Alle inzendingen over klauteren

Kikkers klauteren over elkaars rug omhoog -- en vallen terug.…

Ze klauteren en klimmen hun benen en armen zelden stil Zoeken zich het hoogste punt, de top waar zon hen kan verwarmen hun makker, kameraad bij deze klim-en klauterpartij meestal te aanschouwen in de maand van mei... Ze klimmen en klauteren een schouwspel.... in m'n achtertuin dat ik nimmer missen wil.…

nog heb ik je gevonden toch voel ik ogen priemen in m'n rug haren klauteren langzaam overeind en geleidelijk naar benee tot ik de jouwe vind en de mijne neersla, en me slechts kan hullen in stilzwijgen…

Kabouters klauteren haar bedje in en zoete dromen nemen traantjes mee Kleine fee slaapt Terwijl tegen het plafond rook van eerste uitgeblazen kaarsje nakringelt Kleine fee slaapt Sssssssttt..... 't fee...st is over en uit…

Als onvruchtbaar baar ik woorden Die niet bloeien en niet rijmen Niet klinken als de akkoorden Die leven van het eigen bestaan Ik val in herhaling en kuil En klauter dieper onvoldaan Tot ik hele zinnen huil Verdwaal in lettergrepen van zand Ze waaien weg en spoelen aan Maar zelfs niet naar een kant Zelfs niet aan een enkel strand…

ik ben als de zon dalend en rijzend langs steile rotswanden klauter ik omhoog langs de glibberige stenen uitgegleden waar ik met gebroken dromen neerlig in een donkere put is het echt waar of ijl ik ?…

Ik klauter uit een krater, kaal - de zon brandt op mijn dunne lijf. Ik roep een zin. Het klinkt te schraal in het omringende gewelf - ik heb geen schim of filiaal - ik ben vandaag alleen mezelf. Ik kan mij niet beroepen op een stand-in of een stijlfiguur, een schuilnaam of een ledenpop.…

Klauteren over de heuvels Klimmend uit het dal Langs grillige beekjes Luisterend naar de waterval Boomkolossen in de bergen Mijlen ver verspreid Boomstammen die vele mossen herbergen Herten zien met al hun edelheid Wolken zullen je tegemoet komen Een alpenhut nabij Even in het uitzicht dromen Een Tiroler biertje maakt de klimmer blij…

Mijn geest zit vast opgesloten in mijn eigen ik een archief vol verspert het mijn gedachten En door de naden van beslotenheid drupt het onvermoede ongevraagd voort vallend in die kloof van peilloze duistere diepte soms zie ik vaag daarboven die uitgestoken handen En als ik dan bloedend omhoog klauter mijn vingers die liefdevolle handen…

onze taal eens ruim en doorzichtig nu kleurloos en kaal sterft aan ondergrondse vertering nu wankelt hij op droge grond in het spel van de vrije wind die gonst van hoon en misverstand vergeefs tastend naar vegetatie verdwijnen onherbergzame passages in wolken van stof klauter in je zonnewagen verlaat dit kale land rijd in…

omdat het pad dat voor haar ligt grauw en donker grillig en eenzaam lijkt haalt ze diep adem draait zich om begint heuvelopwaarts te klauteren haar haren speels lokkend in de wind een andere route volgend in haar oren en op haar netvlies de fluister om juist elk moment van de dag te plukken geen seconde te hoeven missen hoog boven haar…

je ging opnieuw daar staan en liet je toch weer gaan van deze grote glijbaan met domme spijtoptanten misschien dat je nu dacht na weer een slapeloze nacht: je hebt jezelf zover gebracht want je kreeg plenty kansen nu is het dan te laat want hoe je ook nog praat ze komen niet t'rug die peters, henken, fransen kom klauter maar omhoog…

in labyrinten verdwaald zoekt ze met het kind naar een luchtspiegeling de hemel een verdampte koepel verschroeide verlangens in stolpen bewaard gemangeld laveren ze tussen de vervlochten grondtonen van wanhoop en weemoed ze klauteren op rotsig niemandsland de duisternis kruipt met hen mee alle ruwe kanten op moeder wijst naar de…

ladder uit de put van pijn is mijn hand die gereikt wordt Als ‘t ene straaltje zonneschijn dat de smart een beetje bekort Een ladder voor de pijnvallei van smart uit hersenschimmen Die ladder is die hand van mij die uit het ravijn laat klimmen Een ladder staat er in mijn ik met treden van liefde en hoop Voor wie één simpel ogenblik wil klauteren…

Daar fluistert de wind niet om de toppen eerder plaagt of jaagt ze onheilspellend ruik je bijna de oerzee lopend over oude bodem imponerend Dolomiet klauterend over smalle richels van gemineraliseerd koraal Dit imponerend landschap van onwerkelijke schoonheid vaak gestreeld door ragfijne flarden mist die vanuit het niets grillige…

