870 resultaten.
[ Van iets onverwachts ]
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 25 Van iets onverwachts
schrik ik nooit, ik reageer --
gewoon te langzaam.…
Zilver
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 75 Zwartwit geflakker
berken schrikken zich zilver
een ekster vliegt op…
Verborgen
hartenkreet
3.0 met 10 stemmen 561 Soms schrik ik
dat ik kan haten
Gedachten kronkels
mij niet verlaten
Dan weet ik weer
diep in mijn hart
Huist de herinnering
aan pijn en smart
Gevoelens blijven
soms ver verborgen
Maar laaien weer op
vandaag of morgen
Soms schrik ik
van wat er dan gebeurt
Het verdriet van toen
me weer openscheurt…
Verrechtsing
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 98 m'n tengere tanden typen:
"ik heb schrik" want
dit land van duiven
blijkt meer havikken te bevatten
dan me lief kan zijn
m'n tengere tanden typen:
"ik heb schrik" want
ons nest is bevuild
met koekoekseieren
van hen met dubbele tong
m'n tengere tanden typen:
"ik heb schrik" maar
schreeuwen durf ik niet meer
daar mijn eertijds sterke…
Zandtijger
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 690 Zandtijgers
zoeken stilte
genieten
en schrikken
van hun eigen
geile gil.…
Holleeder
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 155 Willem Holleeder, verdacht van betrokkenheid bij liquidaties in het criminele circuit, heeft Matthijs van Nieuwkerk aan het schrikken gemaakt.
Beruchte Amsterdammer Willem H.,
Die liet Matthijs van Nieuwkerk hevig schrikken.…
De Aldi
gedicht
2.0 met 12 stemmen 3.554 twee
kipfilets
een
blik
goulash
en
een
laptop
dat is
1739
euro
-----------------------------------
uit: Daar schrik je toch van, 2008…
Takken
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 147 Ik wandel op een bospad
trap op een tak
krak
ik schrik
wanhopig ontwend aan natuur.…
Allerzieligst
netgedicht
2.0 met 18 stemmen 3.247 (voor Hallo Wien)
hoe, hoe
hard roept de uil
deze nacht
hij klaagt
de stenen uit de grond
die statig dansen in de valavond
hun scherpe schaduw kruipt verdacht
de kraters van de maan verlaten
één voor één de donkere dagen
ze klauwen grauwe wolkenlagen
en hebben mij de vrees gelaten
een oude eik,
in de leegte geboren
kraakt mijn…
Zomer zonder
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 2.000 Zonder op te letten
steken we de zomer over
elke dag een monument
waarin we gedachten zetten
zonder aandacht voor het lover
dat ons theatraal verwent
Slechts zijdelings een blik
op voorbijrazende uren
de holle minuten klagen
nog niet bekomen van de schrik
de diepte waarin we turen
weerkaatst nog vele vragen.…
VLERKEN
poëzie
3.0 met 22 stemmen 3.514 Nachtelik vliegen vogels van
de wilde wingerd weg
Schrikbeladen klapperen vlerken
dof
in deemstering
Knakgeluid van takken veelvuldig kort
ontsluieren_ _ _ _ _ vlerken
_ _ _ één ogenblik
niet-herkenbare ruimten
de ruimte is van knakkende
_ _ _ _ vlerken
_ _ _ _ vol
Plotseling zijn…
Het onbekende gif
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 75 ik struikelde over
een slang op de grond
die als stok vermomd zo
het warme wegdek vond
angst verlamde mij
was doodsbang voor het
onbekende gif dat ik
in hun scherpe tanden wist
toch moest ik
mijn hand uitsteken
om de val te breken
al sissend schoot hij weg
pas later kwam de schrik
ik bibberde begon me
licht onwel te voelen in…
HET LIJK
poëzie
3.0 met 29 stemmen 9.637 Mijn lieve kinders schrik dan niet,
Wanneer gij dode menschen ziet;
Zoudt gij voor lijken beven?
Zegt liever vrolijk – deze man,
Die hier niet zien of horen kan,
Mag in de hemel leven.…
nog vóór het ontbijt
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 229 laatst hadden wij een vos in de keuken
mijn broer die schrok daar zo van
de koffiekan viel uit zijn handen
alles nat, niets bleef er droog
maar de vos stond daar en trok zijn lip omhoog
verbaasd keken wij naar zijn puntige tanden
ksst zei ik, scheer je weg vals beest
wat is dat voor een gekkigheid
om hier vos te zijn nog vóór het ontbijt…
Donker licht
netgedicht
5.0 met 24 stemmen 49 ooit zag ik jou
even vervagen
alsof je gedragen
werd door donker licht
ik miste het zicht
waar contrasten
altijd vorm gaven
bleef alles beslagen
jouw vervloeien
in ruimte leek een
onomkeerbaar proces door
mijn schreeuw stopgezet
alles werd direct
gereset naar de
laatste werkelijkheid ik
was je gelukkig niet kwijt
door een…
Vergeetkist
gedicht
3.0 met 15 stemmen 10.427 Ik vond in de beroemde boekenkist op zolder
Een telefoonboek waar jouw naam nog in stond
Snel dichtgeklapt maar zoals de snelle stofjes
Die ontsnapten aan het zonlicht zo kolkten
Mijn gedachten om je stralende naam en om
Je gapende gestalte waar die zijn kon
In de tijd en natuurlijk heb ik toch nog
Snel je nummer ingetoetst en een kind nam op…
pelgrimage
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 513 een heuvelrug
is wat ze ziet
wanneer ze uit haar
roes ontwaakt...
