Alle inzendingen over duwen

Ik vraag me af waarom ze hebben geleefd en of het van belang was voor henzelf dat ze hebben geleefd maar dan toch om het leven zelf voort te duwen tot meer bewustzijn. Er zijn plaatsen op de wereld waar de namen van de gestorvenen zijn gegraveerd, in steen gehakt om ze te kunnen behouden, hoe lang nog?…

Duw mij maar Vel rimpelend van spanning Onze toekomst voorspellend Vol onvolmaakte verborgenheden Die we niet kunnen ringen Vast geklampt Ingegroeid door standvastigheid Illusies voorbij Vergeten door de jaren Veel handdrukken gekend Oprechte en geen echte Rimpels zijn je gaan omringen Slechts met één emotie Die van het eerste…

geraakt tot op het bot voel ik jouw pijn als of het de mijne is zo'n sterke vrouw ongenaakbaar gebroken tot mijn ontsteltenis verraad jouw lichaam zich wint het kwade van het goede glij je langzaam af naar de verdoemenis omarmen wil ik je troosten met al mijn liefde, duw je me weg laat jij mij alleen achter in de duisternis…

Steeds lichter plaats ik je op mijn weegschaal Tandje voor tandje wordt verzet, duw je weg naar een gedachte die ik niet denken wil Soms gewaarschuwd met een vingertopje laat ik je toch struikelen over de rand van mijn bed Ik heb de wereld beloofd je heel te laten en als ik jou centimeter voor centimeter beheerst en voorzichtig…

Daar ben je dan dreigend rood verstoppen kon ik me niet dus krab me maar open krijs me onder met je afschuwelijke stem kwijl je vochten over me heen lik me met je ruwe tong beknel me om je harige borst bijt me in mijn vlezige nek omfloers me met je hete adem trek uit mijn haren duw je hoorn in mijn zachte buik wat ben je duivels ik kreun…

geen weg terug om te lopen misschien als je vliegen kunt of drijven op dikke lucht Polsen worden naar de hemel geheven handen in het verlengde van de onderarm zijden kleedjes gehangen aan een drooglijn De grote bal van rechts gevangen vervolgens op dezelfde manier van links zo leert men na de vingers op de pols voorzichtig tegen wolken duwen…

Het hout is hard de klink verroest mijn haar verward in mij kookt het woest De sleutel verdwenen ik kan duwen wat ik wil mijn ogen wenen in mij is het stil Krakende scharnieren en dubbele glazen ik zeg gedag tegen mieren niets kan me meer verbazen Een nieuw geschilderd kozijn walmen verse verfgeur alleen op een groot plein ik sta…

over mijn schaduw heen zet ik stappen in een ander leven schuw duw ik door overweeg ik schrik ben ik bang een leven lang zo vertrouwd achter te laten even moedig stap ik bijna lachend over mijn schaduw heen op weg naar onzekerheid die zo vreemd lijkt tot de zon overvalt stralend en uitbundig in mijn gezicht schijnt…

heb vandaag mijn jeugd herschreven met kroontjespen op wit papier regel netjes op de lijn die met dun potlood flauw zichtbaar mochten zijn ik duw de pen die vlekken geeft als ik te snel mijn hand er over veeg linkshandig zijn deed vroeger pijn in niet begrepen worden zakjes om de hand en pressie tot toegeven konden deze handicap…

de druppels tegen ramen en groet een buitenkind een bloem van water spreidt zich uit bloeit tegen de ruit ik wil haar plukken maar ze groeit in mist en tegenlicht ze maakt me triest in luwte was haar schoonheid niet verloren het einde zucht er is geen stop we rijden rondjes elkaar achterna op hetzelfde spoor we duwen…

Leuke lieve mannen genoeg maar niet bij mij, te weinig wordt er genoten van mijn lichaam, ik wil me overgeven aan stoere begeerte ermee stoeien, hem ruiken wanneer ik wakker word in de warmte van twee passende lichamen in mijn bed, in mijn bed in mijn verlangen naar stoppels en handen duwen in mijn huid kracht in mijn vlees…

Gevangen Miljoenen vlinders in mijn hart gevangen Omgeven door de warmte van stromend bloed Ik probeer ze voorgoed uit mijn lijf te verbannen Maar ze blijven fladderen vol met liefde gevoed Ik tracht ze met zachte hand weg te duwen En hun prachtige diepe kleuren te negeren Maar ze voelen dat ik nog steeds om jou geef En laten zich niet door…

Ik wentel in water Zo warm om me heen Een veilige wereld Voor mij heel alleen Dan duwen plots krachten Mijn lijfje er uit Wat mij staat te wachten Is kou op mijn huid Een stem: ’t is een meisje!…

