Alle inzendingen over ment

de schouwer in de wind ment licht zijn klei en kim…

hij daalt af van de berg maar ook in het klasse- ment, jammer, Lance, ach..…

Ik hoop dat u het principe kent, Dat deze firma ment.…

Laat mij weten waarom jouw energie- veld zelfs voor mij niet meer toegan- kelijk is terwijl wij mooie mo- menten samen altijd koesteren.... Leef geheid de inti- miteit…

Mengt zijn tijd met zijn woorden, ment dat voortdurende tweetal. niet in die van de meesten, juist in de zijne, in die gedichten van zelf en van wereld is het al tijd.…

Een gotische kathedraal is een naakte vrouw op handen en voeten waaronder ik wandel Mijn blik wordt omhoog gezogen tot in het koor, dat wulpse bos van bogen Wierook, ik weet van waar hij komt … esthetische coïtus tussen mo(nu)ment en inkomer…

Dwaalde vanmorgen nog Zorgeloos door de Herinneringen van m'n Jeugd - en zie ons Samen met vader achter Het paard naar het Land toegaan - jij ment Het paard - ik draag de Koffie en het brood Voor deze dag - Dit is de gedachte die Bij me opkomt nu ik je Gisteren voorgoed naar De hemel heb laten gaan…

Leer mij voorgoed in jouw tijd te leven Onderwijs mij dat wat jij belangrijk vindt Geef mij voorgoed jouw sleutel Die van jouw hart is reeds in mijn bezit Geef mij voor eens en al de sleutel die onze le- vens voor altijd dan bindt Tot-en-met het laatste mo- ment, zou ik willen dat slechts jij mijn leven bent...…

Winters ochtendgloren Een sfeer van rouw Een nieuwe dag zojuist geboren Een laagje ijs en soms wat dauw Een dode boom ligt er te kwijnen Natuur dirigeert de afbouw Als het zonnetje gaat schijnen Walmt het hout al gauw Zon en kou strijden In de harmonie van Zen Walmen die zich vanaf de stam scheiden Natuur dirigeert en ment…

gescheiden stroomt ons bloed door afstand die enkel uit tijd bestaat en door gebroken woorden zijn gespleten, waarheid is een gegeven die niet spreekt uit twijfel gedeeld is ons vlees dat liefde ment zoals een paard raast door veld en hei voorkeur en behoedzaamheid, het passen in dezelfde straat, vreugde huist niet in mijn hart…

willen mijmeren dan nog zou mijn tongbeen zich vergruizen en me verstikken daar de wereld niet meer ademt, zelfs niet meer ontplooit en haar blaas leegt in mijn hand ik als figuurlijk en mijn evenbeeld de liturgie van vrome schapen zalven de wetenschap dat het bebouwde, het ongenuanceerde zich telkens vergrijpt aan halve waarheden en het ment…

Voorwaar, Aemilius Aquarel Uw ode aan de niet te dragen Vlinderlichtheid van 't bestaan In 't onderzon- en ondermaanse Waar de lentelissen laaien In groene zeeën van bazuinen Licht laveloos haar voile op Als loflied en ligt ademloos In ozonlaag der zonnewagen Waar tomeloos en ongeremd Icarus zijn paarden ment En lichte luchten atmosferisch…

toe, bij tijd en wijle Verwijl ik met mijn kop vol fantasie Bij haar, als ik de wind heb in de zeilen Mijn alter eega, die 'k te weinig zie 't Is een geheim, bewaar haar in mijn hoofd En hart - dat spreekt voor zich - maar laat niets blijken Ad dies vitae, geen van ons zal wijken Zij is mijn alter ego als beloofd Repostum alta mente…

loop weer verloren in eigen land achterwaarts kijkend of rotonde lopend naar voren of zit ik achter slot en grendel waar niemand mij kent en ook ik mezelf niet begrijp raak ik daar ooit aan gewend het lijkt doelloos vissen met aas zonder hengel en een onbekende mijn gedachten ment het is dolen in gewelven, overvol of door…

een zeef zonder mazen zodat de staken als dwazen door mijn voeten priemden ik zwaaide met een ruige lach, behaard en ingetekend met inkt dat ver in mijn spieren was binnendrongen ontheemde ik mezelf van liefde en zelfrespect nu de nacht als zand mijn huid bekrast het bloed uit de wonde rijkelijk vloeit, pijn onbeheersbaar mijn adem ment…

