep en bloeien tot builen Dit is vergelding Spoot ik vanmorgen…

Maar waarom zit je dan onder de builen? Men zegt dat jij geen pijn voelt, dat jouw lot mijn leed verzacht. Jij kunt het niet, arme proefaap, daarom zal ik om je moeten huilen. ---------------------------- N.B: 1 miljoen proefdieren werden in 2008 gefokt, waarvan 450.000 'ongebruikt' gedood zijn.…

Waarde en afstand of gereken in uren voor mij was de grens onzichtbaar ver weg mijn limiet was een sloot, een muur of een heg en de dagen konden wel jaren duren Soms scheurde een spier of knakte een bot dan even het fraaie spel gestaakt zwervend en zwierend is mijn jeugd ontloken Een schram, een buil, een broek kapot nog maar juist het…

sinds ik afstand deed van sigaret en sigaar kan ik me niet meer achter rook verschuilen en zag steeds helderder in de spiegel; mijn gezicht kent al veel groeven en het hoofd opvallend veel builen maar ik doe wel stinkend mijn best of schrijf ik onbewust een zoete parodie en eindigt die op het lest in mest of fiets ik verder wijl ik enkel…

Met zijn private blutsen en builen is heur oude leven haar dierbaar lief Ze wil het voor de dood nog niet ruilen Nu het door stramme vingers trager vliedt Vrienden verdwijnen, winden waaien killer Morgen verkleint en gisteren groeit Het grote huis wordt solidair stiller Nu de boom des levens minder bloeit De dingen die ooit weelderig tierden…

keren mij nors de rug toe geven bij tijd en wijle steken onder water kruipen onverhoeds onder mijn huid en nagels zijn onbetrouwbaar jagen mij de stuipen op het lijf tonen inborst van Jan Hagel neem nou een woord zoals klopgeest of zelfbeeldcastratiemes om te huilen zo intriest van klank of vet en gesjeesd het horen alleen al veroorzaakt builen…

reu of everzwijn Alleen de merries mogen op 't terrein In quarantaine na het Hengstenbal Zo droomt de poes op wereldvrouwendag Net als de teef op landgoed Eyckenlust Bij Beek en Donk gehuld in diepe rust Van lente, tot de poort weer open mag Kortom, het animal irrationale Is slim en wijzer dan de wijste kater Het valt zich zo geen buil…

Vandaag hebben ze ons liggen, tussen scherven, zien ons verbijten door de kogelgaten in rolluiken, de builen in onze harten. Maar plooien doen we niet. We buigen stram de rug, tot krakens toe. Als het moet, slachten we de vroege varkens, eten zuur het roggebrood.…

Nu je er toch bent En een mens van vlees en bloed werd Kun je er maar beter het beste van maken Keerzijden van medailles leren kennen Eraan wennen dat jij je broeders hoeder bent Dat pijn en lijden erbij horen, evenals Onbedaarlijk lachen en huilen Dat een mens zich builen valt en al doende Leert en dan later teren kan op herinneringen…

van de toekomst mag lenen nog bruikbare doch haast versleten uren verkoop ik bij opbod zonder garantie dat wel het waren uren met turen belegen met kwel een enkele met genot o ja, u heeft uw eigen verleden uw zeden beleden stokpaardjes bereden pijn vermeden we kunnen nog ruilen maar wat heb ik eigenlijk aan uw deuken en builen…

We horen paardenhoeven Galopperen door de bossen Waarop de stroper vlucht Met zijn gevangen vossen Eén stuurbeweging fout Het knotsen tegen hout Een buil voorop het hoofd En daarbij compleet verdoofd De jager is gevangen Wordt gefolterd in het hol Verblind door het duister En de maag meer leeg dan vol Vier verkenners op het pad Vonden hem…

meester in vergeten De waarheid werd vrolijk ingekleurd Ik heb mezelf steeds bedrogen Mijn geweten voorgelogen Ik heb mijn gevoelens opgelicht Ben voor mijn leugens steeds gezwicht Ik heb de brandjes zelf gesticht Zelf deze puinhoop aangericht Het heeft geen zin meer om te huilen Mezelf achter grapjes te verschuilen Ik val geen nieuwe builen…

Voorliefde voor vallen blijkt vaker dan mij lief is, schaafplekken op knieën visitekaartjes die aandacht afleiden van builen en schrammen op het hoofd. Pijn als meiregen die maakt dat je groter wordt dan het jongetje, onwelkom bij verjaardag klasgenoot = boerenzoon, wegrennend: niet janken, niet janken……