Alle inzendingen over navel

man trekt cirkel rond haar navel. boek zwemt in een spiegeling van licht op de tafel. hij ziet een trap door het raam, plukt een bloem, een tulp misschien. niemand mist er een. slaat snel het blad en de hoek om, gaat naar boven door hetzelfde raam in zijn fotoboek.…

*)beaat: gelukzalig ----------------------------------------------------- Uit: 'Navel van 't land - Nijmegen in gedichten', 2005.…

Ik teken de wereld op je buik en jouw navel is de zon kus jouw borsten, zijn nu bergen weet nog hoe het ooit begon ogen die elkaar ontmoetten daar op dat zonnige terras bestelde jij een cola ik 'n koffie weet nog precies hoe dat was tot we niet meer konden ontkennen schoten we gezamenlijk in de lach spontaan begin wat zich liefdevol ontwikkelt…

Ik ken je slaap niet je schuldige thuis de vlucht je vlees en bloed aan tafel hoe je wordt beluisterd in gedroomde romances de straaltjes aanraking je toegeplooide gezicht Ik ken je schaamteloos wortelen diep in mijn ogen je brandende navel wakker van honger het gemorste laken gelegen in mijn hand ga en praat met de huizen terug als onzichtbaar…

Je navel is een lonkend oog. Jouw lichaam een gespannen boog. Draai rond, draai rond, ontspan, rond je mond is alles mooi.…

Hoe oud in nieuw de bar collecteert in heuse kuise kousen, het hemd de rok nog nader komt tussen beschonken navels, waar eender, maar dan onbedekt, het staren is begonnen Hoe oud in nieuw het kruis vertaalt in bellen per mobieltje, gemixte tijd een hoedje draagt langs krukken Replay-heupen, waar lol of lust geen fooien schroomt voor rammelende…

Een rondborstige vrouw uit Medemblik Toonde haar fraaie bijzettafel Aan de rugwand van haar blote navel Sinaasappelhuid met vlezig slik Ik verschoonde haar riante kavel Ze lag op haar ene zij Ik was echt geweldig blij Met een grote washand als dubbele wafel Wat dacht je wat ze toen zei?…

Uit twee ongelijke stenen vonken van vuur, ontstaat de pijn en warmte waar jij op mijn huid ontdooit, al spelend plooit een naam zich tussen navel en je haar,proef het vlees en bloed, daar waar ik de onzichtbare tintelingen vermoed.…

Ik ben wakker en jij ligt naast mij vast in diepe slaap, ik streel met mijn vingers in je geopende hand, word gevangen op je navel gelegd, op en neer Mijn hart klopt regelmatig en jij bent hier en zo nabij Neurie ik een haast vergeten lied iets uit de kindertijd, terwijl ik ademhaal?…

Ik druk knopjes door me lippen blaas tralietjes door me fluit de vele ringen in me navel komen mij me neus ook uit Ik brouw zilver in me wenken sla een nagel, splijt me tong schiet een loodje langs me denken met een kruisboog door mij long Ik heb nieren vol met keien tepels hangend van het goud ik staaf botten aan een leugen In ut gat…

beschrijving is niet direkt te ervaren beschrijving een reflectie van lijven die onbeperkt in het heelal rondwaren toch deel van processen en systemen zijn een ervaring die weer uit delen bestaat die door het filter van de reflectie gaat op de grote vlucht door werklijkheid zo teken ik een rond cirkeltje op je voorhoofd een rond cikeltje rond je navel…

vanmorgen, heel vroeg, viel de lente duizelingwekkend in mijn tuin de zon was al warm en plantte lichtzaadjes in het gras die speels tot aan mijn navel kropen ook op de bomen, het raam, het verste geluid en op jouw schouders, je hals, je buik ik glimlachte toen je vroeg of ik zo wilde blijven liggen gewichtsloos uit jouw adem…

. ---------------------------------- uit: 'Een bittere navel', 1997.…

Jij blijft mijn hals, mijn navel, mijn holte van mijn knie voor altijd bij. Zonder glimlach kan ik aan geen plek voorbij.…

