Alle inzendingen over poets

ik vang zonlicht met mijn handen gevouwen in 'n kom ik poets haren met wat sterren de ene recht of andersom ik lepel kuiltjes in jouw wangen opdat men ze beter ziet ik spiegel schoonheid van verlangen meer zeg ik niet…

Hoewel poëten 'm soms stevig raken en inspiratie langskomt in een roes, die later net zo vlug verdwijnt, pardoes, zal drank nimmer een dichter van je maken. De woorden zelf moeten je pijn verlichten, want met een opener kan je niet dichten.…

Joost las: `Poëten leven lang.' Hij greep de lier en stemde een zang. - Veel boeken heeft hij vol geschreven, En 't doel bereikt, waarmee hij zong: Hij bleef tot hoge jaren leven; Maar al zijn verzen stierven jong.…

Ik loop Sophie H tegen ‘t lijf Ze lacht breeduit naar mij Haar oorbellen schitteren Naast de mondhoeken van Haar brede sensuele mond Van mijn stuk gebracht Vraag ik: Poets je lang Sophie Ze lacht: Kwik kwaak kwak Dat is nog langer dan ik dacht…

En de poëten? Die rijden tobbend, zijn constant bezeten Van versjes waarbij maat en rijm hen kwelt Ook zij verdienen straf, al klinkt dat wrang Stop hen in ‘t schrijversblok van het gevang!…

In schurend zand staren we naar de zee dromen we dromen en hopen we hoop wensen we wensen en luisteren we naar de wind, de wind die danst die voor ons een dansende dans danst de dansende wind, dansende wind Vandaag is vandaag vandaag dromen we dromen en hopen we hoop wensen we geluk na geluk op geluk en verlangen we wat vandaag, vandaag…

Drank ter verkoeling op een zonnig terras en genoeg poet in kas. Ik proost op uw wolken, shoppende volken, en hef mijn glas.…

Pfeiffer en Zwagerman vinden het maar Sinterklaasgedichten Want een dichter moet het volk verheffen en verlichten Daarom komen veel poëten met een hoop vervelend gelul En allerlei onbegrijpelijke, saaie flauwekul Zulke gedichten vind ik ergerlijk en raar Daarom zeg ik: GEEF MIJ VAN WISSEN MAAR…

Nu ben ik vleugellam, poets geen veren meer. Toen jouw einde kwam, stortte ook ik hard neer.…

Acht strijdende poëten op een rij, Ja, Emmen had een ‘apenrots’ erbij.…

Ik ben geen groot dichter Voel mij niet verplicht tot het dichten van een dicht Veel eerder gezwicht Ik ben geen aanstichter van nieuw literair licht Vondel en Bloem hebben mij pootje gelicht Nee, ik ben geen zwaargewicht Niet als poet, noch als dichter Maar, na het dichten van een dicht voel ik gauw drie kilo lichter…

Ik was mijn gezicht in de badkamer, poets mijn tanden terwijl de bovenste handdoek van de radiator glijdt en de onderste meeneemt - even ben ik in de duinen.…

je schoot het vliegen neer in een tuimel van rood bloed de vlucht schrok op vloog weg op de echo van het schot een hoopje veren in het gras het lijf doorzeefd met hagel is wat bleef je schoot het vliegen neer en bindt de poten op nu poets je het geweer jij laat geen veer…

nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun meer dan uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn de enige poëten…

kale nekken strekken zich voorbij wat wenselijk is ze azen op de kruimels in een blikken zonder blozen dat niet menselijk is ze vreten de restanten uit het marginaal krijsen schuttingwoorden maken hels kabaal in hun uitgekauwde taal ze verklauwen vederlicht hun prooi behalve hun excreten vinden ze niets mooi zij zijn de enige poëten…

Er is een leraar in Parijs onthoofd Het is te gruwelijk voor loze woorden Dit zinloze, afgrijselijke moorden Alleen omdat je deels of niet gelooft Een spotprent oftewel karikatuur Kan zeer doen, zeker bij de religieuzen Je kunt met spotternij hun zielen kneuzen Je maakt poëten ermee overstuur En dan ontsnapt er iets als 'Grote goden…

O morgen is een bloem een bloem, Maar die ik plukte is dood: En nieuw licht schijnt door wolken heen, Maar 't licht dat ík u wees verdween; En zonder liefs ben 'k nooit, geen nood, Want liefs doen is poëten-roem; - Maar d i t liefs vlood.…

