282 resultaten.
voordeurbeleid
hartenkreet
3.0 met 11 stemmen 2.365 voorportaal
de kerk kiert open
een norse portier portretteert
mijn trekken fragieler
dan ze eigenlijk zijn
ik ken de woorden
die mij toegang kunnen verschaffen
maar ze stokken in gestamel
in zegging wil ik mooi, hard en schoon
doch mijn schalmei klinkt schamel
duidelijk, ik kom niet binnen
foutgekleurd verzet ik mijn zinnen
morgen duw…
Groei uit mn armen
hartenkreet
2.0 met 3 stemmen 802 twee verwonderde ogen
zo blauw als de hemelbogen
kijken mij wat angstig aan
maar krijgen niks gedaan
ik duw je zachtjes naar je stoel
je weet niet wat ik nu voel
je kijkt verdwaasd wat rond
en ik sta genageld aan de grond
dan geef ik een kus en draai me om
ik zeg je snel dat ik weer kom
groei maar kleine man groei uit mn armen
en kom…
De geleefde dag
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 265 mijn hand raakt het kozijn
terwijl ik het ijzer beroer
duw buiten weg, weg van mij
die bedompte lucht
van een gesloten cel
waarmee ik avondrood voer
het is hopen op koelte
wanneer de dag is verdreven
en de stilte haar diepte zoekt
het geruis in mijn lijf
neemt tijd om te zweven.…
Oud van dagen
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 172 het stempel van moe
drukt zich als een steen
op de worstelende man
zijn armen strijden
met de wielenstoel
hij rijdt verloren rond
door eindeloze gangen
zonder enig verlangen
gepruttel rond zijn mond
-
kom maar man
dan ik zal je duwen
de benepen ruimte uit
naar de mooiste kamer
ver van de geraniumruit
-
je kent
herkent…
NASTORMSE BAREN
hartenkreet
1.0 met 1 stemmen 244 De zee toont bij vergane wind
nog hoge gelaten golven
met bolle gladde ruggen
vol stille schuimslierten
waarin luchtbellen
steeds verstoppertje spelen
de traag slinkende welvingen
tillen en duwen het schip voort
geven de reizigers
bemoediging en verlichting
het loerende gevaar verdwijnt
voert kwijnend een griezelspel op
grappen zegevieren…
ontsluiten
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 206 ik duw de rots
keer op keer
de berg op om
jou te ontsluiten
hoe beminde je?
verloren in verlies
wek ik je tot leven
zoek ik naar sporen
resten van je bestaan
hoe lachte je?
ik val in de lacunes
van ongepolijst verdriet
de ene of de andere weg
het is nooit de goede
waarom ging je dood?…
Alle mensen die hebben bestaan...
gedicht
3.0 met 3 stemmen 2.255 Ik vraag me af waarom
ze hebben geleefd en of het van belang
was voor henzelf dat ze hebben geleefd
maar dan toch om het leven zelf
voort te duwen tot meer bewustzijn.
Er zijn plaatsen op de wereld
waar de namen van de gestorvenen
zijn gegraveerd, in steen gehakt
om ze te kunnen behouden, hoe lang nog?…
ze bloedloos uit mijn lichaam snij
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 498 ze peuren en peuteren
met vingers in mijn geest
ik voel hun koude adem
ze zijn al eerder langs geweest
haken aan gedachten
dreigen angst en geven pijn
laten me geloven dat
je hier niet hoeft te zijn
een duik een sprong
een stapje meer opzij
je gaat zo naar de overkant
het is heel snel voorbij
ze duwen en dwingen
krijsen wanhoop…
ze bloedloos uit mijn leven snij
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 405 ze peuren en ze peuteren
met vingers in mijn geest
ik voel hun koude adem
ze zijn al eerder langs geweest
ze haken aan gedachten
dreigen angst en geven pijn
ze laten me geloven dat
je hier niet hoeft te zijn
een duik, een sprong
een stapje meer opzij
je bent zo aan de overkant
het is heel snel voorbij
ze duwen en ze dwingen
krijsen…
bloot in onbedekt plezier
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 904 je trekt de wereld aan
kleed het naakt naar
zijn geboden, ondeugend
in de laatste mode
maar je lach is bloot
in onbedekt plezier
ogen spotten in verbazing
over al die regels hier
lopen zonder voeten
mensen zetten naar je hand
winden duwen zonder moeten
tijd verwijlt in zonnestand
je draait je om
ziet het licht verdwijnen
de hemel…
de mastodont ( Rutte )
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 95 hij vertolkt de wederdiensten
die zijn zelf gestroomlijnde
effecten buiten het genormaliseerd
volk naar de buitenrand van deze
aarde duwen
alles is hem vreemd, zelfs
de tandheugel waar zijn
slipkoppeling de riemen
doet gillen van pijn deert
hem niet, hij vervlucht
telkens in zijn demonische lach
hij is zelfs de tijd meester
en draagt…
iets met oude bomen
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 340 Je hebt iets met oude bomen
Als zagen door hun stammen sjezen,
voel je pijn, ergens in je ziel
Verloren resten kale stronken
waarin hun ringen staan te lezen
Zager, als jij lang zult leven,
misschien wel tachtig jaar,
zouden bomen jou dan duwen, het
hoekje om, waar schimmen lonken,
roepend: jij bent klaar?…
Oosterend
gedicht
3.0 met 3 stemmen 3.205 Dan kunnen we je
naar buiten duwen. En weer naar binnen.
