Alle inzendingen over haven

De aarde waarin ik Geboren en getogen ben Is me te heet onder De voeten geworden - Aardkorst door droogte Verscheurd, gespleten In tienduizenden ongelijke Brokken waar alle leven Uit verdwenen lijkt - Dan kronkelt uit die ene Spleet het fata morgana Dat mij een haven verbeeldt: Haven, denk ik, water, zee, De meeuwen komen…

de mens is klein groot is de zee de mens is slim wijs is de zee de mens is sterk machtig de zee het bootje de schuit het schip en de tanker gedragen van haven naar haven op de rug van de zee het kind op het strand trekt de vlieger strak als een anker de witte wolken trekken mee en de maan trekt de vloed kromt de rug van de…

De kleine dingen en de grote, harinkje aan de haven of jouw hand in de mijne. Het is beter met jou, beter met jou dan het was al die tijd.…

De Antwerpse haven ging overstag met een forse daling aan overslag. En ook Rotterdam bleef niet zonder schram. Maar in Zeebrugge hijst men de vlag !…

Grijze wolken drijven traag voorbij de kroeg aan de kade is mijn haven tussen mistbanken varen schepen zonder mij en zie ik meeuwen aan voor raven.…

zei je en dat brak de dag in duizend stukken Je weer te zien zo onverwachts was wreed De kleur van schaamte dwingt tot haastig bukken hoofd omlaag de ogen neergeslagen laat niets merken, dwaze hoop Is dit wederzijds ontmoeten toeval of bedoeld, gewild Waarom over geluk gelogen Better to have loved and lost than never to have loved…

Van verre klinkt een eenzaam lied, kapitein, je schip passeert mijn haven maar hoe betoverend ook de nacht als ik in strelend maanlicht je mijn haven binnenloodsen zou, in mijn kasteel kwam je niet slapen zo voer je steeds in andere gedaanten mijn huis en haard voorbij op zoek naar waar je af zou meren en iedere keer bij het lokkend lied…

Een schip zonder haven Een mateloos verlangen Dat je einde niet haalde.…

trossen los schreeuwt mijn stem al kan ik niet begrijpen dat niemand het schip laat varen het blijft aan de kade van de haven achter en ik zink naar de bodem van het bestaan…

Als de maatschappij zijn route niet tegen de triniteit stoot kan men hem eens zijn in het zicht van de behouden haven; dan aangekomen in leer ons maat met de langjarige jood, brengt de boodschaptoast aan een half verheven enclave.…

wil landen maar de kust is verdwenen een eiland met rotsen en puntige stenen geen pad dat me voert naar een veilige haven branding en golven alleen in de kou wie werpt me een touw…

Voorzichtig tree voor tree vooruit Soms even zitten Voel het maar voordat je verder gaat en de veilige haven verlaat Je hebt een zee van tijd…

Die zondagmoren: zullen wij gaan, of zullen wij niet? Toch maar gegaan... Maar het waaien houdt aan, wordt een zware storm; het schip hulpeloos in weer een wind. Op de achterbank een huilend kind. Bange ouders met een extra last. Dan de draden vast voor de veilige sluis. In het nu stille water drijven witte kwallen...…

- Ik, in wiens hand de zoele vruchten wogen maar wie de zoen ontzegd werd van de beet; die, naar 'k u weet, o herfstig mededogen, me des te allèner weet; eeuwige maaier, ik, die sneed het koren maar nimmer voor zich-zelf de garve bond; eindloze vaarder in zijn vochte voren die nooit de haven vond: weer naêrt een herfst; en weer naêrt…

aan de kade buigen ijdele kranen hun verveloze rimpelspiegel over het donkere ijzerwater gelost van afgedankte vrachten slingeren hun haken traag het gewicht van de tijd over resten averij in de haven lagen nog, ontmanteld, naakte schepen hoog op hun roest wiegend op duwgolven droomden ze schaamteloos van een make over in het dok…