1. SPECCHIO FALLACE, INGRATO (MARINO) Taalknoet, dwangvers, tres van larie die zichzelf benijdt. Raster dat het licht wil splijten, de adem horten doet en perst haar letteretter in de wonden. Bedrieglijke spiegel, lieflijke schijn van schone waan, lege lijst met bladgoud belegd, niets dat aast op eeuwigheid: zwijg tot je ziet wat je zegt…

zie mijn twijfels weet mijn angsten voel mijn tweestrijd hoor mijn kreet kwijt mijn schulden houd mijn aandacht lieg mijn waarheid schrijf mijn leed proef mijn liefde kleur mijn dagen steel mijn blikken poets mijn hart lees mijn woorden streel mijn zinnen merk mijn schikken deel mijn part…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist steeds weer breuken te lijmen nu schoonmama is vertrokken poets ik alle grijsgedraaide platen en strijk de kukident in de groeven gelukkig zat er geen muziek meer in de liefde…

lijnzaad, fluitekruid De meimaand is begonnen Een kind loopt met ballonnen Een V- vlucht schreeuwt het uit Koolzaad, lijnzaad, fluitekruid Het bloed raakt niet geronnen Er bulderen kanonnen De mens heeft het verbruid Het goddelijke wezen In hem is hij vergeten Dat wordt bedekt met ruis Hem wordt de les gelezen Door wijzen en poëten…

Over het leven dat haar een poets heeft gebakken bezingt zij ontroerend over die glimlach met vaker nog die traan. Die glimlach door de tranen heen. Het verdriet rust niet onder de zwaarste steen. Drukkend op het hartgrondig gemoed dat de tranen bezingen moet.…

ik zoek verdwaalde woorden in verborgen hoeken van mijn geest waar zij huizen onder stof en tussen muizen in schatkamers van eens geweest ik poets ze op ontdek nog andere rekwisieten zo maak ik het verhaal compleet niet uit de oude doos maar jeugdig broos weer klaar voor een nieuw leven hun bestaan heeft generaties goed gedaan…

langzaam sterf ik in een huis dat wacht regen in de ramen ik poets de laatste dag hang wolken aan de nacht koud, steeds bleker de lippen achter glas ik praat nog over stenen en leg ze op mijn huid alsof de stilte slaapt in een verre dag na deze het is de hoogste tijd het regent op mijn mond buiten valt het raam…

Poëten worden oud, de goede met de kwade; De middelmatige met mij; Dit hebben zij gemeen, veel tot hun eigen schade: Zo lang zij leven, dichten zij. Vergeet hen, die hen leest en in hun beste jaren Hen liefhad!…

we hadden afgesproken dat ik het nooit zelf zou lezen behalve dan in bad of aan de telefoon voor iemand anders maar nooit alleen voor mezelf om jou maar ik ben net als jij en poets mijn ruiten glanzend om ze vervolgens eigenhandig in te gooien altijd nu nooit later glas in lood is mooi maar valt in kleine stukjes karton is beter…

Getekend in heiligen en vervolgens in de hemel gekleurd discipelen, schrijvers en poëten; volgers en kunstenaars Aangenaam, kleurrijk, atmosferisch fijnmazig, gedetailleerd een mooie hemel op aarde vertegenwoordigt onschatbare waarde Immer moeten wij leren uit het verleden, die tijd voor eeuwig die niet verloren mag Roemenië, Boekarest…

je kunt brieven schrijven naar de grote poëten die zullen trachten naar eer en geweten antwoord te geven op al uw vragen tenminste dat hoop ik maar doch dikwijls zullen de dichters het af laten weten blijven in stilte verzonken ze zijn het vergeten poëzie is zoeken en vinden zoals braille bij blinden steeds op de tast van muurtje naar…

Lange schaduwen Als mijn verleden te veel opspeelt dan poets ik mijn neus met 't heden. Trieste aanblik Op het trapveldje naast een verroeste doelpaal ligt een lekke bal.…

Het doel: meer stemmen voor vormvaste Driek, De vaderlandste van al de poëten. Het Idol-, Pim- , Big Brothervolk mag kiezen; In godsnaam Driek... wens dat je gaat verliezen. ____________________________________________ ...Driek van Wissen voert campagne om Dichter des Vaderlands te worden en deelt pennen met een tekst uit...…