Ma chère Flavie, le vide n'est rare- ment gris! Il-y-a l'éclat des fleurs du printemps qui fleurissent: les petits narcisses faisant le tour d'un arbre ancien caressent les crocus jeunes et violets pendant que les tulipes blanches le long de l'allée vont en bouton. Anémone! Quelle perspective! Sincèrement, Antoine…

constateren beduidende onregelmatigheid in het patroon van de vingerverf, althans de met zuignappen op de moederbuik geplakte omstanders zwaaien met zakjes gekruide kinderkoekjes en zeggen dat er plakjes nieuw leven kleeft onder de nagelriemen er schuift een wazig mistgordijn voor onze blote ogen het dui kel mo ment…

Je zag met de x de spokig toov'rende i Meefladd'ren, als de zwevende exponent Neerstreek tot reeks, die naar 't oneind'ge rent In stormloop naar de kringperipherie: Omsmolt dan algebraïsche alchemie Tot tweelingen twee legers, en 't quotiënt, Vervloeid tot optocht van kentauren, ment De magiër Logarithme voort naar pi.…

Het leven is als een broeierige zomer, en de mo- menten van koelte onder een ruisende boom zijn zeldzaam geworden. Ik heb het weer te pakken, dit bedrukte praten en denken, filosoferen terwijl de wereld draait en het kan niet rond zijn maar hoekig of op z'n minst als een zwarte kalebas.…

dizaines broos en vluchtig mensbestaan In 't onderzonse ondermaans waar zomerzot en zomertaling 's winters koning winter paaien in de lente lissen laaien met trompet en narcissen Daar richt men spotlights op het water eerst op scylla en charybdis dan op aquarel malenka zondoordrenkt licht zij haar voile Wijl phaeton zijn paarden ment…

Dan lopen, juichen, zoeken Uw marbels, band en top; De menten en de koeken; Mijn langgelinte pop! Van ieder mokje en tartje, Krijgt moederken haar partje. En zo vergeet-je niet Dat Sinte Klaas ons ziet. ------------------------------------------ uit: Liedren voor 't volk (1903)…

Wie heeft het hart gekend Dat zo, door alle heemlen, zijn Gewiekte hartstocht ment? Wie is hij? die te zeggen waagt In een zó hoge zang Zijn liefde? en wordt niet lovensmoe De hele morgen lang? Wie is hij? die daar roerloos staat Hoog in de ijle lucht?…

Vast en zeker, mo- menten om te koesteren Slechts oeverloos; jullie op de noord- wij daarentegen op de zuidoever Genietend van cultuur, el- kaars gezelschap en de Stroom Aanhoudend en nooit loom...…

verkozen stilte ontdooit gestaag haar onbegrepen kilte Van al haar prinsen weet zij kwaad van vader, moeder, echtgenoot kent zij het lachen en het zuchten de hele waarheid, ook de geruchten de warme band en de koele dood de eenzaamheid van een frontsoldaat Nu op Soestdijk de schaduwen slapen achter gestreken vaandel en laatste wapen ment…

Hij worstelt, als z'n oom weleer; Oom vindt hem 'n flinke vent, Als hij zijn ossenwagen weer In de oude sporen ment. Bemoeien met zijn zaak! Wel nee, Oom denkt aan zo iets niet; Hij leeft alleen met neef maar mee In vreugde en verdriet.…

Als hij, gewapend, met zijn bliksem, Zijn forse orkanen ment! Dan werpen de verschrikte golven Haar lillend schuim omhoog! Dan werpen zij de zwaarste kielen Als lillend schuim, omhoog! Daar lacht, door de uitgewoede wolken, Het lieve zonlicht weer Zo lacht een held, na 't bloedig strijden, Met tranen in 't gezicht!…

uit, tot aan des aardrijks end, Zo verr’ de Zonnegod zijn gouden rossen ment. ô Ja! ’t is mij vergund de toekomst in te dringen, Aan d’ongeboren tijd zijn diep geheim te ontwringen.…