Alle inzendingen over schouwen

als een dode rode bloem met blaadjes ietwat gebogen en van doornen ontdaan hang jij vol mededogen in de vaas, die ooit in mijn huis op de schouw heeft gestaan nu laat jij me slechts denken aan de man waarvan ik houd die helaas niet meer in leven is en met een ander was getrouwd als ik straks net als jij verkleur als rode wijn dan hoop…

Om te overleven schouwen we je weg Slokken we je schaduw op. We plaatsen je Achter ons, zo dichtbij Dat ons bloed begint te stromen. Lievevrouwebedstro omgroeit ons Bedenkelijk snel. Met onze rug naar je toe wachten we je In slaap, ademen onhoorbaar Onze herinneringen uit. Geen sterfscène zullen we nog delen.…

Want als ik, schoon van liefde, U lang in de ogen schouw, Voel ik mezelve worden van kind tot vrouw.…

Eindigende Auschwitz treinsporen Rookgordijnen asgrauwe lichaamsgeuren Jodensterren niet-genomineerden De aangegeven sterren die plaatselijk zich niet waterdicht weten Klaarlichte dag die nachtparels verwacht Maanlicht in zonne-kracht Schouwen gesloten poorten Gebroken woorden herboren Bevrijdingsdag op sporen Uittocht gelukkig vol-bekomen…

wild lezers die het kaf van koren willen scheiden bewandelen nooit de holle weg treden paden die door anderen zijn uitgezet zien niet het onkruid dat ik ploeg na jarenlang gezwoeg zal het de lente geven die tot heden in gebreke is gebleven dan breekt de bol en zal de hemel in het groen mijn korenblauw aan jou gaan schouwen…

Het lied van de avond was nog nooit zo mooi, een kleur om van te houden en een eindeloze rit want het licht staat op oranje zolang onze ogen schouwen. Bomen langs de laan schaduwen die zich te ruste leggen de lijn die we volgen zwevend tussen dag en nacht. Tot de stilte tussen bewondering en duisternis breekt.…

engel me maar de hele schare duikt in wit op zwart bewaar me van mijn schouder want ik ben alles zat niets kan me weerhouden om hel vanuit de fout te schouwen naast criminelen moordenaars en dieven zie ik anderen die mensen grieven zij branden erfzonden zijn abel en de kaïn weer in alles wat god heeft gezonden jij hebt…

een glanzende schemering is wat je omringt ook al kijk je door de ogen het is alsof je van binnen zingt en kontakt slechts is om te gedogen vragen om te dagen zal verder gaan dan zien door glazen of openen van je mond het zal je niet verbazen als ik in stilte zeg jouw bloemen staan voor mij in onzichtbare vazen wellicht schouw…

voortdurend de post open zusje komt zo via mama’s buik langs het geboortekaartje afgeleverd in het moederhuis de vakantie is nu zelf op reis naar het spelen met het zusje met leuke poppenkleren en het verlegen wiegen is het zoet samensmelten door de brievenbus glipt misschien nog een broertje tot in de ligstoel als zwarte piet door de schouw…

Ik schouw en denk elk hart dat sloot vindt eens de dood. Gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen. Zijn het letters en getallen die regen kunnen vullen ( op 12-9-2009 gepubliceerd in Verlaine )…

Bewustzijn duurt slechts even zo lang het oog kan schouwen echt zichtbaar is slechts zijn want als de deur zich sluit zal ik vergeten zijn.…

een heimweeblauwe hemel en straten die adembenemende kou in zilveren glitters verglanzen de wolkjes aan de lucht zijn niet voor de zon doch zinnen die lachen, wollige wasems van winters plezier schouw schittersneeuw en witte waters waarop geliefden vol vertrouwen in geluk zich wagen op het gladde ijs maar het venster lijst 't plaatje…

Komt hij langs de schouw, Oei, hij blijft hangen met zijn mouw. Ik hoor hem roepen naar Piet Maar Piet ziet hem niet Eindelijk komt hij los en plof…. Daar komt de Sint in een wolk stof. Hij kijkt rond en zoekt de brief Die ligt vlak bij de haard. Kijk eens naar zwarte Piet hoe hij staart Naar die zwarte man met de witte baard.…

