Alle inzendingen over kleven

Een jongen met een trauma voor zijn leven, Een jongen die hysterisch is van angst, Panisch en radeloos, bang - banger – bangst, Het beeld van deze jongen blijft maar kleven. Een weerloos kind is hier zijn moeder kwijt, Ik denk niet dat dat beeld voorlopig slijt.…

Als de kringloop van het bestaan gaat zoals het wordt beweert voel ik geen angst om heen te gaan dan ben ik na mijn sterven misschien de druppel rode wijn die blijft kleven aan je glas waardoor jij je goed herinnert hoe diep en zoet ons leven was…

Het zit erop, we hebben het gehad, Die plattelandse zoektocht naar de ware, Aan meedoen kleven wel een paar bezwaren, Dus single boeren: maak je borst maar nat. Eerst krijg je pesterijen op je bord, Waarna je stevig uitgemolken wordt.…

Ze kleven meteen aan het papier. Op de verkeerde plek, ongeordend maar vrij. Wanneer ik ze wil verschuiven, sluit weerstand mij weer af. Want wat komt uit het hart blijft onbewogen leven.…

Daarna ontstond, door aan elkaar te kleven, Lucht, water, aarde, vuur en volop leven, Verhaal of theorie, is er verschil? Het ene duurde lang, zover ik weet, Terwijl Hij alles in een weekje deed.…

Het is zoveel om hier te zijn beschreven Soms blijven dingen kleven of lijken met ons verweven En elke dag opnieuw een dag om jezelf toch te vergeven…

Ik geniet elke dag van de natuur. Er is hier in het bos elke dag iets nieuws te zien. Velen hebben de voorbije maanden de charme van het platteland herontdekt. Zeker, de stad blijft, ook na de corona crisis de plaats van de kicks en de beleving. Jongeren hebben meer nodig dan bos concerten van onze gevederde vrienden. Hoewel het platteland…

Jij neemt bijna niets, en blijft almaar geven Laat me hijgend oneindig genot beleven Zachtjes schokkend tot ongekende hoogten zweven Onuitgesproken woorden blijven op m'n lippen kleven Maar jij hoort ze toch ...…

de mensenmassa duwt zich ademsnakkend tegen de verlichte kijkdozen kinderlijke blikken vlammen gespannen op woorden zinderen de ontembare verlangens kleven tegen de ruiten druppelen bezweet in langzame stralen de harten binnen de dag is gekocht schuld bekend…

Ik weet niet hoe het komt maar 'k heb iets met rozen dit jaar ik bekijk ze ik verzorg ze ik buk mij om iets op te rapen twee grote slakken kleven aan elkaar ik denk aan vroeger hoe mijn kinderen in de Eifel op de trappen van Haus Burgblick met slakken speelden er liep een kriebel door mijn haar…

Vraag vrolijk met uw vinger opgeheven: “Mag ik gezellig aan uw bumper kleven”.…

Ik zie aan Spijkerman de flauwheid kleven Aan Beau cynisme en aan Linda pret De soap toont iedereen weer naakt in bed De bal is rond, het gras is groen gebleven Nu zorgt het manco van de frisse wind Dat ik het logo nog het mooiste vind…

Een huftercursus moet er toe leiden Dat er eindelijk voorrang wordt gegeven Aan wegmisbruikers die bumper kleven Met deze vorm van rekeningrijden Wat het eerst op de cursus wordt geleerd Is dat men de betaling voorsorteert -------------------------------------------------- … Tegenwoordig wordt er een “huftercursus” gegeven aan wegmisbruikers…

In het ergste geval riep hij uit ken ik mijn gedachten niet mijn handpalm zweet haar adem en bij haar kleven druppels naam ritselt zij kringen rond mijn navel met een vleesgeworden glimlach zomert het altijd herfst in haar ik ga er tussen uit nog vandaag zelfs de noordpool smelt te snel…

de beweging van het water gleed langs mij heen het meer was verlaten alleen, de kille stilte dreef het lichaam met zich mee niets, bleef aan het verkrampte lichaam kleven, enkel wat druppels op het koude vlees vol ontroering bevrijdde ik mezelf van iedere druppel…

heb de muren met hoop bestreken weet uit verleden dat er negatieve gedachten aan kleven met lichte kleuren verlangen naar morgen behangen om het schoorvoetend entree een warm welkom te heten nooit kijk ik meer om heb het sterven gemist gegidst door het leven om in vooruitzien alles te geven…

wijn en het lijk der liefde rond de tafel en eronder verwarde resten van gevoerde gesprekken kleven aan de wand het plafond besmeurd met oude vloeken en flarden van onbeantwoorde vragen druipt een silhouet van mislukken daar waar jij net niet stond…

