Alle inzendingen over laagje

Het ijs wil maar niet dooien De sneeuw valt steeds maar weer De winter duurt nog even Dus geniet ik nog een keer Van het mooie witte landschap Dat zo sprookjesachtig is Bestrooid met een laagje mysterie Zo zacht, zo wit en fris Het roodborstje kijkt naar binnen De winter is haar tijd Moeder Natuur heeft het goed gedaan Dit seizoen wil…

Het sneeuwt bruine bladeren vanuit de bomen overal in het rond ze vormen ritselend een knisperend laagje tussen voeten en grond de zon gluurt nieuwsgierig over de toppen van de bomen verdrijft de nevels dan terstond de lucht ruikt naar aardse liefde ik kijk opzij en kus je langzaam op je heerlijk zachte lentemond…

De dood, de dood dan haal je geen adem Aan adem geen nood Dat is de dood Leven is even Dood dat is lang een dik stenen muur met een laagje behang Jij bent zo anders zo een geeneen dood gewoon dood verscheiden en heen Nooit uit de mode past iedereen dood met zijn allen en ieder alleen…

met een laagje zink overdekt ben ik zeer gesteld op een genieting die de zinnen streelt zonder zedelijk verval een ingetogen dronkaard met witte strepen aangegeven komt telkens aan de deur dikwijls hevig, maar van korte duur buiten de gewone nachtrust soest mijn witlinnen altaarkleed terwijl een tweede zangstem van klemtoon en ritme verandert…

Met op de takken een laagje ijs Sneeuw dwarrelt of valt met vaart naar benee De ijsvogel is zichtbaar Voelt onraad en vliegt weg De sneeuw knispert Onder onze passen 't Is stil in 't wit en het blijft gestaag, zeker vallen Onze schoenen vormen een spoor Ga mee…

De vrolijkheid zit er dan onder, een laagje ijs bedekt hem dan. Maar vaak gebeurt het wonder… ik zak erdoor, zodat ik vrolijk wezen kan.…

je lachte ik zag hoe jij de wereld bedekte met een dun laagje goud voelde jouw warmte gloeien in hoe jij alles lieftallig met zijden bestreek zag tedere gebaren in ogen die staarden naar jou als bron van de zon raakte je hand wist in je blik licht witte wolken jij golfde al zee op zomerend strand…

Doop je pen in de schoonheid van woorden omring ze met een laagje goud koester ze stuk voor stuk omdat mooie woorden troost brengen en geluk laat ze schitteren op het wereld wijde web of draag ze hardop voor uit de mooiste bundels met witte bladzijden en woorden gedrukt in zwart zo blijft de schoonheid van gedichten en poezië een verrijking…

vanuit je bed kijk je naar water de rivier met de aalscholver herinner je je later je bent mijn lieve meisje met de mooie dromen, mijn eigenwijsje, die de wormpjes die naar boven komen bedekt met aarde, een heel zacht laagje de noten raapt en drie er van bewaart en dan vraag je hoe lang het duurt voordat het bomen zullen zijn en hoeveel bomen…

een dag hard werken in een oververhitte ruimte maakt het buiten kouder dan het laagje ijs de wagen ontdooit nauwelijks ramen beslaan al snel met geademd ongeduld heel wat later wordt het langzaam huiswaarts glijden over aangekoekte en bevuilde wegen als ik tenslotte mijn eigen straat inrij is alles zuiver wit, slechts dierenpootjes…

Zeeland is bevroren en ligt onder een dun laagje ijs alles is wit zover je kan zien en de lucht is sombergrijs. De zon kan er niet doorheen komen door de bewolking ozo dik de dieren voelen zich nu alleen met hun troosteloze blik.…

STORM De golven over spoelen het strand, Elke keer verdwijnt er een laagje zand. Het water komt dichter bij de duin, Gaat net nog niet over de kruin. Het is een dreiging voor het land, Het verdwijnen van al dat zand. Als de duinen worden doorzeefd, Dan heeft het land voor het laatst geleefd.…

De wereld werd wazig alsof er een zeepbel om ons heen gespannen was, gescheiden van de wereld door een dun laagje glas. Je tilt me teder van de grond, ik kijk in je ogen en ik voel je mond. Ik wil niets liever dan samen zijn met jou, de zon die schijnt weer, de lucht is weer blauw.…

Winters ochtendgloren Een sfeer van rouw Een nieuwe dag zojuist geboren Een laagje ijs en soms wat dauw Een dode boom ligt er te kwijnen Natuur dirigeert de afbouw Als het zonnetje gaat schijnen Walmt het hout al gauw Zon en kou strijden In de harmonie van Zen Walmen die zich vanaf de stam scheiden Natuur dirigeert en ment…

een heel verschil De verwaarlozing en liefdeloosheid waren zo duidelijk daar Waarom bleef zij zich zo verschuilen achter de waarheid van haar Nimmer heeft hij dat kunnen begrijpen totop de dag van vandaag Blijft het hoe, en het waarom ik, voor hem voor altijd een vraag Zo ziet hij haar dagelijks lopen over haar dunne laagje…