. --------------------------------------------------------------------- Ondeskundige schouw-artsen zien regelmatig een mogelijke moord over het hoofd bij hun onderzoek van een onnatuurlijke dood … en … De politie Twente heeft zaterdag menselijke lichaamsdelen aangetroffen in het Twentekanaal tussen Hengelo en Delden.…

harten jaag en aangeschoten ben van plezier, dan denk ik: het is weer een beetje kerst vandaag als ik op een zomerdag op het Bloemendaalse strand, mijn kinderen stiekem plaag die sneeuwpoppen maken van zand, dan denk ik: het is weer een beetje kerst vandaag als ik op een avond dicht bij je kruip op de bank, met een kaarsje op de schouw…

Schouw op, mijn heerlijk zomerkind: de grote zon bloeit open.…

de dagen zijn voorbijgegaan in vele lagen van bestaan natuurlijk was er groei de grond geploegd geschoond van stronk en steen langs elkaar heen in een verdeling die seizoen en rol gebonden was tot eigenheid wat ruimte kreeg en verder woekeren bleef het samen schouwen leek op houden van liefde bleef faalangstig bang tijd rijgt…

Schouw op, mijn heerlijk zomerkind: de grote zon bloeit open.…

Gedichten van (h)erkenning Gedichten van Jean Fermate verdienen aandacht tijdens afscheid tijdens schouw tijdens scheiden tijdens rouw Jean Fermate die speelt gevoelens, woorden, passie voor een ieder: kind, ma of pa want het dichten van Fermate laat verse sporen van (h)erkenning na… Deze hartenkreet draag ik op aan Jean Fermate…

Lachend brachten ze haar aan land waar ze tragisch stierf, op het strand. ’t Volk stond nog beteuterd te kijken toen van achter de dijken woest een zeemeerman met een vervloeking kwam: Schouwe, Schouwe, Het zal u berouwe dat ge geroofd hebt mijne vrouwe! Westenschouwe zal vergaan, alleen de toren blijft er staan!…

gordijnen opengaan zie ik jou daar staan met de verwachtingsvolle blik op mij gericht met kushand en lach geef ik mijn binnenkomers weg nog zitten al mijn dromen in het hart verscholen in het ultieme va et vient raken wij aan opperste extase nadert snel de climax van ons spel tot diepe stilte valt door deelname aan de schouw…

vredig lijkt het huis vanavond lichten worden gedoofd na kinderwensen te hebben gehoord alleen de klok lijkt opgewonden Mientjes mandje troont naast de schouw netjes naast elkaar: een wortel en wat suiker met een briefje erbij als zondagsruiker ze vraagt niet veel Sint en is U trouw vanuit het bedje staren wakkere ogen het is toch niet…

woorden en zinnen pasten jou perfect kleuren gaven nog een extra cachet aan het schitterend geheel zelfs fonetisch klonk beschaving uit het emotioneel elkaar voorbij gaan groetend met een uiterst vriendelijk gebaar waar etiquette en stand gelieerde stijlen ooit de dienst uit maakten heb jij dat op rigoureuze wijze beëindigd met de schouw…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

de tranen in zijn ogen behoren haar toe, zij die erom smeekte, blauw van zijn vroegere aard zij aan de haard, en hij altijd onderweg voor vrouw en ook wel andermans kind staan nu de tranen bij haar in een potje op de schouw het heden in de rouw omdat zij maar loopt te klagen best ook fel te zagen dat hij niet meer de man durft zijn die…

Schilderijen aan de muur, portretten die jou konden lezen Want jouw ogen zeiden alles lief, zo ik ze lezen zou Ze keken in de kamer rond, het haardvuur knetterde nog even En ik hield je in mijn armen, zoals jij mij houden wou Mijn kleine ridder uit een sprookje, dat jij zelf had geschreven Schilderijen aan de muur, portretten starend naar de schouw…

Opstandigheid vlucht langs de schouw omhoog. Laat het gras en meer toch groeien: flamboyant en met veel dank. Ter tijd en stond kan je dan met een zeis geuren schilderen. Het steeds millimetreren is het wezen ervan decimeren.…

In de grote zaal toont alleen de schouw nog iets van de vroegere rijkdom. Een klok staat verloren in de gang, triest en kaal, alom bladderend stuc. Overal woekert het wilde groen, door geen snoeimes meer te bedwingen. En verscholen in 't hoge gras bedekt, Venus, kuis, met gespreide hand haar achttiende-eeuwse borst…

De onderaards zwarte verkoolde schuppen sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest…

Nu rest hem slechts het schouwen der schepen hoe ze komen en gaan, stroom op en stroom af; weemoedig wenst hij hen Behouden Vaart, zelf traag zinkend, in het graf.…