Ik plak een pleister 'n pleister op de wonden één voor één haal ik 't plastic er af opdat 't kleven zal blijven kleven op de benen op de armen op de buik en op de rug, naar gelang de wond 't heftigst bloedt Of ik zal je verbinden met alle liefde verbinden je verdriet doen stelpen een schouder voor je zijn je geruststellen wanneer je…

tijd wordt langzaam vloeibaar zonder bezigheid minuten rekken uren kleven bij gebrek aan onderscheid het staccato van de afspraak timing in ontmoeten is voorbij rust verteert het dagelijks gebeuren zonder zichtbare activiteit eindelijk het koninkrijk stil oplossend in een naderende eeuwigheid…

wanneer ik eindelijk na lange jaren de zee weer proef haar branding mij omsluit en tomeloos geraas mijn oren splijt wanneer meeuwen krijsend kleven aan de wind snijdend zand een gat slaat in huid en tijd dan adem ik weer oorspronkelijkheid…

zij brak het glas dat als cocon rond vorm en inhoud zat hij had nooit uitgeblonken leek transparant maar wie goed keek zag andere sculpturen in het geslepen voorkomen waarmee hij zich omgaf zij heeft hem de artistieke vrijheid terug gegeven zijn bloed bleef aan haar vingers kleven…

Je luisterde naar woorden die vloeiden uit verdriet en gaf de vreugde opnieuw een kans Je verzamelde de hoop die ik ooit achterliet Legde terug gewicht op de balans Voor al hetgene je voor me hebt gedaan wil ik gerust mijn schouder geven voor wanneer het eens wat minder zou gaan als tranen aan je wangen kleven…

laagje voor laag vormt zich iets in mijn lijf en leden zoekt zich een juiste plek waar genoeg te kniezen valt emoties onverwerkt uit vroeger tijden kleven nu aan die van afgelopen jaren, hechten sneller, rollen ook veel verder, harder dan ik nu nog hebben kan wat zal het duren voor ze weer als sneeuw voor de zon…

’t Is waar, de onwaardigste wordt vaak ten top verheven: Verdienste is ongezien, verholen of veracht: De wereld is een zee door stroom en wind gedreven, Waarin de parelschelp in diepe grond blijft kleven, Terwijl zij zich voor ’t oog met nietig wier bevracht.…

nergens vind ik luwte zelfs niet onder een boom of in holle gebouwen overal die ongure schaduw van vunzige vlerken die aan me kleven, in me klauwen het dondert niet meer vreet me, ontleed me tot mijn haveloze torso de bodem raakt laat er gras over groeien en krijs, krijs dan om wat de aarde heeft buitgemaakt…

als ik je soms bezoek pak ik altijd mijn zoete zinnen in met violet velours en kanten strikken zo blijf jij lekker aan mijn lippen kleven en dan leg ik mijn rijk in paarlemoeren glans tentoon en rijg ik ronde klanken te luisteren in je oorschelp totdat onze vingers tintelen in een knoop…

Kijk, we kleven vast aan de grond Dat leerden we door de zwaartekracht terwijl we altijd willen vluchten van alles wat ons niet bevalt. Misschien worden we onsterfelijke vogels die door de ruimte zweven en komen we los van ons vleselijke lijf. We houden ook niet rafelige randjes en van kwetsbaarheid…

herinneringen kleven aan dit huis van vrienden hun worstelend leven deed plafond en bodem vinden het vechten klinkt nog van de wanden en echoot klanken van gebroken handen ik sla driftig op hun ruit en schreeuw mijn pijn uit gebroken handen slaan terug plafond en bodem vielen vlug…

De kleren kleven aan mijn warm gekookt vel. Druppels zweet likken zich een weg in de rimpels van mijn voorhoofd, om dan langs mijn gezicht, naar beneden aan mijn kin te kietelen. ‘k Ben te lui, om iets uit te spoken, ik blijf liever ondergedoken, in het avond donker, zonder licht, met koelte aan mijn gezicht.…

met je ogen wil ik leven al mijn liefde zal ik geven maar mijn handen blijven kleven aan de dingen die ik gaf. in je ogen zal ik leven al je liefdes wil ik vergeven maar mijn handen blijven beven bij de dingen die jij gaf.…