Westenschouwe

Wie weet er nog dat voor de Zeeuwse kust,
onder water, het dorp Schouwe rust?
Eens een rijke handelshaven
nu in’t wier en zand begraven.
Lang zag je de toren nog staan
maar ook die is ten onder gegaan.

Westenschouwe heel haar handelsvloot
wist waar de Noordzee winsten bood,
ruimen vol wol, meekrab en graan,
zo voeren de schepen af en aan.
Ook het vissersvolk, nijver en vroom,
viste volle netten uit de stroom.
Zo werd Schouwe zeer welvarend,
toonde dat ook heel voortvarend:
menig schip had in z’n hout
trots wat spijkers van glimmend goud.
En om onze lieve heer te loven
(alle zegen komt van boven)
kreeg de kerk een hoge toren
met klokken, mijlenver te horen.
Westenschouwe ging het voor de wind,
door Fortuna teer bemind.

Tot een kwade dag in Mei
met westenwind en bij hoog tij.
Schouwes vissersvloot voer uit
in de hoop op vette buit.
Dat wat ze die dag binnenhaalde
was wat Schouwes lot bepaalde.
Netten met veel vis er in
en daarbij een zeemeermin.
Onder schubbig, glad en grauw,
boven een begeerlijk mooie vrouw:
blauwe ogen, krullend lang blond haar,
blanke huid, een stevig borstenpaar,
een stem grenzend aan het erogene,
waarmee ze zong als een sirene.

Zeer tevreden met hun buit
keerde de vissers snel hun schuit,
’t zou zich zeker rijk’lijk lonen
deze meermin aan ’t volk te tonen.
Haar gesmeek haar t’rug te zetten,
haar te redden uit de netten,
baatte haar niet in het minst;
Schouwes vissers roken winst.
Lachend brachten ze haar aan land
waar ze tragisch stierf, op het strand.
’t Volk stond nog beteuterd te kijken
toen van achter de dijken
woest een zeemeerman
met een vervloeking kwam:
Schouwe, Schouwe, Het zal u berouwe
dat ge geroofd hebt mijne vrouwe!
Westenschouwe zal vergaan,
alleen de toren blijft er staan!

Hierna keerde Schouwes lot,
al haar vissers vingen bot,
schepen vol met lading zonken,
vele mannen verdronken,
Schouwes haven slibte dicht
d’ handel werd totaal ontwricht.
En bovenop deze rampspoed
dijkdoorbraak bij stormvloed.
Westenschouwe zonk in zee,
hoge golven sleurden alles mee.
Toen de storm was gedaan
zag men alleen de toren nog staan.

... Westenschouwen was een vissersdorp waarvan in de 16e eeuw de haven verzandde, waarna de vissers de plaats verlieten. Over het verval van Westenschouwen ontstond een sage. Een visser zou een zeemeermin hebben opgevist, waarop haar zeemeerman boven water kwam en uit wraak een vloek over het dorp uitsprak. Die vloek zou ongeveer als volgt gaan: "Westenschouwen, 't zal u rouwen dat ge heeft geroofd mijn vrouwe, Westenschouwen zal vergaan alleen de toren zal blijven staan". De toren is echter in 1845 afgebroken. ...

Zie ook: https://jackstoop.eu/

Schrijver: Jack Stoop
25 januari 2022