Alle inzendingen over ruiter

'k Zie een ruiter Op een blinkend Paard door mijn Gedachtengangen Gaan En verbeeld me Dat ik die ruiter Ben die in ' t Volle licht ieder Verslaat die hem Naar het leven Wil staan…

Ik heb mijn leven lang Nooit eens paardgereden Toch ben ik met wat ik deed Achteraf toch best tevreden. Wel stond ik mijn leven lang Met beide benen op de grond En liet me vaak verbazen Wat een ander daarvan vond.…

Een Ruiter is een mens te paard, Omtrent drie voet hoger dan een mens op aard, En die zich somtijds vasthoudt aan de manen en somtijds aan de staart.…

De ruiter is éénswillend met zijn dier, En laat het vrij te vliegen naar zijn aard, Ook hij streeft naar een hoger land van licht. Zo gaan zij beiden, hooggestemd en fier, Als in apocalyps, èn man èn paard, In vlammenpralend, visionair gezicht.…

een ruiter op een adelaar strijkt over de lotusvijver hij zwaait met vier armen discus en schelp en knuppel als loze wapens in zijn greep één vrije hand plukt de roze bloem ontloken aan een lange steelwortel een doorzeefde kegel zwicht onder zijn gewicht de zaden vallen verzinken in de drab de ruiter rust er op bladgroen als een…

door de zijden poort van kousengordel en jarretellen jaagt de ruiter opgewonden zijn steigerende hengst als zijn speer het doel treft rinkelen zilveren bellen…

Ooit een glimlach verliezen met je ronde, zachte en intelligente ogen Lippen gelijk de golven van woeste manen net een stuurloos ruiter de nachtelijke ster die de weg baant door je lange zijdeachtige vacht je postuur die me vertederd moest je..…

een ware weelde schiet knalgroen uit de bladoksels van de tuin springt vermetel door het takwerk heen als niet te stuiten paarden zonder ruiter die ik nu temmen moet nog voor de herfst het eerste goudblad schouwt.…

Men lacht om een ruiter met één spoor aan zijn voet. Hij lacht terug en zegt: het is zo ook wel goed, Als ik de ene kant van het paard aan zal sporen, Ik wed, dan gaat de andere vanzelf naar voren.…

de golf plant zich in al zijn geledingen voort langs het oppervlak op het punt van verzadiging kantelt hij over het eigen hoogtepunt vervolmaakt in deze prachtige breking een ruiter te paard op het scherp van de snede…

vindt hen plots ter Aarde liggen dwingt wordt blinde drift gebroken begoocheling gewroken Het volk aanschouwt de ruiters nu in het volle licht en daarnaast krijgt Heer Alpha’s persoon een nieuw gezicht Men roept hem uit tot koning van een land bevrijd en sterk De ruiters hem nu dienend voor het Grote Vredeswerk…

kon Balkenende maar zeggen om het ze uit te leggen dat wij hier Wilders op film bekijken zoals onze vogelaars baardmannetjes scharrelaars blonde ruiters of goudlijsters uit beeld vrijwel niet te spotten zo zeldzaam zijn die dwaalgasten…

Om ruiterlijk je fouten toe te geven Is niks voor de minister-president Die dan ook in de Kamer heeft ontkend Dat hij een soort excuusbrief had geschreven. De ezel die geen ongelijk bekende Bleef weer eens koppig balken tot het ende.…

De ruiters stormen. Dol, Blind, ijselijk botsen zij op vijftig speren. Tien peerden storten. Steigrend woelt de schare. Razend krielt Een worsteling rondom de molenwal. Uitzinnig sert die wederstand de zegedronken ruiters.…

de regen op de stijlen van mijn balkon de bladeren in de binnentuin ruisen door de regen en ik die daar sta en denk aan de warmte die ik voel van zo ver Sahara, toendra, steppe en de troepen van snelle ruiters hijgend van de hitte verlangend ijsklontjes en naar haar, altijd…

Onstuimig bruisend, soms ook vaag ze waren er ook maar even! De golven op het strand vandaag.. lijken op de liefdes in mijn leven Golven zo groot....weg op het end! ik verlang naar je, met al mijn zinnen I'm your man..take my hand ! ik wil je eindeloos beminnen.. Nee..jij mag er niet, ook even zijn zoals die golven in de zee Al…

Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water, is liefhebben met elke nog bruikbare porie, is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren. En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers, is met armen en benen aloude geheimen vertellen aan het allesbegrijpende water. Ik moet bekennen dat ik gek ben van het water. Want in het water adem…

De maan schijnt gemoedelijk over ruiters vol spanning.…

Ik ben geslaagd ik hoef niet meer ter kerke ik heb een hoop geleerd ik ga nu geseculariseerd werken aan het belangrijkste vak DE LIEFDE, de praktische liefde dat is mijn lievelingsvak dat heb ik nu op zak waaruit ik ruiterlijk zal delen want wie deelt die heelt en voor bijscholing weet ik ze wel wereldwijd te vinden: de Godshuizen!…

muziek water bloemen licht rivier in de vlakte van een klein gedicht harpenspel en dauw in 't gras een statige ruiter wijn in een glas mijn glimlach naar jou je weet hem niet onbeschreven papier van een avondlied muziek water bloemen licht pianissimo voor een klein gedicht…

er sloeg een paard op hol in het bos terwijl ik net aan het walsen was met een parasolzwam kwamen eikels en kastanjes aangevlogen als een gelegenheidsorkest met hoefgetrappel het bronzen tapijt werd opgeschud als een dekbed een hoed waaide verveeld langs de beek er hing een ruiter aan vast de zon scheen maar dat is een detail…

Het klemmen van Uw toom zal mij de hoop doen voeden, Dat Ge in de dag des strijds mijn Ruiter wezen zult!…

lippen glansden schitterende liefdesdorst ik schoof de goudgele korenaren opzij en maakte van de ruiter een hut kom, wenkte ik, nog eens, kom hier dicht bij mij zij zwaaide, schudde nee en sprak ik ben niet vrij heb al verkering met een roggebrood en liep handkussend aan mij voorbij.…

in een wereld waar jonge reuzen wees zijn en schepen moeder voel ik de hete adem van de vale ruiter in mijn nek en vlucht langs dorre akkers over Moria’s flanken naar de dorsvloer waar de man in wit rode wijn schenkt en met mij het brood breekt en weet me gered…

hij overzag het veld vanaf zijn schimmel zag niets van belang voor een gezonde man twee mannen samen tja twee vrouwen komt voor zijn vraag was welke man hoort bij welke vrouw of andersom maar dat bleef onbekend hij was slechts de eenzame ruiter op zijn paard van fatsoen hinkend naar naar de einder van een doodsaai leven…

De ene begeleidt, de andre draagt mij, Tot mijn genoegen en in zware strijd. Dit zijn bevredigingen en dit plaagt mij, Want zij zijn roekloos aan mijn dienst gewijd: Het paard! (ik voel mijn snelheid vertienvouden), Dat man en lans, die mij belaagt, vertrapt. De hond! die afgeeft wat hij graag wou houden, Mijn handen lekt, naar de belagers…

van mijn gedachten ben jij steeds de ruiter, jouw stilte is een web waarin ik sluimer en al jouw spreken is veelzijdig zwijgen. laten wij langzaam in elkander stijgen. laten wij taal van elke klank ontruimen en zo volbrengen wat wij steeds verzuimden: een reis aanvangen naar hetzelfde zwijgen waar echo’s in gedempte woorden dreigen.…

ons zonnige klimaat verdwenen zijn ze uit het landschapsbeeld die piramiden van natuurlijke producten vervangen door rechthoekig groene blokken, asfaltstrepen en gore grijze viaducten voor mij als kind was het je thuis je hut, je klimrek en je uitkijktoren de natuur bepaalde vaak je spel regen, zon en wind waren je makker ik zie de ruiter…

Een tuinpad in de ochtend, de zon heeft nog maar nauwelijks een gezicht en is gekleed in nevel, de ragfijne druppels nemen intrek in mijn haren. Het grind dat knerpt onder mijn voeten fluistert zachtjes van de nieuwe dag, zachtjes want de wereld slaapt nog.…

Een meisje op de fiets in de regen, haar blote voeten op de trappers, haar doorweekte zomerjurkje ik wilde haar wat zeggen, ik nam de natte slierten haar voor haar ogen weg, maar ze sprak alleen oud-Grieks, en ik slechts onzuiver Veluws.…