Ik luister naar jouw handen.
Hoe ze hameren. En ik zit op
de schommel, zonder schommelen.
Rek zonder rekken -
De lucht tikt in april.
Ik ben geen zandloper en
geen stolp. Ik ben je dochter.
Stil.
-------------------------------------
Meandermagazine 431, juni 2012.…
Herinnering
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 234 Een storm
die sterker is dan jij
zo sterk als ook jij wilt zijn
het geeft je een duw
de goede kant op,
regendruppels als tranen,
spoelen weg naar de zee,
achterlatend...sporen in het zand,
enkel nu nog maar een herinnering.…
korstgenot
netgedicht
4.0 met 30 stemmen 1.191 van mijn bezeerde arm;
het is peuteren met pijn
negeer het lijfelijk alarm
niet dat ik zomaar
naar bloed zou dorsten
het geeft een aanhoudende kick
en dat is dwangmatig fijn
voorzichtig gaat mijn nagel
langs de rand van gestold vocht
op zoek naar reeds blootgelegen huid
maar bij de onverwijlde afwezigheid
van een loszittende rand
duw…
VANZELFSPREKEND LICHT
hartenkreet
3.0 met 10 stemmen 962 opbouw bloei beton
geur van nieuw woonblok
de auto start niet meteen
duwen lachen springen
de deuren klappen dicht
zodat de richtingwijzer naar
buiten wijst
de ochtendzon geeft vanzelf-
sprekend licht
verf kalk cement
geuren gezamelijk
tegelvloeren tegelwanden
voor en achter glazen puien
in staal gezet
het is nog vroeg
in Rotterdam…
De Wind
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 128 Zachtjes streelt de wind mijn haar
Zij maakt dat ik niet stil sta
Een zachte duw, een vriendelijk gebaar
Zodat ik maar vooruit ga
Zwarte wolken pakken boven mij
Het is een gedonder van jewelste
De depressieve wolk komt voorbij
Het is alweer de zoveelste
Toch laat ik mij niet ontmoedigen
Ook achter deze wolk schijnt de zon
Stapje voor stapje…
DE SPEELTUIN
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 399 Hier zijn veel kinderen duizelig
hebben rondtollende ogen
magen die zwellend duwen
angst voor wat snel beweegt
maar
spelen hardnekkig door
want de heersende lust
uitdaging te tarten
bij fijn én griezelig vermaak
dwingt tot koppig ondernemen
meer dan 't eigen ik vermag
op dit kleine stuk grond
geeft het grut
vitamine-zonnestralen
mest…
Weten is niet voelen, zoals voelen weten is
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 609 Ik weet het weer,
ik weet het weer,
drank en peuken,
vergetelheid valt niet te duwen
waar het niet gaat,
verdriet vul je niet op,
gebeiteld en gehouwen,
begraaf je niet met een schop,
een gat aan de kustlijn,
gevuld met het getij,
nooit vergaan,
ik weet het weer,
ook als ik even niet kijk,
jij liet me zien wat ik kan zijn,
en ik jou wat…
Buiten schot
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 140 je blijft niet buiten schot
als rijkdom
de ultieme vrijheid geeft
voor idealen schieten ze iedereen kapot
het is de eenling
ziek of gefixeerd en
groepen die geweld niet schuwen
om ons hun ideeën door de strot te duwen
raakt onze maatschappij
haar openheid nu kwijt
omdat ook de naaste buren
onopgemerkte extremisten kunnen zijn
of…
De leeuw is los!
