Alle inzendingen over ontspringen

groot is het hartzeer van de gedupeerden toch kregen de daders een nieuwe kans een blos op de wangen voor iedere domme gans om ze de dans te laten ontspringen telkens weer veel krassen en deuken maar waar staat het materiaal om schoon te poetsen en om uit te deuken ?…

Zittend op draden van spinrag ontspant zij haar vleugels en laat haren wapperen in wind zij voelt de kracht van de dag die reeds ontspringt aan de horizon kleuren verspreidend in oneindige fantasie…

Baby boomer,ontspring de dans van een rituele dood ontsnap aan grauwe lauwerkrans en wees redder in de nood verdruk alle grijze duiven tot vervlogen verenpracht om elkaar mee uit te wuiven, waaiers in de zwarte nacht deel het lot van kinderlozen uit onze rijke schare wij zijn vruchteloos gekozen, bejaarden in fanfare.…

Daar ligt de kiem, het zaad, het ontstaan uit de oorspronkelijkheid, het ontspringen van seizoenen, uit die dagen stroomt mijn leegte vol.…

Ontspringe uit dankbaar bruisende ader De vreugd om uw gezegend lot! De onfeilbre Godsstem had gezworen: De Heldraak duikt de spitse kop; En de Englen blijmaar doet zich horen: Der volken Heiland is geboren, De Hemel gaat de doemling op! 1824. * blijmaar - blijde boodschap…

De morgendauw nevelt tijdloos als een pareldeken over het landschap Een stilte kleurt het morgenlicht langzaam in wolken van sereen In al haar schoonheid weeft de aarde parels van dauw aan het gebladerte De zon laat het landschap ontspringen in een fontein van geweven waterdamp Het is alsof de tijd niet meer bestaat alleen de schoonheid…

Helende bomen aan een waterstroom ontspringend uit een hemelse troon zullen binnenkort de mens genezen en hem beter maken in heel zijn wezen. Dat is de kracht van water ja, echt, geen getater….…

je obeliskt op grote pleinen pilaart mijn liefde in het kleine tempelt rust voor hen die zoeken en in meditatie anderen ontmoeten piramiet in groots begraven geschoond met zweet van generaties slaven toch ontspring je weer de dans lacht de ruggen toe van niet geziene geesten cultuurt de tijd met heel je wezen in onafgebrokenheid…

Vanuit de eenzaamheid veroorzaakt door gemis en pech ontspringen tranen reeds onderweg in verschillende banen naar die grauwe plas Ragfijne gedachten krachtig maar onzichtbaar rijgen onze zielen teder aan elkaar Vier weken wachten op je onmisbare gezicht slapeloze nachten hunkeren naar dat rustgevende licht nu ik plots in het donker…

Alles dat ooit op deze Aarde is ontstaan Is tijdelijk, waar het eeuwige Vaak zo wenselijk zou zijn; Elk leven, hoe zeer ook geliefd, Zal zijn einde krijgen, Mens, plant en dier En zelfs de kleinste organismen Zullen sterven, opgaan in Een onbestemde eeuwigheid - Slechts een die de dans Ontspringen kan, 't is onverwacht De dood…

Word niet oud, ontspring de dans.…

onder het licht van een zwakke lamp trachtend de roes van liefde te ervaren vlindert je adem licht onder de drang naar vertederingen talmend traag streel ik de muren weg het ebbend licht drijft op je waterige stem onstilbare bronnen ontspringen uit onpeilbare diepten van verwildering bevrijdt milderen je zuchten waarna we slapen in elkaar…

door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend van het klucht laat ik geen moment aan mij ontspringen…

Genoeg genoeg om de dans te ontspringen. Om straks in vijandig land jezelf als een parel te vinden. ----------------------------------- uit: 'Het land van de vijand', 1989.…

als februari kijkt naar wollige wintervelden met sneeuwschapen bezaaid en krimpt in kille dagen die voor de helft in donkerte verzinken als aan de kim opnieuw een witte zon gaat glimmen en 't eerste licht wellicht de eerste krokus laat ontspringen smelt binnenin het winterschild kiemt weer 't kinderlijk verlangen buiten kleedt zich in…

in jou schuilt een paladijn die mij staande houdt jij laat taalschoonheid ontspringen uit wat dat dan ook het slaat niet Pruisisch blauw kopergroen uit is geen stoffig filoso-vies geneuzel omtrent levensstijl nee jij maakt dingen bespreekbaar flexibele dat maakt veel duidelijk zonder al te veel poespas jouw insteek en inzet van steun…

zoals warme tranen koele meren doen ontspringen wil ik hier mijn voetstap achterlaten in enkele woorden en zinnen onthouden worden bewijzen dat hoe nietig ook ik was zoals in kleur en klank het schrijnend leven hoog zwevend boven het grauw ongezien maar krachtig als de bron die de bergwand kan doorboren ik ben en de woorden luider laten…

heb je zien ontspringen tot een koude bergstroom met af en toe een waterval dartelde in beekjes langs de zomerkanten van het bloeiend land je verzamelde de mooiste dingen in het stroomgebied van jouw herinnering het meanderen is verdwenen keerringen verschenen kanaliseerden brute kracht langzaam stroom je breeduit in verzadigd…

