Alle inzendingen over schrok

mijn schrift was ineens zijn krullen volkomen kwijt ik schrok want wat bleef was een hakig en hoekig geheel kaal zonder versiersel als boogjes en andere tierelantijntjes schreeuwen woorden hun armoe in emoties en andere affecties hakken humeuren de kleine muziek van mooi lopende zinnen tot wegwerpmelodie nog heb ik…

Wat is het toch moeder dat ons zo bindt, u, mij en ons pasgeboren kind, dat u mijn weeën hebt vernomen op het moment dat uw kleinkind zou komen, u, toen de dokter zijn jas uittrok zo onrustig wakker schrok en vanuit uw eigen bed bij mij was in uw gebed? Zou het zo zijn bij moeder en kind dat de band met de Vader ons verbindt?…

ik schrok niet meer daarvoor was dit te algemeen zoals een strakgesneden pak beheerst, met mate ik ontweek uit jouw aanwezigheid liet me verstillen zonder luisterend oor was overbodig in ruime zin dacht aan dronken nachten uitgestelde overmoed een rusteloos lichaam voor het slapen gaan er bleef een ontkenning een spiegeling…

In de eerste nacht nadat ik had gehoord dat hij ziek was schrok ik wakker. Het waaide buiten. Het waait, zei jij, die nog geen oog dicht had gedaan, en je glimlachte. Ik begreep het pas later. Wat er ook is, het zal de natuur een zorg zijn.…

Buiten het dorp ligt de brug zonder weg, bij het kerkhof Er zitten wel eens stadsmensen om haar te schilderen Soms spelen er kinderen Voor mij is het een beeld van het leven en vanochtend trof ik er een vrouw Ze lag op het landhoofd en schrok, durfde niet met me mee te komen, door mij verloor ze haar niemandsland Verder gebeurt hier…

Hij schrok van wat hij door de straat zag daveren en vroeg zich af hoe hij zich daar doorheen moest laveren Een kudde koeien en wilde kalveren wisten in geen tijd de afstand te halveren Welk vluchtplan zou renderen?…

Ik zag hoe je schrok en begreep niet waarom. Alsof je iets heel erg verkeerd had gedaan. Een ontzettende flater, iets vreselijk stom. Nu ben je weg en begrijp ik perfect waarom die schok en die angstige blik. Nu weet ik wat mij die nacht heeft genekt. Hij heette ook Peter. Net zoals ik.…

ik heb altijd met gretigheid gereikt naar ultieme schoonheid vond ontroering en extase in de mooiste muziek zag de ziel van een schilder in een schitterend relikwie verdwaalde in de paradijselijke rankheid van een beeldengroep maar schrok ontzettend van oceanen vol met niet afbreekbare troep kan schoonheid nog bestaan als…

Wij kwamen verdomd dichtbij elkaar met onze stemming en klank dat zelfs de stilte schrok omdat het niet goed was er sprong een snaar pracht moment in een fractie welzijn direct weer vervlogen een flits door jaren verdrongen ineens zomaar bij mij opkomt moest het onbewust blijven om nu pas iets moois te beschrijven?…

Wij kwamen verdomd dichtbij elkaar met onze stemming en klank dat zelfs de stilte schrok omdat het niet goed was er sprong een snaar pracht moment in een fractie welzijn direct weer vervlogen een flits door jaren verdrongen ineens zomaar bij mij opkomt moest het onbewust blijven om nu pas iets moois te beschrijven?…

Maar hij schrok zich bleek, die dag waarop hij ook zijn zoon zag aanschuiven in de winteropvang.…

ik heb de bloemen in het gras geteld ik schrok ervan ze waren iel en kort zag dat de diversiteit in het groen compleet verdwenen was ooit was het een wei waar de insecten dartelden en zoemden op een warme zomerdag en wij de mooiste bloemen plukten ze tot slingers regen om aan elkaar te geven idyllisch waren die taferelen…

ze schrok vloog op zag de hagels van het schot haar verenkleed roodbruin verteren vleugels scheerden kort de vlucht het suizen klonk vertraagd als ruisen van een schaduw door te zware lucht ze vloog haar weg schreef cirkels pijn fladderde en duikelde struikelde het gras voorbij ontvlamde zacht gespreid in doodse stilte…

Toen schrok ik wakker in mijn droom en merkte, terwijl ik dromend verder sliep, dat de zee zich zwijgend had teruggetrokken en nu iets heel anders mij riep.…