(een viool in je hoofd, een bas in je brom een triangel om je navel, een gitaar in je hart) dichter in dit leven, dichter bij God die je dit geeft muziek op elke plaats in elke streek. o hart dat trilt van snaren!…

dwaalt verder, werpt bloemen in het water en jonge schaduwen die nooit genoeg van elkaar krijgen leggen zich licht, klein en onkreukbaar ik keer terug naar het begin doe mijn ogen open, rond mij in armen als knoppen zonder tegentijd half verscholen in het kortverhaal van stollende vlinders te kort voor wat was; woorden rondom de navel…

zij, die zo langzaam zo traag en bedachtzaam in een storm kan slapen ze beangstigt me ook omdat ze wegen kent door ons mannen bezet maar nooit echt begrepen en zij, ze is warm en voor de zoveelste maal betovert ze mijn hart en ik kus haar navel zacht 'sluit nu je ogen' en mijn onwennig linkeroor leidt ze rond haar geheim: lente…

. ------------------------------ uit: 'Navel van 't land', 2005…

zweet mijn lief in ‘t licht van jonge morgen die nu al zomerheet ademt op ronde tafel in de keuken gaan zonnevlekken wandelen jij proeft plots zoutig nat je huid en haar en in jouw lenden stroomt mijn lid en ‘k wacht tot in de avond ik mij weer verzamel onze leden, streel het vel en alle haartjes zachtbloeiend onder diep liggende navel…

in de aarde onder mijn voeten in de natuur om me heen liggen versluierd antwoorden op hoe, wie, waarom der schepping alles wat er is, ligt aan de streng die heden verbindt met de oerknal de oeroude navel der schepping waar de onderzoekers in afdalen zolang niet alle vragen beantwoord is er ruimte voor dogmatisch geloof voor het paranormale…

misschien wordt de dag langzaam warm vandaag en mag ik in zijn navel wonen wanneer bloemen uit het veld het landschap volladen met bestemming en een open gelaat soms ben ik dichtbij, sluit stilte in een omarming, is alles gelijk in vleugelslag langs wind en oude vragen tijdloos, zoals het begin vanzelf op huid, met dichte ogen…

Vagijntjes met een ring versierd, de navels door een edelsteen en eikels -schrijnt dat niet gemeen?- waaruit een glanzend knopje kiert. Ik heb geen sieraad op die plek en val een beetje uit de toon, dus daarom open ik mijn bek en toon vol trots mijn gouden kroon.…

De handen glijden langs de naakte navel ritsen de broek open en bevrijden het stof van haar bekken, waarna de mode naar beneden zakt en zij eruit stapt De handen glijden langs de naakte navel kruipen onder het broekje en bevrijden het stof van haar bekken, waarna de mode naar beneden zakt en zij eruit stapt.…

Elk begin is heilig zwanger van een zwellend universum ook wanneer je langzaam je witte bloes losknoopt doorheen de stilte als het droge knetteren van een insectenvleugel en het bleke zonlicht zachtjes vallen laat op je bange schouders, ik echter ben gevangen in de diepte van je navel.…

gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven in dunne lijnen en met stijve armen splijt ik de navel…

aankomt op een station in een reiziger uitstapt, met zijn ballast vastloopt in een passant, dit is het ogenblik, men is vacant, op slag beslaat de inhoud het glas, taal past haarfijn haar mal, niet gemond, ongehoord, totaal onoorbaar, vlees, zoals het hoort dat men dit mangat moet instaan, dit niks moet uitleven in een snik, eindelijk de navel…

Ik wieg je op de dans van de wind en voel het spel van niet te vatten zuchten , terwijl een geroofde kus de holte van mijn navel vult, en geheugen zonder glimlach in één ademtocht als een leugen mijn huid voorbij wandelt. Ik sla mijn armen om je heen en ook het winterdeken.…

Al armpjes, beentjes, een buik De navel een hongerend strekken Ogen gesloten, eeuwig Ronddrijvend in het tijdloze Verdikte water van behoud De flikkerende buizen, duimel Een blinkende vloer vol waterspoel Alles één pennestreek weg van de chaos Een in het halflicht vertekend oog Dat door anders brekend glas Je duister impertinent aankijkt…

Strooi papavers als korrels der vermetelheid in het verblindend oog van de tijdloze muze Op het moment dat de draak zijn vuur verzengt en dwergen in hun smidse zonniger goud delven dansen onzichtbare elfen om de navel van de aarde en om alles wat van onschatbare waarde blijkt mag je opnieuw de hemelen bewonen de ongekroonde koning…

vlottend lijf en zij Die in een spoor van lotussen lopen Voorbij de stapstenen vol mos Hij verheft de geest tot een gasbel Die opwelt uit het moeras van de schemerlach Waar makkers naar medeleven streven Zoiets schamel en rijk als een schouderklop Zoals hij in het nu staart naar het niets Is hij schijnbaar op zijn aller-aller-doodst De navel…