De stoelen op hun plaats, de boeken met hun lieflijk laagje stof. Ze gaan niet weg. Herinneringen blijven steeds, als woorden. De geuren, kleuren van regenbogen. Ze bestaan in de muren en het bed dat naar ons ruikt. Naar wilde nachten. Dromerijen. Lezen in bed. Gesprekken. Wat ons van ons maakte. Wij. Zoals we het hadden gewild.…

rode raamluiken schemeren door de nog kale bomen een hond blaft achter de deur door de hoge ramen valt het licht op twee rode uien en wat roestige spijkers geleefd stilleven met een mesje krabt hij een dun laagje van de aangebrachte verf weg de poes tilt traag een ooglid op hij struint wat door de tuin kijkt naar de gevel, de lucht…

voor laagje door jou te laten afpellen…

Laagje voor laagje een mist bedekt stad en land gehuld in stilte Wanneer mijn breekbare-en-kwetsbare verdrinkt in een mist van dichtheid en uitgestrektheid waar haar silhouet wordt gemetamorfoseerd in vage contouren en on- duidelijke vormen terwijl toppen lijken te zweven boven deze ongeziene luchtlaag.…

Een illusie met een dun laagje chroom, dat is het, dat is mijn vredesdroom. Dus ben ik liever wakker, mijn vriend, zodat dromen mij niet zullen bedriegen, en ik de waarheid krijg die ik heb verdiend. Een waarheid die mij nooit toe zal liegen.…

De hoogte van de toonbank Ben ik nooit vergeten Vooraanstaand Over het hoofd gezien Het gezin was groot In de jaren van Aardappelen en brood Er werd gepoft en dun belegd Bal gehakt op zondag Vleselijk genoegen De volgende dag Wachtte die vraag weer af Tevredenheid, een boterham Gesmeerd met margarine Belegd met een laagje suiker…

't Wordt schoorvoetend licht, een dun laagje sneeuw: ijl tintelgedicht in een prille eeuw. Een prille eeuw, met hoop - die doet leven- op een gouden tijd, ook al duurt het maar even. Schemer zuiver en broos, is dat niet genoeg? Maar de dag is nog jong, dus juich niet te vroeg!…

ik trof je laatst nee jij trof mij zo teneer geschreven schoolschrift bijna vaag las ik je door zoals je hoort klinkt bijna rijm op mijn gehoor beluister ik of hoorde ik de liefde goed ja vers toen jong nog ik je aansneed schaafje laagje plakje doorschijnend fris ik zong maar nu ja vers zo oud in taal dat ik je las als…

Lieve Ilana, gold plated, lipgloss, het blijft een laagje. Een eerlijk gouden hart zonder franje, Geplaatst in een leergierig aagje. En dan zegt pap, Ilana, alles wat je wilt, dat kan je! Kus Pappa.…

Soms opeens komt het op Voel het borrelen diep van binnen Alsof de sluizen open gaan Een badkuip zonder stop Heb zoveel intens verdriet in mij Het zit alleen zo diep van binnen Onder een laagje vrolijkheid Och, kon ik er maar bij Waar komt toch dit verdriet vandaan? Waar zou de oorspong liggen? Heb ik maar zo weinig verwerkt?…

natuur zoveel omvattend je zit er in je kijkt er naar alles gaat van zelf buiten je om in Amstelveen helder groen de plas een laagje dun vernis plots hoor ik utto utto utto die ik over het hoofd zag rechte lange oranje snavel licht bruine vlekken oranje nekje hoog rank op stelten meneertje Grutto heel vreemd jij weideling broedt…

wonder van de verwondering over de verbijzondering te mogen leven met de genade uit die ene hand; dat zich richt naar de zonestand immer hellend tegen een schok bestand in de berusting dat meer niet hoeft en nimmer verder zal helpen; in het besef dat het goed is zoals het is in dat leven dat knispert over dat pad, dat vrolijk slingert over een laagje…

Nevelige waas bedekt de ochtend met natte dauw reeën lijken te zweven, vogels fluiten met ontzag bederf geeft mulle aarde in het bladrijke pad en tussen de bomen hangend op het vochtig gras, zo zacht legt de stilte een laagje rond de tederheid van de dag april toont haar laatste stuipen met reeds bekoorlijke lentekleuren en tussen…

in het onmetelijke universum laveert een samenspel van atomen en moleculen de mens een druppel bewustzijn in de oceaan gewikkeld in een dun laagje ratio balanceert hij op het koord van verbreken en verbinden heen en weer slingerend tussen verheffen en verlagen bang voor de leegte alles waait immers weer weg het smeulende…

*Voor een vriend* bij jou mag ik weifelen, twijfelen jij kent, bent het deelbare in een woord, een gebaar de bladzij uit een boek van vele levensvragen de kromme letters op regels die we samen dragen jij bent een geschenk kleurig als de omslag de band van vele delen gespeld door een lach de titel geponst met een laagje goud…