Netgedichten

netgedicht (nr. 41.772):

AURORA

Drachten soest vredig bij stille dageraad.
Hoge gebouwen staan dof te wachten;
kleine huizen tonen eeuwige krachten:
nietig leven, dat bestendig bestaat.

Lome wolken, in plechtig grijs gewaad,
hangen laag boven de schaduwstad, trachten
haar te houden onder sluimernachten,
maar zeilen weg, na wijs beraad.

De bleekblauwe lucht baart van lieverlee
blanke welvingen, die samengroeien
tot een rein blinkende platinazee.

Op lover, aarde en stenen stoeien
hemelglanzen, wekken Frieslands sterke stee,
waar Smallingerlands werken blijven bloeien!