De veerboot legt aan: snel vliegen aalscholvers weg van hun rustplaats.…

En als men moede is, kan men rusten in uwe warme haven, Dood.…

Hier had hij aangelegd aangelegd had hij hier Zijn scheepje had 'm hier met haar gebracht zeilklaar van de werf Stroomopwaarts was hij gegaan oploeven & afvallen minder Het bracht hen hier in de vestingstad Grave Hij mijmert al bijna veertig jaar aan de rivier Het scheepje... schip nu met vijfkoppige bemanning vraagt…

Zij drijven terug naar de goede haven. Achter de kim ligt de zon begraven onder de troost van rode pracht. Wind is er haast niet, maar de sterke vloed draagt ze vriendelijk, alle gelijk, naar binnen, de wijde, veilige mond tegemoet, waar de hoofden hun wachtende omarming beginnen.…

Even, heel eventjes nog schaart de krab zich onder de levende zielen een kleurig waterleven spat parels in het niets een laatste greep in angst ze bloost paradijselijk groen – boven het het oranje maal - om de aandacht op afstand het is triest en wrang omkomen in een haven zo bijna thuis te sterven zilt water heelt het beeld van…

Het oppervlakkig zijn in 't denken sluipt verraderloos binnen. Energetisch futloos leeggezogen door herhaling van monotone levenszinnen. Zwalpend door de donkere, met kerstlicht verlichte straten van menselijke verontachtzaming verwijlend in lugubere havenkroegen van minachting. Walging over de haveloze schaamteloze kroegenwijven die…

Als de blauwe boot over een vlakke groene zee in blauwgroen water staart en alle ogen van de witte huizen azuur luiken vist de kademuur eeuwen lang verhalen de boom zo sappig in blad grillig zijn handen uitstrekt hoor je een lach op Olympus.…

Jij bent het bed, waarin ik rust je bent de kabel die mij kust je neemt mij mee op sleeptouw als de ontknoping van een vrouw Je bent het anker dat me bindt het kompas waarmee ik de zeeën vind je bent de wind om me te laven zo spoel ik aan in jouw haven Je hebt de kleuren van de nacht die het ochtendlicht verwacht je hebt de golven van…

Haar gezicht raakt aan haar blikken gewend, verweerd en allesbehalve eenkennig verzuchten de schaduwen hun daglicht, blinken tranen het roestbruin zacht. Strak gespannen, lippen vastberaden om de plooien, de netten van het ongemak in onmogelijke samenhang te steunen.. voor visvangst en eeuwenoude specerijen, proeven zij met bijna niks…

een handvol wolken voorbij de pier die aan het eind in tijdloos rood verstuift betonnen starheid in een speelse zee die dartel dolt maar tevergeefs verankerd in het zand waar krabben schelpen kraken en mosselen weer ten grave dragen het witte zwanenstuk waar boeggolf bruist en kuift tegen beton en terug daar dansen deinend deze…

Verslingerd aan de oude rivier bij een keerpunt net buiten deze haven raakt men vanzelf verder terug.. op een bankje langs de kade bij het tikken van de touwen aan de masten, ademt de tijd als vanouds door, het bestaat nog.. een Hollands uurtje.…

wij slenterden door een verloren dag Calais teleurstellend opengesteld het had iets bijzonders is er verteld de havenmond was evenzo van slag vooraf over doorgetrapte paden dwars door het groen en gele koolzaadland waar de zee zwaaide met blauw vaste hand zo volmaakt dat er niets bleef te raden bleek dan toch nog een onvolmaakte dag met…

Leer u aan de stilte laven: Waar het leven u geleidt - Zij is uwe veil'ge haven, Want zij is de grote gave Van de Eeuwigheid. Sluit de stilte in uw gaarde, Wees in haar gelukkig kind: Al wie ze aan haar schoot vergaarde - Alle zaligen op aarde Hebben haar bemind.…

hier werd destijds geladen en gelost gewichtige zaken van overzee die weken onderweg waren een heen en weer tussen werelddelen met het oost-west thuis best gevoel doch bovenal heerst er nog de nostalgische hang naar lang vervlogen schepen die schipbreuk leden in de haast der tijd…

Individuen opeengepakt staren naar de verzonken planeet, wachtend op een veilige haven.…