Alle inzendingen over egaal

Een leegte dient Ten allen tijde opgevuld te worden Het wegvallen Van een geliefd persoon Is als een krater In een egale grasmat Treurend en op zoek Naar antwoorden Naar opvulling voor Die warme, lege plek Die vind je alleen in Prachtige herinneringen En liefde Onvoorwaardelijk Een grasmat egaal als voorheen Opgevuld met…

Hermione uit het Potter-verhaal had een zacht huidje, glad en egaal. Maar uit begeren ging zij zich smeren. Haar vel spreekt nu een andere taal.…

heb ik je al verteld over gisteren, eergisteren, vorige week toen we nog dansten op de groene heuvels kusten in het koele dal waarom kan eeuwigheid niet gewoon bestaan maar verandert de tijd in een ruwe bulldozer dalen worden opgevuld door egaliseren van heuvels maar wat dan overblijft is vooral een kale vlakte waarover kille winden…

de sluier van de nacht ontbonden zo zal de morgen zijn beeld uit het zachte duister en oogverblindend zoals het langzaam anders wordt er is geen ontwijken aan roze plaatsen en hoe het daarna egaal trekt in meer feestelijke schepping…

je fluistert en toch rimpelen je woorden de meren van gevoel geen duik in het diepe met opspattende emoties maar kabbelende golfjes weerstand van binnenuit met lichte tegenwind hernemen spiegels hun egale glans je woorden drijven zonder lading nu langzaam naar de overkant…

ze botoxt strakke lijnen langs haar mond weer rond vult rimpels tot egale huid bant kraaienpootjes uit de lifting komt eraan borstcorrecties zijn gedaan je kijkt haar in de spiegel aan heeft die vrouw wel ooit bestaan…

Waar wolken treuren in egale grauwheid huilend tranen storten als een lijdend somber verdriet troosteloos de einder tot vaagheid verschiet en de wereld zoekt naar warmte straalt toch licht van de zon in kleurrijke bogen op donker verleden hoop voor toekomst.…

Waar wolken treuren In egale grauwheid Huilend tranen Storten Als een lijdend Somber verdriet Troosteloos de einder Tot vaagheid Verschiet En de wereld Zoekt naar warmte Straalt toch licht Van de zon In kleurrijke bogen Op donker verleden Hoop voor toekomst…

Egaal oppervlak Zonder butsen en Deuken, glad Zo op het oog, Als dit nu het Laken is dat Jouw leven toedekt Dan lijkt er zo op Het oog niet veel Aan de hand - anders Wordt het wanneer Je de diepte durft In te gaan, het lijden Doorgrondend van de Diepste afgronden Tot en met de Allermooiste orchidee - Die de moeite dubbel…

De wolken drijven langs de egaal blauwe lucht. De bloemzaden verspreiden en vervliegen hun tochtelijke vlucht.…

levensmuren aftasten met zoekende ogen hart en ziel allergrootste ontdekkingstocht gaten opsporen die smeken om gevuld te worden met passievolle zingeving van nuttig bestaan hoe snel de mortel uit zal harden tussen het aanmaken en inbrengen kneedbaar houden tot alles bijna egaal is bepaald de sterke wil doch geheel effen…

De meeste mensen lopen voorbij denken hoogstens: dat kan toch wel mooier, dat kan een kind ook, hokjes inkleuren - een paar keer oefenen om ze egaal te vullen, zonder krassen en binnen de lijntjes te blijven, maar zijn ze er zelf ooit voor gaan zitten? Weten ze nog hoe dat voelt?…

in de vooruitgeworpen schaduw van het afscheid zien we de grillige sporen die het leven trok het ondoordringbaar wit op de egale muur de breuken in de spiegel tegenover het bed op de flonkerende gordijnen van groen de roerloze pauwenogen van gestrande paradijsvogels de verkreukelde lijven die in tweezaamheid reizen onder de zachte…

Druk op sluimerknop, Muziekt mijn nacht egaal, Droom en land Gaan met mij aan de haal.…

Cheyenne Haar blonde haren omlijstten haar even mooie gezicht, waar een egale en zijdezachte huid het lieve en onschuldige karakter dat het sprak bekleedde. Ik heb Cheyenne mijn hart gegeven. Cheyenne, een meisje voor het leven.…

lacht niet mijn ogen zijn waakzaam ik ben een kameleon Vanuit mijn hol kruip ik voorzichtig door mijn leven nat als het regent dor als de zon brandt schuw onder de bladeren als de meesters passeren die mij niet willen zien hun ogen lachen niet het is een spel waar ik niet blij van word Ik droom kameleondromen van een gladde, egale…

