Alle inzendingen over drachten

De appel weet niet dat de zwaarte kracht, wet is, dat de tak zijn dracht moe wordt. Het is herfst: appeltijd. De appel doet of ik ver van de boom of lucht ben voor hem. De appel bloost van opwinding. Zou hij vallen? Wordt het dit keer zweven? ------------------------ uit: 'Kromzang', 2015.…

Een vrouw op sterke bodembenen heupenwiegend bekwaam tot dracht en jagen De romp een spanningsboog, met licht geheven armen die evenwicht bewaren tussen de lucht en aarde Het kleine hoofd met vlinderogen is nooit te zwaar en reikt voorbij de wolken naar wat worden kan De spitse tong likt maan en sterrenstof en steelt daarmee de toekomst…

onze match tegen de koplopers in de poule 9 zevende klasse tafeltennis holland noord in kerkdorp Den Ilp viel samen met zang voor de repetitie dertig Ilpse dames Door Eendracht Sterk, repertoire gevarieerd zongen lekker weg gespeeld de partijen met rust om te gedijen in harmonie met klanken nog vóór dracht op planken mooi beseft…

De geur van weiden vol sappig gras en bloemen vliegt op en zweeft door teer lover dat voorzichtig ontwaakt is streelt de bodem van boerenland en in 't woelige Drachten daalt ontdekkend neer beurt nijvere fabrieken op speurt langs winkelrijen drentelt heen en weer tussen een banketbakkerij en een hoog huis met witte raamranden en daklijsten…

verwachtingsvol daalt de zwangere lentebruid door haar landschap, toeschouwer maar mee duffelse drachten verruild in zachtgroen thermometers stijgen optillend in kwik het jaagt de kou uit de botten en neemt het roer in eigen hand verborgen leven in hoorbare energie tulpen ,lammetjes bijpassend nu ook het weer winter naar binnen, voorjaar…

Brechtje’s voeten dragen water, scheuten schieten door haar buik, ze schreeuwt en beurt haar dracht in stuwend moeten de laatste krachten nog niet verbruikt haar wraak zal zwarter zijn dan de pest vanuit het koude karreveld legt ze braak een barre vloek in de mond van de mare laat teugels vieren en zal in vrijheid baren een stortvloed van…

De stipte pessimiste wou te laat zijn op het werk vermijden, zodat de bij de tijdse vrouw een klokrok droeg van schaduwzijde.…

zal ik mezelf weer verbergen gedachten die vastlopen in het harde van je lippen wanneer mijn kus blijft om niets moet ik dan de pijn op vragen kleven, niets meer geven aan de waarheid, het wachten op en nog eens opnieuw als dat niet wordt gevoeld of zal ik verder blijven dromen zoals een maan in volle dracht wanneer jij uit steeds…

Ze wordt nu ongeduldig, want ze wenst het einde van d'r dracht. Ze gilt het uit en vlak erna verschijnen puppies in de mand. Ze is hondsmoe en hij hondspa.…

verbleekt en te zwaar woog het als regendruppels van het leven op je afgematte vleugels, evenwel geen dracht met belevingen versierd kan beletten je bestemming te dragen op de ademscheuten van de wind, vleugels opgekruld en roerloos voor even, het rood, de draad van je leven in vlinderstijl meer luchtig dan vast gaf je over de wolken…

ik ben van jongs af aan gekleed met maatschappelijke drachten waarvan men kan verwachten dat zij affiniteit en een groepsbinding hebben in leven taal en opvattingen maar in de loop der tijd is het strikte van scheiding verlaten en vrijheid heeft al vele gaten gedicht met keuzes die richting geven aan eigen leven door het persoonlijk…

mijn raskat met haar zijdezachte vacht kleur beige en bittere chocola kon paraderen in die chique dracht met meer gratie dan een catwalk diva de pluimstaart elegant gebogen veroverde ze iedereen compleet met de blik van haar helblauwe ogen ze was amper twaalf toen ze overleed al telt dat aantal in zo’n mooie jas misschien voor wel tachtig…

Elke winter die valt is als een huis dat smelt wat we moeten vasthouden en iedere vorm van spel Gelaarsd en gepakt gaan we de boer op spreken we van nestwarmte en een nieuwe dracht Koperen onderleggers, smaragden vazen elke kast heeft recht op haar uitzet O u kan niet tegen knus het maakt u wee en naar Dat u dat dan uitlegt aan die man…

ik kan de werkelijkheid zo raken hoef niet eens een lange arm te maken waar verleden door mijn vingers glijdt raak ik langzaamaan mijn wortels kwijt nog opent de dag met zon in een weidse polder maar wind vlaagt scherpe kruiden waar rust en stilte heersten lopen nu jong en oud in exotisch lange drachten hun avondwachten luidruchtig…

