Alle inzendingen over schommelstoel

Een bed, een kast, en haar schommelstoel en een breiwerkje op haar schoot zo heeft men haar gevonden toen zij voorgoed haar ogen sloot.…

Je hoofd nu tegen mijn schouders gelegd niets hoeft verzwegen en niets meer gezegd. Verborgen akkoorden als uit een instrument zijn ons alle woorden bij voorbaat bekend. Wat wij nog verzinnen is ledig gepraat dat ook niets van binnen naar buiten verraadt. Hoor hoe de aarde ons geluidloos ontglijdt Wij luisteren naar de oneindigheid…

In Drente zegt men in zijn schommelstoel: Het is hier helemáál geen dooie boel!…

het je te doen de tongzoen met 'n klinker op je tong 'k heb het gedaan 'k ben er voor gegaan - gister in de salon - op m'n gevoel in de schommelstoel ja ja wat deze man allemaal wel niet kan daar ga je toch van zweten…

Onderweg naar het groene huis Zie ik een kip op het erf lopen Het is de kip die ik tegen kwam bij het rode huis Ik kijk naar het blauwe huis Ik zie alleen maar veren Ik loop naar het meisje in de schommelstoel Ze staat op en zegt mijn moeder maakt vandaag kip…

als ik aan mijn opa denk zie ik een heer met witte haren in een krakende schommelstoel meerschuimen pijp in de mond hij is een cliché opa met een standingvolle krijtstreep in het tweedelige pak met gouden zakhorloge enkel zijn vest ontbreekt alsof hij niet wou gaan maar hij ging werd me verteld met een standingvolle zekerheid die…

Het zachte schijnsel van de haard bloost de wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in haar schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor mij als…

Het zachte schijnsel van de haard bloost haar wangen rozerood ze wiegt zich in een schommelstoel en vouwt de handen teder om het wonder in d’r schoot ze heeft iets...een geheim dat enkel door een vrouw is te ervaren haar ogen glanzen mysterieus in glimlachend staren ze lijkt gehuld in kopergloed die vertedert en verblindt voor…

jij spreekt me aan weet niet eens dat ik het koud heb wanneer je me omlijst met versleten kledingstukken en met het stof op je uitgestalde barmhartigheid veraf van je borsten en de oude schommelstoel die naast het bed van ijzer nooit verhalen te vertellen hadden ik geef je gelijk, mijn stem wordt schor meer in het donker dan…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

Ze had haar schommelstoel verlaten bleekte zich aan`t stil herhalen van de kringen in het hout. Tegen achten nieuws bezinnen. Sneeuw werd zwijgend afgeklopt; beeldspraak kraakte even oud. Ze verloor haar onderkinnen, raakte tobbend afgeknopt, schudde min of meer naar binnen, om een wereld goed te praten.…

die éne dag, waarop het hemelblauw dwars door de toppen van de hoge peppel schijnt die éne middag wanneer alles in een grote harmonie passeert de zon, de bootjes door de Vliet voor het Archief van de Gemeente langs de kat die als een sfinx blijft zitten op een steen de hond, die schaduw zoekt en ik, in schommelstoel met plaid, die warmte…

slaap glijdt van mijn gezicht handen omvatten de koffiebeker voeten voelen verwarmde plavuizen zachte muziek dringt tot me door het geluid van de wasmachine zet ritme onder buitengeluiden die geur, die geur van Guatemala vermengd met versgeperst sap van zongerijpte sinasappelen maak me wakker, laat me dromen ik wil in mijn schommelstoel…

uit de gele bus zo kalm en sereen, als de populieren langs mainstreet gruwelijk is mainstreet soms een pick-up met razende koppen vol drank en haat in een moordende vaart doen luiken snel sluiten langs mainstreet onschuldig is mainstreet altijd slechts zinderend asfalt in de middagzon slechts een cadillac met blinkend chroom een schommelstoel…