Tot voor kort heb ik gedacht ik dicht niet meer ik schrijf geen woord meer neer de merel stopte het fluiten katten zwerven roofzuchtig in mijn tuin ik zag er eergisteren nog een hoog in de bomen klauteren vogels cirkelen in de lucht krassen krijsen om ter luidst ik pers de druiven drink de jonge wijn er is geen medicijn voor…

ik wil met ondoorzichtige manoeuvres uit mijn gedachten klauteren ze onbeademd achterlaten in een tijdscollage waarvan ik gezichten amputeer zonder slaap of kus hele hoofden die ik laat rondkijken in bevlekte uren muren, nooit gekocht zoals het geluid van regenvlagen tegen de binnenkant van mijn keel aarzel niet en huiver om…

.' Klauterend naar die uitspraken vinden wij hijgend hun hoge bankjes. Meanderen we naar St.Helen's Lane: exquise, Indiase hapjes! Morgen showt Swansea haar dieptes, baaitjes, strandjes, rotsformaties... Really - laat daar je gebeden maar los: alles ligt open, volkomen begrijpend - Light of Turner everywhere!…

passeerden er oude modellen Ik ken ze blind, aan hun geluid de trilling van het viaduct hun geur als het niet te hard waait en het dopplereffect Het is meest goederenvervoer maar het stadje is verbonden met de grote wereld en nog steeds staan er kinderen op hun tenen om over de muur heen te kijken en nooit zag ik een waaghals erop klauteren…

Het wild vliegt op te laat fazanten fladderen weg de zon tegemoet verblind staar ik ze na ik val, glijd uit geweer gezekerd klauter ik omhoog nog net zie ik het hert een prachtig dier zijn vrijheid tegemoet aarzelend ga ik weer op weg een vos sluipt door het hoge gras een slank bruinzwart dier spiedend kijkt het rond ik ben het gevaar…

Klauterend over een heuvel Meeuwen in hun vlucht Bloemhoofden mogen voorjaar toveren In de verte glinstert zonlicht over zee Het beleven laat zich bespelen Als rugstreeppaddenkelen delen Zacht bladergroen uit eikenknoppen verschenen Wat niet nodig was is in jou verdwenen Vogelvrij voelt de blauwe lucht Het leven kent zijn wegen Zandpaadjes…

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…

verschiet ligt niet wetend dat het zou veranderen van doodlopende straten tot een doolhof langzaam verstrikt in een web waarin het ene gat gedicht wordt met het ander menslievendheid wraakt jouw kern geduchtig zoekend daar het water gestaag naar de lippen stijgt kloppend op deuren die ijskoud zwijgen vloeit logica over in drogredenen klauterend…

aarzelend zet ze haar voeten neer ze voelt ze wegglijden een stevige arm behoedt haar voor vallen in haar hoofd malen gedachten en woorden plus vergeten herinneringen die zich een weg naar haar hart banen wat heeft wijsheid te maken met wat ze nu voelt de weg van nee is juist die van de minste weerstand zal ze nog eenmaal klauteren…

van een mortier als een vallende ster en het grijze puin na de inslag Overal zijn er camera's Ik ril van alles dat ik wel en niet wil weten maar ik zou niets weten als ik het niet wist Ik lees over mensen die wakker werden en naar een kelder renden hun kinderen huilend in het bleke ochtendlicht Gewonden kruipen over brokstukken klauteren…

Nu zien de bergen goedig op mij neder, Terwijl ik altijd verder, rusteloos Naar boven klauter naar hun kale toppen. Niet ongeduldig zijn ze en niet boos Om mijn vermetelheid; ze kijken rustig Zoals mijn oog soms spelend nederziet Op 't trage rupsje kruipend op mijn vinger, En doelloos zijn bewegingen bespiedt.…

rakkers en deugnieten schelmen zijn het of schavuiten die cool en bontgekleurd stoeien ravotten en klimmen een robbertje met elkaar stoeien of vechten zij als niet in bos of boom een hut getimmerd wordt of een kuil gegraven schaafwondjes opgelopen bij het klauteren en struikelen net als de kapotte broek worden op de koop toe genomen…

ik klauter op, veeg het hars, schors en aarde van m'n knieen, m'n broek, m'n schoenen, m'n shirt voel me nog meer verbonden met 't groen door de geur dit moment, dat mag best voor me herhaald worden voor die mooie natuur wil ik best een moord doen!…

Klauteren, klimmen, struikelen, een weg door berg en dal. Woest water, wilde wegen, warboel en wanhoop verlammen. IJskoude angst voor de toekomst rilt zich een weg door haar lichaam, maakt dat ze bijna bezwijmt. Uitgeput zakt ze tenslotte in elkaar.…

het scharnier kraakt onder schilfers van roest een koevoet klauwt in een kier even spaar ik mijn adem klim dan langs een regenpijp omhoog een bonobo met een opstoot van hormonen mos in de voegen wilde wingerd woekert over de gevel aan de dakgoot hangt een flard ik herken het gaas van een bruidssluier de kanten zoom van jouw beha ik klauter…