Hoe krijg je me in de stal kijk de deur is al open o je duwt aan m'n kont denkt bij jezelf nu zal die ezel wel gaan lopen ik heb een eigenwijze blik of wist je dat nog niet dan ben je net zo dom als ik zorg dat ik weerstand bied duw eens aan mijn ezelshoofd wel zachtjes aan beginnen ik hoop wel dat je me gelooft want ik loop zo naar…

al wat is draait om eendere ellende binnen en buiten, bollen en bellen in bruisende bubbels ballen kleinere samen ze dijen en duwen hun opgebroken golven krimpen ook weer in of spatten pats uiteen om vervolgens op te gaan in nieuw verband deels ontleed in een bad verhullend schuim laat ik deze samenhang een tijd verdrijven…

De wieltjes van de chakra's laten draaien een vliegmachine, vijf raderen verticaal cirkelen maar, twee horizontaal Vol bewondering naar jou gekeken glimlachend een buiging gemaakt gevangen het licht uit je ogen Zullen we daarom een dansje maken jij mag leiden, als je wil, en ik volg het duwen en trekken van jouw handen…

ontelbare korrels op het wereldstrand duwen rollen verdringen elkaar in machteloosheid in blinde razernij stormen stenen naar het strand verstoren verstilde rust veranderen de structuur in wanhoop verkrampen de korrels lossen op in nietsontziende golven van brute macht tot de zwartste nacht het overneemt ontelbare korrels…

ik wentel in water zo warm om me heen een veilige wereld voor mij heel alleen dan duwen plots krachten mijn lijfje er uit wat mij staat te wachten is kou op m’n huid een stem: ’t is een meisje!…

Het is ochtend en veel te vroeg om op te staan maar toch duw ik langzaam de dekens van me af. doelloos loop ik door de kamer ik doe de gordijnen open en zie dat mijn ramen bedekt zijn met ijsbloemen. de morgendauw hangt nog in de straat, en de ochtendzon probeert door te breken en laat een roze gloed achter in de lucht.…

Jij was zo huwbaar transparant vloeibaar en vulbaar zo van Duw maar, ik ga met je mee Je stelde geen vragen, knikte af en toe zelfs als ik loog Je lachte als ik dansend voor je uit bewoog Wanneer je op mijn snelbinders zat kroop je hand langs mijn desembrood omhoog En na iedere tel had ik het idee dat je in kleuren leeg zou stromen…

Mijn zintuigen breken, ik duw mijn hoofd tegen het koude glas, en buiten hoor ik dof de mensen spreken. Traag rijdt de auto door. De berusting komt met de ochtend, rijen bomen wekken me, dit contante ritme is wat ik hoor.…

Trillend met mijn handen duw ik mijn pen op wit papier kan ik wel omschrijven dat, wat er nu in mij omgaat? De zee aan het strand waarop een uitkijkpost staat het lijkt zo verlaten maar ik voel me er zo thuis.…

Golven rollen, dollen en duwen u meteen terug Geen sporen meer nadien op de hoge heuvelrug. Bevend liedjes zingen die het wijkende tij niet keren Luidkeels liedjes brullen die de vloed niet bedwingen.…

Duwen raadselen ons voort. door de dag en door de nacht. Duwen raadselen ons voort door de dag en door de nacht.…

Hun hete tongen duwen vloerwaarts het dampen van de motoren uit en de verdroogde stembanden brokkelen in hijggeluiden af een stortregen van oververhitting verlaat het bos dat hun schedels de zware zon helpt dragen de poriën wenen hun oogjes leeg toch zweven de roeispanen van hun eindeloos lopen door het macadammen meer…

Laat ons beperken tot huidcontact gevoel, druk, temperatuur en pijn Wij visualiseren ons een bord tasten, duwen, meten en slaan uit Veel kan met zichzelf en als men wil kan het ook met twee of meer Zo is de mens, hij/zij ontdekt de wet van de verminderende meeropbrengsten de mensen lopen elkaar in de weg Het eerste glas smaakt het best…

met het deksel van een koelbox sluit de witte winterlucht de onbekende stad waarin wij beneveld door champagne en verhalen decadent verloren door de nacht dwalen over bevroren asfalt glijden wij, duwen, vallen, kussen, tussen muren van de dichtgeklapte wereld waarin niets leeft dat zich buiten de straal van onze lichaamswarmte of…

Eenmaal veilig op de grond, komt het joch op ma afgestormd en zegt: leuk mam, maar nooit meer doen, ze duwen je zo het vliegtuig uit en ik denk : boem! Daar gaat mijn moeder, voor de laatste vlucht, maar gelukkig liep het goed af.…

er hangt een familie om mijn nek de ene verdrietig de andere gek ze schuilen bij mij en ik bied ze hulp bij de een droog ik tranen duw een ander uit zijn schulp voor de een doe ik boodschappen bij de ander maak ik schoon ik draag ze al maanden het lijkt zo gewoon maar er zijn van die dagen dan wil ik niet meer ben ik moe…

Laat ons beperken tot huidcontact gevoel, druk, temperatuur en pijn Wij visualiseren ons een bord tasten, duwen, meten en slaan uit Veel kan met zichzelf en als men wil kan het ook met twee of meer Zo is de mens, hij/zij ontdekt de wet van de verminderende meer-opbrengsten de mensen lopen elkaar in de weg Het eerste glas smaakt het best…