Alle inzendingen over logen

XXI Toch, als de tovervonk langs wonderdraad gevlogen, - Snel als de Laster vliedt en ’t praatje van de Logen – De tijding brengt in ’t land: de Mail, de Mail is aan! Dan hoort men harten vaak als dichterboezems slaan, Want elk, vol vreugd, vol vrees, wacht van zijn verre lieven De levenstekenen, de lange, dierbre Brieven!…

Je veegde je hakken nonchalant aan de ongeopende post Dacht dat het de deurmat was De avond kwam weeral plots Je hing mijn jas aan de haak Drapeerde de jouwe over de bank Spoelde het toilet twee maal door Gebruikte de badkamer als klankkast 'Ik ga trouwen' En iets van Hoe het met me ging trouwens Ik loog dat het…

hij koos voor vrij ze zag dat zijn gedachten logen voelde hoe zijn logica in hysterie werd omgebogen hij knarste woorden uit een dunne streep zijn armen namen furieus haar lichaam in zijn greep waanzin in zijn ogen handen aan haar hals lippen die haar adem kozen kusten uiterst vals hij sloot de deur zijn woede was voorbij miste…

Jij was zo huwbaar transparant vloeibaar en vulbaar zo van Duw maar, ik ga met je mee Je stelde geen vragen, knikte af en toe zelfs als ik loog Je lachte als ik dansend voor je uit bewoog Wanneer je op mijn snelbinders zat kroop je hand langs mijn desembrood omhoog En na iedere tel had ik het idee dat je in kleuren leeg zou stromen…

de leegte er om heen En de koelte van een avondbries Als hete adem mijn gezicht beroert Weet ik de toekomst voorbij te zijn En terug te keren naar weleer Doch denkend aan die voorbije tijd Richt ik de smeekbede niet nog een keer Want als ik omzie naar de geleden tijd Al dat leed van miljoenen stervelingen Ongevraagd hen aangereikt in log…

Dan bleef mijn droom zo log en stug In lengte aller dagen.…

Mijn kaarten op de tafel je hebt ze al gezien de heer ligt op de grond ik heb enkel nog de tien Ik wachtte op de dame maar die bleef in het spel een spel dat ik niet winnen kon ‘k bleef achter met de nel Oh het schudden ging me veel te snel ik had alleen maar oog voor wie er aan de tafel zat ik zag niet wie er loog Dit was ook niet een…

Op dat moment kreeg ik het zo warm, waarna ik op alle vragen loog. Een kwartier lang mocht ik bekomen – zat ‘k enkel nog van haar te dromen.…

Het was bij haar en vroeg, zij gaf wat loog, maar ’t was eerst hij die zich met haar bedroog. Gevangen nog in flarden van een hels betoog, beleeft het kalmte in ’t tempeestenoog. ’t Wordt een pijl, met strak de blik omhoog.…

Maar o, die glibberd bleek wel héél erg glad: hij loog en sjoemelde met taal. Een schande waardoor zijn aanzien in een mum verzandde. Ga nooit in zee, dat is hier de moraal, met zo’n geslepen lepe leugenaal!…

je hemelsblauw of grijs en grauw je zilte lucht je witte onschuld je voorspelbaar af en aan je aantrekking stoot af wat was je laf zo even verderop in metershoog je schoonheid loog waar uitgeput ten onder je genadeloos levens nam om reddend streven te oefenen nog even je aanblik is kalm je bent zo helder bijna troostend…

in het hoofd, zo stil, zodat ik altijd wat hoor, tussen alle regels en wetten door zijn vermomde geluiden kwetsend voor het luisterend oor, ze vullen ongenode de witte vlekken in mijn geestesoog, het is de rust die ik omarm, ook niet van een dialoog, geen pretentieloze discussies, waarin altijd iemand over z’n waarheden loog…

Je sprak zoveel mooie woorden op het moment dat ogen logen, je hele wezen sprak boekdelen je hebt vele malen bedrogen. Ik hoef je mooie woorden niet je leugens en al je bedrog "k heb veel aan jou gegeven maar mijn waardigheid heb ik nog.…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust wiekte wanhopig verrotte mijn leven vernietigde mij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen in de ogen mijn pijn ik ben ik was besta nu niet meer angst dekte alles…

Ogen die nooit of te nimmer tegen mij logen. Een prachtige glanzende vacht. Ja de grootste eerlijkste liefde die ik ooit vond. Was van Brenda,mijn trouwe Hond.…

jij loog mijn leven tot een machteloos schreeuwen en ik tastte naar het kind op de achtergrond ik klom trappen omhoog langs gespannen schaduwen zocht de waarheid in een open mond in ogen zonder zonde kleedde jij de nakende dag jij sprak niet over morgen een belofte dicht bij de dood jij voedde me gebogen liet geen geloven over en…