een weg omhoog
die is er niet aldus
de knooppunt kaart
geen enkele reden voor paniek
niets is de onrust waart
't is de man een rots van vlees
het doel haar bedevaart…
verdoemenis van verandering
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 241 de spanning is eruit
het is een 'slechts' geworden
tussen deze dag
en op een liggen sterven
blaadje na zuchtje
na boompje en een kermen
is het krampen
in een pulseren overgegaan
mijn pink trilt nog wat na
ik begin te geloven in fabeltjes
het inzetten van de aftakeling
haalt mijn niet willen geloven in
mijn hart loopt leeg
en de aarde…
Bij de beek
gedicht
2.0 met 33 stemmen 9.031 bij de beek
gooit een kind met stenen
een steen voor de vissen
een steen achter de vissen
een steen bij de stenen in het water
een keitje gaat een eindje
de lucht in
stuitert dan op het grind
nog een steentje
dat wil het vangen
in zijn mond
het kind schrikt als de steen
tegen zijn voortand tikt
een tijdje denkt het
dat met…
Niet Fer
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 130 Wij kwamen verdomd dichtbij
elkaar met onze stemming en
klank dat zelfs de stilte schrok
omdat het niet goed was
er sprong een snaar
pracht moment in een fractie welzijn
direct weer vervlogen
een flits door jaren verdrongen
ineens zomaar bij mij opkomt
moest het onbewust blijven om nu
pas iets moois te beschrijven?…
Tijdig uiteen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 107 De schrik van de man duurt slechts even.
Frontaal wordt gebotst met een vaart
en Jeanet concludeert nu: 'Het leven
is ook van voorbijgaande aard.'…
De Vleeshouwer.
poëzie
3.0 met 6 stemmen 827 Het Beest treedt in zijn makkers bloed
En weet van schrikken noch van mijden,
Gelijk het onbedacht gemoed;
Al sterft zijn naasten aan zijn zijde,
En dat hij ziet een kwade vrucht,
Noch geeft hij zich niet op de vlucht.…
Lelijk? mooi?
poëzie
4.0 met 1 stemmen 1.672 Niets moge aan die schoonheid falen:
Die de koude glimlach ziet
Om gesloten lippen dwalen,
Die de trots voelt van die blik,
Blijft bewondren, maar - met schrik.…
Alles in mij blijft haken
gedicht
4.0 met 2 stemmen 3.977 Alles in mij blijft haken
in zijn ogen vol schrik.
Zo verschrikkelijk vol schrik.
Hij praat alleen nog met zijn blik.
Ik leg mijn hand op dat gezicht, bedek
het voorhoofd, de ogen, bedek de beelden.
Verplaats die wereld. Welke wereld?
Is het de onze? Allesomvattend?…
In een wit gezicht
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 472 een laatst bericht
verschrikte ogen
in een wit gezicht
toch schrijven
letters door in zinnen
vol wanhopige gevoelens
maar het uitroepteken
blijft nog steeds
in dikke mist…
Stofje
gedicht
4.0 met 3 stemmen 3.288 Ik kwam net uit school toen het dreunde,
het halve heelal drong zich door mijn oren
naar binnen, diep in mijn hoofd hield zich stil
en BHAAAAM! explodeerde.
Ik had mijn kamer verduisterd.
Met mijn zaklamp bescheen ik mijn tanden.
Ik ben maar een stofje, zei ik tegen de spiegel,
maar tegelijk een radertje in het systeem.
Ik hoorde verre…
Slapeloos
poëzie
4.0 met 1 stemmen 323 Als iemand die schrik overmande, hij staat,
Rillend van vleugelen licht,
Doch eer hij verruist en verder weer gaat,
Drukt hij de oogleên mij dicht.
1884…
Tegennatuurlijk
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 111 de schaduw van gespreide vleugels
komt dreigend op haar af
haar blik en lijf verstarren
dan vlucht ze weg van 't raam
tevreden strijkt hij in de dakgoot neer
niet elke vogel schrikt van groene ogen…
ik schreeuw nog steeds
netgedicht
5.0 met 4 stemmen 504 ik zag ze springen
lachend
hun verlossing tegemoet
medelijden
spatte op de tegels
in grote druppels bloed
verlammend
werkt de dood als
afgrijzen de benen neemt
we hebben
samen overleefd
ik schreeuw nog steeds…
HEFTIG OGENBLIK
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 86 Heer Bommel begroet de zonneglansen
in de tuin van zijn gerieflijk woonkasteel.
Hij kijkt naar de bloempjes, die op hun steel
bij het zuchtje licht heen en weer dansen.
Olivier vat de wenk der torentransen:
"Bewonder 's voorouders hof, thans jouw deel.
Zie de bloei, fijntjes toch onnoemelijk veel;
mag iets ervan de salontafel kransen?"…