De prins daarentegen schrok zich een bult. Zo eindigde een bloedstollend verhaal. De mug heeft voor dit misdrijf te plegen, de elektrische mepper gekregen!…

je ontkleedde je gedachte na gedachte ik ontleedde woorden en gevoel ik schrok toen je naakt jezelf in waarheid aan me gaf ontbloot van alle pijn zag ik je jeugd je baby zijn na moeders schoot je kapotte dagen de jaren pijn waarin je liefde niet meer kon verdragen samen hebben we gehaat scherven zijn opnieuw gebroken gelijmd…

leven het laken en de nattigheid regen heeft je niets te geven met zon was je nu alles kwijt ik zag het speelgoed en je tranen op een beer grijs was ook je kleding je was toen niemand meer je jeugd droomt van een nieuw bestaan, je spellen zie ik door je handen gaan met ogen vol herinnering je verkleumde door het water in je schoen, schrok…

vannacht droomde ik mij in een ideale relatie met ping pong en spatie bezield en zonder averij plotsklaps schrok ik wakker rechtop stijf als een speer hoor krijg het heen en weer rot op schijnheilge stakker het leek ooit zo simpel het is nu veelal rimpel van steeds dieper denkwerk onrustig geblader in boeken voor eeuwig blijven zoeken…

zij schrok: 'maar uh, uh~~~~~' Interrumpeerde haar weer: wel wil ik u even een kontje geven 'uh?' keek zij boos ja, besliste ik, omhoog, optillen? 'o nee, dat wil ik nou weer niet!' ging op mijn tenen staan…. en pakte het krukje 'laat me niet lachen' lachte zij!…

je ontkleedde je gedachte voor gedachte ik ontleedde woorden en gevoel ik schrok toen je naakt jezelf als waarheid aan me gaf ontbloot van alle pijn zag ik je jeugd je baby zijn na moeders schoot zag kapotte dagen de jaren pijn waarin je liefde niet meer kon verdragen samen hebben we gehaat scherven zijn opnieuw gebroken…

ik liet mijn bord vol dromen tot werkelijkheid komen maar het smaakte mij niet vandaar dat ik het met een lichte mystiek begiet honger deed mij schrokken maar de grote brokken missen de verfijnde smaak dus ben ik gaan prakken om de realiteit in kleine stukjes te behappen er waren nog wat onverteerbare zaken die niet echt…

ik schrok wakker van een indringende deurbel maakte hoogst geirriteerd open een scheldkanonnade volgde wegens mijn verstoorde, te korte nachtrust daar stond mijn vader met een mandje versgeplukte appels woest smeet ik de deur weer dicht zag hem hinkend het voetpad afstrompelen nooit zal ik het meer vergeten het was de laatste keer dat ik…

Wat ik heb gezien is plompverloren in een duistere bron gevallen, ik schrok als verloor ik mijn ziel. Op zoektocht met mijn handen naar een werkelijkheid die kan vervangen wat mij aan beelden geschonken was. Mijn geest vertroebeld door dingen die oud en beschimmeld lagen te rotten in de broedkist van de verloren tijd.…

eindelijk ben jij het donker ingegaan om uit te zoeken wie je bent je trof een hart hoofd en onbekende benen maar keek jezelf in de spiegel aan je schrok had anders verwacht een nieuw mens uit de kast door je ogen ben je al jaren bedrogen het plaatje van vroeger staat vast je hoeft geen evenbeeld te breken om te worden wie…

kwam ik je tegen en schrok nog niet eens (meer) het deed me eigenlijk niks je bent alweer gekrompen rimpels tekenen je gezicht er werd geen poging meer gemaakt om te zoenen (eventueel) er werd gebabbeld gebabbeld over mijn zoon hoe volwassen hij is geworden dat was alles wat er uitgewisseld werd na elkaar, een half jaar, niet te hebben…

ik was erbij toen hij de wereld schiep ik heb me er niet in verdiept of hij er eerder was dan wij hij stak de zon aan tussen maan en sterren ik schrok en zocht vergetelheid licht wilde mij kwijt ik donker in de liefde hang zwaar aan stil verdriet een lichte zijde heb ik niet wel zorgen over morgen duister heeft mijn licht…

je ogen zag ik blauw het heldere van de zee het beertje op je stuur reed gratis mee je fietste kleuren in mijn zwart-wit denkpatroon het zachte groen en geel je blonde haar paste gewoon je leek een droom, kwam zomaar uit een schilderij zwaaide met een zomerlach blij enthousiast naar mij ik schudde heel verbaasd mijn hoofd en schrok…

Was het vanaf toen Dat jij steeds schrok? Doe jij nu mee Net als zo velen? Heb jij nu ook jouw mening klaar? Kan het jou Dan echt niets schelen? IK vind het vreemd IK vind het raar Het was een toeval Het kon gebeuren Het was misschien een ongeluk Stop toch met onzinnig zeuren In dood en leven Levens stuk…

Ze keken en schrokken, want Ans was vertrokken naar Middelburg, waar ze niet zochten.…

ik schrok maar zag je ogen herkende nauwelijks je gezicht de tijd had in zacht mededogen de hardste lijnen al gewist in zoekende onzekerheid keek je me aan maar wat wij voelden kreeg nog geen naam ik streelde je hand wat ooit sterk en krachtig was had nu een zachte kant ik merkte dat de twijfels verdwenen in het even dat de…