Wonderschoon was de vreemde vrouw Hij kon zijn ogen haast niet geloven Haar ronde vormen haar perfecte lach Een paar borsten die er niet om logen Welbespraakt was de vreemde vrouw Ze toverde woorden tot mooie zinnen Sprakeloos luisterde hij naar haar stem De hese klanken dansten zijn oren binnen Onafhankelijk was de vreemde vrouw Zelfstandig…

Naast mij een vorm die zich strekt wanneer ik naast haar lig en haar perfectie bemin in een film die op mijn netvlies voortbewoog, zich schikt, verwekt, wikt, naar eigen naar ziel en zin, was geschapen voor mijn oog, een gracieusheid die er niet om loog, rekt de nacht van het einde en begin met alle innigheid daar tussenin, werden…

angst was mijn vlinder vloog mij en de liefde voorbij fladderde onrust woekerde lust wiekte wanhopig verrotte mijn leven al leek ik zo blij ik jatte emoties verzoop mijn gevoel neukte me suf en viel op mijn smoel loog en bedroog om niet eenzaam te zijn haatte die koppen ze oogden mijn pijn ik ben wat ik was besta nu niet meer…

streel je mijn gezicht met warmkoude handen wil je zachtjes met me landen duiken in het wuivend licht je vlaagt in mijn gedachten wervelt spoken door de nachten in de onrust die je waait of, zijn het ideeën die je zaait draag me met je krachten als ik storm kan verwachten dwarrel toekomst voor mijn oog vlucht met de herinnering die loog…

zing dan mee zei mijn moeder altijd ieder kent de lappen smart die onnavolgbaar over het voetlicht werden gebracht zij gelooft diep in haar hart waar de glimlach van een kind tracht wortel te schieten de vlieger later als symbool van er is meer tussen hemel en aarde op het zachte kussen een plek te geven die eeuwigheid garandeert je loog…

Ik noem je Lola Femme fatale als mens Mijn handen klam Jouw blik intens Je houding in rust Starend naar de wijn Hij die je kust Maar achter laat met pijn Je blik beslaat Op jouw droevig gelaat Als ijs dat verdampt En handen verkrampt Begrip borrelt omhoog Als ik je behoedzaam bestudeer Voel ik dat hij tegen je loog Als een herinnering…

Waar bleef nu de schimmenjager met zijn zekere pijl en boog, die trots de vangst toonde, mager, maar niet over de opbrengst loog? Was hij de heer der heerscharen of ben ik nog steeds de half-gare? (dank aan Harm Bos)…

schavuit hun ogen spiegelden plezier zeker als de winst al op voorhand al bijna te incasseren was omdat zij het geluk al bij de staart te pakken hadden maar die liet los zoals bij een kameleon de kleur verandert als die in het nauw gedreven wordt lege handen graaiden naar de pot er vloeiden geen tranen stille wensen logen…

Madame Tussaud comme il faut je kon rustig lopen de Bijenkorf was open rijen voor de kassa ruimte voor de massa veel blauw van uniform met gespitst de ogen die er niet om logen: we zijn er voor de norm we grijnzen voor de vorm…

Ken je me nog, van die keer waarop je zo zacht naar me lachte, ik vast in je woorden geloofde, je loog nooit was wat je beloofde, ken jij je nog van die keer? Ken jij ons nog van die keer, de branding werd sterker, verdoofde de tegenstem in m’n leeg hoofd. Ken je mij nog, van mijn tranen, onomkeerbare eerste keer?…

ik heb als kind met zuchtjes wind mijn leven al beschermd waaide mee in het driften van zand langs een herfstig strand verzamelde luwte voor een poos als vorst zijn snijden tot lijden koos toch moest ik later kleur bekennen om mijn bescherming daarop in te stellen ik harnaste een onuitgesproken jeugd waarin ik gezichtsloos loog…

door de luchten heen te zweven waarna hij de doodsprong nam en gillend door de wolken vloog Hij schoot in één ruk weer omhoog en voelde plots hoe zacht datgene wat daarvoor dreef langs zijn benen nu bleef kleven aan zijn oog waardoor zijn kostelijk gezicht in al zijn vrezen had bewezen dat zijn donkerbruin vermoeden er ook ditmaal niet om loog…

Zij die logen, elke waarheid, wacht een nieuwe, moeilijke tijd. Voorlopig geen 'verlossende' eeuwigheid. Maar zij met waardige houding op de top van de berg tegen agressie... ze daalden af in stille en serene stilte der waardevolle menswaardigheid. Voor hen: de zuiverste beloning, uit mijn stil, stromend en kabbelend hart.…

Je kunt het mij op allerlei manieren proberen uit te leggen maar ik blijf het verbazingwekkend vinden dat een vliegtuig kan vliegen dat zo'n log passagiersvliegtuig überhaupt weet op te stijgen is mij een groot raadsel en wanneer ik zo'n dik monster in de hoge lucht zie vliegen staat mijn mond wijdopen volg ik roerloos zijn baan en…