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 186 die mij lieten zakken naar de grond
zijn weg
ik brul het uit naar jou en de rest
kijk mij dan gaan
mijn gezicht die tanden en die blik
zo scherp als een mes
nu is het mijn regie en niet de jouwe
maar het wachten was het waard
ik ga voorwaarts
met een frisse wind
nu ben ik 'ik'
dus ga alle weg
want mij krijg je niet zomaar weg
duwen…
Erbarme dich
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 78 in het schelle licht drukt
het gewicht van uren
dagen en nachten
de tijd is het rotsblok
dat Sisyphus tegen de
berg duwen moet
de onbarmhartige zeis
snijdt links en rechts
in noodlottige levens
ze teistert het broze
weefsel zwaait grillig
de hemel dicht
maar dan brengt Bach
zeeën van licht voor een
rituele wedergeboorte
je…
Halve dagen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 29 Wakker schrikkend duw ik zacht
jouw snurken om, gerustgesteld
zak ik terug in moeheid, dromend
in te halen waar ik niet aan toekom
in mijn halve dagen van het kleine
zorgen voor Missy, jou en mij
Soms moet ik je blijven kussen
moet ik je nat huilen om meer
tijd, meer te doen, groter te leven
met minder slaap, ik heb zoveel
te geven…
Schemerige kamers
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 30 het dorp
De zon schijnt, de wind waait
een beetje door mijn haren
De luiken zijn gesloten
met kieren dun als naalden
met lange smalle ogen
Mijn schaduw valt nergens
binnen, er zijn er geen
in de schemerige kamers
waar het licht grauw
verdoezelt wat er gaande is
en wat de consequenties zijn
van ieders doen en laten
De gluurders duwen…
Chet Baker
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 875 knetterend spel
De gouden belofte strandt aan de westkust
Na een kaakslag blies hij tandeloos door
Door cool jazz en hard gif bedwelmd
Een verweesde engel met een verwoest gezicht
Sprong uit het hotelraam
Alsof hij over de regenboog kon
Stort vleugellam neer
What a foolish thing to do
De legende voedt de twijfel
Gaf iemand hem een duw…
toekomst
hartenkreet
3.0 met 17 stemmen 2.285 ik laat mij niet meer duwen
in verbeelding van loze woorden
waar zonlicht mijn bleke
aangezicht niet meer beschijnt
waarin souffleurs mijn beeld bepalen
in vertoning van wanscherts
mijn mond in zwarte verbloeding
in angst van bittere gal
ik huil in aanwezige stilte
waarin bloemen niet meer vertroosten
mijn schreeuw van onmacht
galmde…
Schoolplein
hartenkreet
4.0 met 32 stemmen 1.512 De kinderen spelen op het plein
hun lach klinkt als heldere klokjes
zo fijn om even de klas uit te zijn
wat ruimte voor rennende broekjes en rokjes
De kleuren zijn vrolijk en felgekleurd
ze duwen en trekken en vallen
ze tikken en buitelen over de grond
of spelen daar buiten met ballen
maar eentje staat eenzaam buiten het spel
hij kijkt…
Verdrongen
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 256 Hem was geleerd zich niet te verlakken:
“Duw het maar weg waarvan jij te veel weet.”
Het beetje licht, dat langs zijn lichaam gleed,
trof wel zijn blik. Daarin sprak zijn wezen,
stond ook de vraag die hij met zorg vermeed,
voor wie er keek, pijnlijk scherp te lezen.
[dizain bij een krijttekening van kunstenaar Harald Calle]…
Alles slijt
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 255 ."
Ik voel me afgesneden van de bron
het trekken en duwen van ons zijn
opkomen en ondergaan van de zon
jij bent er nog, ik wen aan elke pijn
aan de verschijningen van de maan
zo zal het verder met ons gaan
alsof we zonder kunnen bestaan…
In therapie 2 Wees een kind deel 1 & 2
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 161 Spek)
ga daar maar liggen
op die mat, op je zij
doe je ogen dicht
haal rustig adem
en denk aan niets
ik kom zo bij je zitten
en duw mijn bips
tegen jouw buik en
dan zal er iets gebeuren
2.2 Er is een kind geboren
hoera!…