In een flits neemt hij waar één starende moeder in somberbonte bollende dracht. Het verleden sterft geleidelijk. Thuis staart een voormoeder hem dagelijks aan op een overbevolkte foto anno 1900. Als enige draagt zij nog de Alphense muts. Verkwikkend dat wit temidden van al dat aak'lig zwart.…

Onverwacht Wonderbaarlijke Dracht Muzikale Vracht bodemloos diep uit Zee ge-Bacht onverdacht Hemel en Aarde verpacht Zalige Klacht van de Nacht Licht doorheen de schacht Gegeven Pracht,zonder macht Kracht van’ t gedacht zó eloquent Zacht gebracht welk ook één betracht vanuit de gracht tot Wel-Geacht Oog dat aan ’t tranen placht Mond…

Haar geest ontvangt ondernemende krachten van het strijdlustig bloeiende Drachten. Bestemming roept naar het hart van Nederland. In een lieflijk dal bij de heuvelrand van Utrechts grond mag een winkel wachten op wonderbare toekomst, zal trachten geneeskracht te scheppen, door sieraad omrand.…

talenten je specifieke subtiliteiten ruim tentoon verrassing golfde door de groep men wist goed van van de hoed maar ook de rand bleek interessant het stukje schoon van hemelse allure stond ademloos met de mens voor hetere vuren in adoratie van ongekend je bent gegaan op de jou bekende mystieke wijze met lach in hartstochtelijke dracht…

de neus die almaar langer wordt in almaar langere doses wacht steeds banger tot haar dracht hoogzwanger van niets dan de waarheid is tot men hem stout de hoek in zet.…

Drachten soest vredig bij stille dageraad. Hoge gebouwen staan dof te wachten; kleine huizen tonen eeuwige krachten: nietig leven, dat bestendig bestaat. Lome wolken, in plechtig grijs gewaad, hangen laag boven de schaduwstad, trachten haar te houden onder sluimernachten, maar zeilen weg, na wijs beraad.…

teder overboog, Rees teerder nog de ander naar omhoog, En als twee zwanen tot elkaar gegleden, Omsnoerden zij elkaar de bleke leden … En als twee zwanen, een bleek zusterpaar, Bewegend licht, bevoeren zij elkaar, Beheerst, in een stil vloeispel, in een vlijen En als met zachte zwemvliezen de dijen Wegwentelende, enkel vrezend om Te diepe dracht…

ziel zich weer opnieuw in grift of zal het laatste mij eeuwig naken een nog verdere vulling van mijn testament wraken soms, kijk ik willoos in het veranderlijke en ervaar de sfeer van het vergankelijke in hedendaags zijn zal ik opnieuw opstaan in de ouderdom, maar als immer in aanvang kinderlijk klein of is de lucht open mijn dracht…

In verrassende vormen van velerlei pracht schijnt het stralendste licht na duistere dracht. O, zie al die kleuren en ruik ook die geuren! Ze zijn weer gekomen de lente-lichte-dromen de gouden beloftes van de eeuwige jeugd.…

Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten: 't geheim der sterken school altijd daarin, dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d' ongestuime dadenzin.…

iedere morgen ontroert mij het ontluiken wat 'n aprilnacht aan magie heeft gebracht elke bloem en plant krijgt zijn eigen dracht ook de bomen staan bol met groene pruiken zon en regen doen het gras frisser ruiken waarin madelief en paardenbloem glimlacht iedere morgen ontroert mij het ontluiken wat 'n aprilnacht aan magie heeft gebracht…

om zo uiterlijk gedwee van kijken in illusie te komen ik heb niets meer nodig. stel dat de fantasie wordt verstoord in mijn verzoeking van dagdromen ik reik haar de hand die ik in gedachten met haar deel en alsof het past, ontspruit aan een zachtgroene steel de frêle knop die zich langzaam opent bij de oplichtende dageraad; haar dracht…

Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten: 't geheim der sterken school altijd daarin, dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d' ongestuime dadenzin.…

ben ik doof als jij je adem tot me richt hoor ik dan een echo die ik mezelf in ongeschreven geluiden alsmaar toedicht ik hou van schoonheid die verwondering vertaalt in sprakeloze zinnen en draag het zachte wil het onzichtbare beminnen zo ervaar ik mijn weg langs kronkelige lanen waar volmaakte bomen naargelang hun aangeboren dracht…

I De zon bestraalt het rosse beukengoud, Dat in het water glanst met felle pracht, En beukenstammen in licht-grijze dracht Verheffen schitt'rende armen boven 't woud.…

Naast het nieuwe geroezemoes van Drachten leeft de kleine oude, verstilde buurt, in zichzelf gekeerd, door wijze zorg bestuurd, sluimert steeds vol dankbare gedachten. Trotse hoeve, bescheiden huis verwachten sterke bescherming, die voor altijd duurt. Hemels blauw, met zonlicht doorweven, tuurt door forse eiken, wil muren verzachten.…