De witte vlokken stapelen maagdelijk een wit egaal Scherpe contouren veranderen in een vriendelijk rond Kinderen reageren met sleeen sneeuwgevechten en dolle pret Tot s'avonds laat klinkt het geroep van ouders Kleine kopjes zitten knus in zelfgebouwde iglo's Laten ouders in het ongewisse Nu beschermd de stoere sneeuwman tegen het kwade Grote…

ik spiegel me in water met nog een kleine rimpeling het egaal geluk kwam pas veel later was in het diepe gedoken kwam proestend boven met schrik en de kou op mijn huid leerde na jaren rustig laveren tussen opstandige golven die mij met hun massa’s bijna bedolven tot jij verscheen met ogen en lach het water bedaarde mij de spiegel…

je lach fluweelde zacht in tegendraadse vleug zij lichtte op uit het nog donkere van aangeleerde deugd liet sporen na in het ooit onbetreden nog egale vlak wiegend kwamen woorden in de koude buitenlucht zij wolkten naar behoren maar brachten onrust al snel terug ondanks het fluwelen vergeet jij nooit de tegendraadse rituelen…

Stukje voor stukje tracht ik na een woelige nacht mijn denken te herplaatsen waarin het landschap dat ik overzag onthoofd uiteenviel door duivelse geesten die zich hadden vermomd als nederig godvruchtige lieden onder giftig spuwende zwarte schaduwen van dode akkers zocht ik naar de laatste stukjes hoop waarmee het beeld van de egaal bloedrode…

ik gooi water in de lucht zwaartekracht sliert druppels in een vlucht ze ronden naar ovale vormen buigen van het licht egale kleuren uit het wit de verte zingt Florence in de zon water valt nu andersom spat op witte broeken de aarde is verrast door het luidruchtige gebed van elementen in hun liederlijk gespet de zon kijkt…

Een witte ochtend, eerste dooi de lucht wit-grijs, egaal gespreid en aan de lange horizon welt nu een witte zon. Geen wind, beweging of geluid. Er botten waterdruppels uit; aan iedre tak en iedre struik zijn knoppen licht.…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

afgeschreven,opgejaagd grijpen goedgelovig met verkleumde handen met vertragend bloed waarin de nacht weent en bonzen aan de ingekerfde hemel een verre geest roept : er is geen eind zo vliegen we langs de wanhoop de laatste meeuw heeft ons allang verlaten en vinden nergens een verwarmd kasteel de maan woelt doodvermoeid in deze uren gespannen en egaal…

Hij kent: de groene vanen en het plein Waar vreemden naar de goudspiralen staren; De Koraanspreuken boven ’t deurgordijn; De egale zon; der schaduwen slagorden, Die zwart opdoemen, en verwijderd worden; De stilte, de gebedsroep, en de schijn Der maan, die als een man met een lantaren De laatste rondgang doet, en met zijn licht Het donker oproept…

een krijsende kleine burgemeester zwiert sierlijk boven het droogvallend wier in de monding van de rivier zoeken eenden gelaten naar voedsel op de nerende scheidslijn van zout en van zoet de hemel verliest in egale bewolking haar gloed de wind valt geleidelijk weg en in de verte vergrijst een berg in het zwelgende grijs steeds verder…

Nog altijd gelest door een lied van de grond hingen de takken al laag in het najaar Bedruppelde webben trokken het bos door en vingen wat klein was en vleugeltjes had De idyllische dood van detail en nuance maakte weer plaats voor het egale witte geschitter van sneeuw op een winterse wolkloze windstille weide Als het maar klonk…

Mijn schoenen markeren de macht, om wie stiert later bevriest een tijd, gevierd te weten, indien egaal het ligt onder voeten van krak, rozige toeten even leeft mijn baar. Het enig verweer hoort naar haar door haar verlaten.…

De dagen klinken moeizaam aaneen de zon staat laag egaal geel weids te blinken aan de horizon het blauwe bekken van de bakermat. De fontein spuit champagnebrokken, frisse bellen breekbaar water. De bomen treuren, de takken traag dijend in de wind van kille waan. Het grindpad strikt de vorst, een krakend klittend mozaïek.…

sparrenhouten wouden graaien naar gouden oorden hoger dan ware woorden woorden paaiende praatjes van koude wind dennenmossen bossen waaien waar golfjes klotsen over rotsen rotsen fraaie waters in mijn zijn - net wijn schoonste der schoonheden komt voorbijgegleden door mijn lome weten weten als een gans over egaal vijvervlak…