raast erlangs over ijzeren staven en dat maakt me gek, het dendert door de kamers waar ik heb gespeeld Ik haal ze leeg en ik rook ze uit met Nag Champa, met tranen in mijn ogen sluit ik de ramen en toch worden de muren dikker van het geraas, ze eten het op net als ik, het spookt in mijn hoofd dat het stinkt in de kelder waar mama in de schommelstoel…

strijd wint blijkt alles bij het gewone te blijven zo onschuldig als een lief kind terwijl de stiekeme hoop blijft drijven Maar wanneer het gevoel zegeviert is de gevarenzone niet te vermijden het is de uitdaging die je leven siert geen tijd om je voor te bereiden Tussen verstand en gevoel kijken we allemaal ooit rond het lijkt een grote schommelstoel…

Met lichte tred Ik zet mijn voetstappen in de tijd op papier niet zittend achter mijn bureau maar in de schommelstoel denkend in de nacht en ik zie het dag worden met lichte tred Straks Wakker in de nacht gedachten voor het raam vier koppen thee vier sigaretten één wisky gekrijs van meeuwen het is morgen er beweegt geen…

blad waait van de oude eik valt neer in koude grond als ik zo naar mijn opa kijk de trekken om zijn mond groeven in doorleefde huid zijn blik op mij gericht pijnlijk straalt hij weemoed uit soms vallen ogen dicht rustig wiegt de schommelstoel een leven vol verhalen met de dood als hoogste doel waarnaar gedachten dwalen even trilt zijn…

Ik wou haar vluchtruim zijn, mijn tuin voor al haar vogels openplooien, in een schommelstoel van slaap het samenslapen voorbereiden, maar de winter gomt mij uit en wist uit ieder najaar het gekneusde meisje.…

de spotvogel had achter de kat aan gezeten de hele zomer lang vol spot vol spot vol spot pesterig en hanig; de kat kroop op veranda’s onder schommelstoelen zwaaistaartend en zei iets woedends tegen de spotvogel dat ik niet begreep gisteren kwam de kat kalmpjes het garagepad oplopen met de spotvogel levend in zijn bek, vleugels waaierend…

Een oude vrouw wiegt zich in haar schommelstoel Ze staart in het niets met starre ogen roodomrand Nog langer leven dient voor haar geen enkel doel Een rozenkrans glijdt door haar hand Graag wil ze verhuizen naar het hemelrijk Veel van haar geliefden zijn daar reeds beland Zachtjes bidt ze, oh God, sta toe dat ik spoedig bezwijk En de rozenkrans…

Vanuit haar stoel kijkt ze door het raam heen naar de toekomst Proberen deed ze jaren dus nu kijkt ze toe en terug in stilte Dit is verdriet, van niemand anders Wat ik voel als een nieuwe dag begint Ze kan niemand meer haten Of haar liefde geven Het is net zo eenzaam als de ochtend in de schommelstoel zelf, als de vogels langs het raam gaan…

Haar schommelstoel schommelt haar voort. De lamp op de tafel gedoofd was het in kamerschemer dat ze nieuw leven begon, haar hart een ander lied verzon. Ze droomt en bij elke ademhaling daalt ze dieper verder dan haar huid. Elke blik creëert nieuwe scheuten van leven, die ze wakker maakt in haar toekomst, maar vooral in 't heden.…

." Ook de hond zakt zuchtend naast haar luie schommelstoel en geniet mee van oma's liefdesgevoel. Dus ja, het is waar dat liefde, die onzichtbare gouden draad, bestaat en een mens zovele jaren zoveel sterker maakt!…

Of was het zo'n heel gewone zo'n menselijke god een alledaagse sigarenrokende god in een schommelstoel? Zelfs de gedachte aan God maakt ons mensen onrustig, levenden, zelfs het denken aan de dood sturen we de kamer uit.…

Ze schommelde heen en weer in de oude schommelstoel…heen en weer. De hond lag naast haar. ze had haar winkeltje gesloten en keek over het meer. De kleine drijvende huisjes leken op eilandjes ieder met zijn eigen kleur.…