Machten breken af: zij ontspringen uit de verkeerde bron. Kosmische krachten van vorige eeuwen, tot nu en later: zij herbergen het voortbestaan van de mensheid in het universum.…

ergens zal alsem zich een weg banen in ondergrondse stromen, vertakte aders van holle bomen onder de Linden of misschien wel naar het Leidseplein zal het vloeien langs muren van de metro terloops ontspringen uit een rugtas, voert het langs een draad onder rokken van ingelijfde of onderdrukte vrouwen ligt de oorsprong soms aan ieders voeten…

Dus ook jij hebt nu ons aards bestaan verlaten Het bericht kwam onverwacht verdrietig aan Maar ieder mens gaat, dus ook jij Want hoe kon ik denken dat jij de dans zou ontspringen Juist jij Had mogen blijven Om deze planeet iedere dag wat mooier te kleuren En dat heb je ook gedaan In je onvergetelijke mooie bestaan Rust nu zacht…

tot oneindigheid tellen De mens terugbrengen tot een holbewoner, die uit verveling beesten kleurt op de muren van een grot in Zuid-Afrika waar af en toe nog Hottentotten komen In de koelte water vinden kijken naar vissen kuit schieten en daarna hom Blijven kijken tot kikkervisjes zich vormen, waaruit ledematen onverwachts ontspringen…

weer wordt het gif per hartslag rond gepompt trekt rode strepen in een kwetsbaar lijf zonder onderscheid doodt zij meedogenloos de lichaamseigen cellen waarin ook kanker nu verblijft chemo strijdt zonder onderscheid tegen cellen die snel groeien ten koste van hun eigen veiligheid soms ontspringen zij de dans in vluchten naar de luwte…

De wachttijd is van korte duur ook ik sta op in 't lengend licht dat groei en bloei ontspringen doet. De eerste klus met zachte hand, wordt na de vorst, ter hand genomen.…

die als een omarming om je mond danst Wat spreekt is het vertrouwen Is als de onbehouwen wateren van des mens’ oppervlak waarover woeste winden stromen als in dromen van ritmisch ruisend gras Het tekort is de vergankelijkheid onzerzijds bekeken Het tekort is slechts de eindstreep voor de dood waar we ons ontkleden… waar we ontspringen…

midden op de dag waren we onverwacht onder dak ergens in ons leven in het kruis dat schemerend over het patroon vloertegels sluit teken van geloof warm licht zonneveren in het schip stoelen op paden aan een straat recht ontvangen genade je hand wandelt even over een rij kaarsen waaraan donzen vlammen ontspringen voor bescherming…

stam een schat aan cellen hun hart om te overleven aan iemand of gewoon aan niemand wiens eigen hun kwaadaardig kwellen ze doen het zonder winstoogmerk misschien zelfs zonder doel om voorrang te verkrijgen aan de hemelpoort geven zonder overwegen ruimhartig met hun daad zo groot bieden die iemand die niemand een kleine kans hem te ontspringen…

als ik de natte aarde ruik en schuil klinkt plots een echo, roep van lang geleden een duif misschien of toch een wijze uil dan ga ik naar het bos, ben moegestreden de boom verstoot het blad, de aarde mij het spleen zal ik waarschijnlijk niet ontspringen de herfst met al zijn geuren voelt dichtbij toch zal ik van zijn kleuren blijven zingen…

niets gewacht soms mis ik die onwetendheid want die leuke tijden zijn allang voltooid verleden tijd met zijn aanwezigheid verloren we ook jouw gezelligheid en na al die jaren is dat nog steeds een strijd als de stoomboot aan de horizon verschijnt en het hele land blij schijnt dan zijn het die herinneringen die tranen in mijn ogen laten ontspringen…

Toen kwam jouw jeugd voorbij, sindsdien kom ik zintuigen tekort, na de droogte van de wintermaanden, worden pioenen roze borstels, steken schorpioen met zoet venijn, ontspringen bronnen die de lusten mogen lessen, ontkomen aan de slavernij van tijd dien ik mij naar hartelust te bedrinken uit de klare deugd die de Poëzie schenkt, onverzadigd…