Alle inzendingen over kling

Kling- klang, kling - klang, kling - klang, klang!…

En wils du mi wederlieven, voor di bloem op bloemken ontschiet, en voor dijne venster zal klingen* der nachtegalen lied. ----------------------------------------------- klingen: geluid van glazen voorwerpen bij bewegen.…

kling aarzelend weer bloeit…

' Mijn fiets hobbelt en wijkt uit, best een gevaarlijk iets Momenten van heftige stress en vertwijfeling, niet zo mijn ding In haast complete balans getoefd nu een belletje kling kling.…

de wind jaagt de wolken over de kling het frèle verenkleed verdwaasd en verlamd op roerloze aarde nooit meer geborgen in zwarte vogelwolken we kijken naar hem onze handen groot en leeg troostend spreken we hem toe…

M'n hoofd tolt, M'n bloed ruist, Maar mijn handen stevig in een vuist, Dus, Al raast de wind door m'n haren, ík sta hier stevig op aarde, en al doet m'n hoofd eens van kling, Ik gooi de handdoek niet in de ring!…

gedoopt in bloed hun wellustig lied schreeuwen de torens in lange uithalen de honger naar nog meer gebied het rigide polariseren onder druk van geweren werkt tot het ultimatum barst in de opmars naar macht worden vrouwen en kinderen meedogenloos wreed omgebracht zij treden in sporen die de mens lang heeft gemeden leiden naar de kling…

scherp blikt het staal nog warm uit het foedraal als jij me groet het snijdt de wind aan flarden je masker op als wij en garde gaan jouw eerst touche in onbeschermde flank ik riposteerde op de kling raakte onverhoeds je hand je zwaaide groot in alle houwen de striemen door mijn vest koesterde ik in vol vertrouwen in rood gaf…

In het verkeer met vrouwelijk schoon is afstand houden niet mijn ding, op de snelweg van het minnen daag ik de dames voor de kling. Al botst het soms weleens ik raak niet uit het lood, let niet op voorrangsborden al stop ik wel voor rood.…

Golven vocht druipen langs ons gezicht geuren vermengend als beesten bijtend kwijlend in liefde verzengend Elkander berijdend stotende gelijk in ritmisch harmonie Soenda muziek kling klong op de achtergrond Zo heerlijk doch zo prikkelbaar als de durian gekliefd en verslonden penetrant en bitterzoet in het midden van bedwelmende…

geslepen wilde af en toe steken heeft zichzelf opengereten in een droom zonder eind toen het bloed was uitgelekt de agressie langzaam wegebde in een steeds zwakker pulseren kon de dood hem niets meer leren zij hebben elkaar de hand gegeven samen broederlijk het glas geheven proostend zag hij plotseling de zeis met een nog vaag glinsterende kling…

de houw en steek bewegingen op de contact vesten daar waar zij zich blootgaven het dansante bewegen leek gevoed te worden door kabel- verbindingen die alles registreerden of versnellen magische krachten de momenten van raken op het onbeschermd stukje lijf in de strijd waar het hoorbaar kreten slaken al klinkt vanuit de kling…

de rubriek niet oud en toch antiek vóór het uiteinde zijn handelswaar op het net gezet kreeg de wakkere commercieel meteen al telefoon van een dame naar eigen zeggen alleen met zoon zij sprak man wat een blinkding pracht exemplaar mijn blik ving gezeten achter het scherm de foto van een prachtfiets waar woont u ik ben er zo even later kling…

(van stil verlangen) Pronte borsten tippen de hemel Ondergaande zon, maakt plaats voor een sterrenhemel die in mooie lijnen zijn verhaal doet gelden De kling vibreert raakt vanbinnen Zachte wanden rondom hemels vocht dat slechts begeleidt vanaf hoge toren met schijn die zelden Oprecht bedriegt laat zij dansen Venijn van schijn…

hoop de genodigden slopen de rieten en kleppen een select groepje poept fagotten vol een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hans in het bruiloftorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst het was er een klingen…

hoop de genodigden slopen de rieten en kleppen een select groepje poept fagotten vol een ander gezelschap spuit voor straf de celesta tussen de bellen men stampt er de bas in zijn kloten kontneukt de piano het podium af en dan ook ineens de hens in het bruiloftsorkest het is feest in de stad dat moet godverdomme gedanst het was er een klingen…

Maar 't panorama - ergernis voor wijding Geeft mij zijn sluwe en spokige misleiding: 'T liegt mij de straat op, wrev'lig en beklemd, Waar, diep genot om eerlijkheid verscherpend, Rumoerig klikkend, knallend, kling'lend, snerpend, Het leven rent en motort, fietst en tramt.…

had er ook voor geleerd, Kreeg een aanstelling als Postbesteller eerste klas En had een baan voor het leven, Met uniform dat respect uitstraalde - Jouw ambacht is inmiddels Opgeofferd aan de Filistijnen Van de nieuwe tijd - De etterbakken uit de buurt Bezorgen tegenwoordig jouw post, En de pakjes worden bezorgd Door over de kling…

De lucht vervullen blijder geen geruchten Dan, uit een verre hofsteê, honden janken En 't altoos eendre kling der paardenbellen Versmelt met donker dodeklokken-luiden. Maar 't somberst dunkt mij van die droeve klanken De slag der bijlen, die de bomen vellen.…

het Badhuis ligt verlicht onder de kathedralen schaduw maakt de nacht zich op voor mondiaal poëtisch protest vertier ook en wat zelfspot het publiek hangt ademloos in haar gesponsord gestoelte de dichters gade te slaan de klingen van taal worden luidkeels gewet de toon gezet met hoon en smaad aan afwezige leiders het globalisme bestaat…

Door de reine blauwe lucht rijst er menig blij gerucht; kinderreien zingen klingen op het hof in bonte kringen onder brede eikentrans lustig aan de dans. Over dorp en over veld de avond spreidt, de beêklok schelt; de avond heeft zijn vreugden mede voor des brave landmans stede: ziel te vreden, hert gerust, stille avondlust.…

Neen, nimmer kan in eenzaamheid Ik met mijzelf verkeren, Of vleugels hangen uitgespreid, Een klauw wil mij bezeren; Een sombre vogel volgt mij staag, Gekromde kling de snavel, Bloedrood de pluimen van zijn kraag, De mantel geel als zwavel.…

M’n fiets dat is namiddagdolen Van m’n Lentewitheid, in nikkel Farandole; M’n fiets dat is het klingen Van m’n veloschel, in zonnekringen. M’n fiets dat is het kettingruisen; Dat is het vlieden van de rode huizen Om mij heen; dat is de landweg, gans verlaten In z’n witte maagdgewaden.…

De bronzen kling omheuvelt ademend het schemerdal.…

Dáar zult ge rijzen in de naaktheid uwer leden, en breken mogen 't kolder van uw star verleden, en zwaaien naar uw éigen wil uw levens-kling...…

Toen vond ze, 't was op 't hoogste van een kling Van onbegroeide heiheuvels, die 'n ring Van wallen en verschansing maakten om Het heikamp, een ondiepe kuil, een kom Vol donk're erika, nog onbebloemd.…