Alle inzendingen over spatten

je spat uit het ogenblik zelf niet gewekt de straat nat, glad weerspiegeling tram onder je raam en dan: stoned op een meter van de televisie dichtbij visie zak patat, dag drie Ik kriebel over haar buik, bop in haar navel, plop haar schaamte open Kus mezelf, zes jaar later weer Spattend in dit blikken spat blik…

Alles spat uiteen Niks is meer alleen Mijn binnenste Alles weg Mijn gevoel Waar is dat nu Mijn leven Een leeg gat Mijn dromen Uiteengespat…

Vanochtend vroeg, tranen van ijs bevlekken de ramen. Mijn zoon ligt naast me we luisteren samen naar het gakken van een trekkende gans, de vrieskou beamend. Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

Als de wankele vormen van de verlopen dag verstillen in zijn ogen en in zijn armen doven toont hij zich, de nacht. Met een handje gapende gaten uit angsten tot vergaan stanst hij tijd en ruimte tot nieuw eendaags bestaan. Niemand hoort het kraken van de nieuwe stenen daken of het spannen zelf van het hemelgewelf. Als de nieuwe wereld…

Ik praat maar heb niets te zeggen Ik luister maar hoef niets te weten Ik schrijf om elk woord te vergeten Ik zwijg want elke zin voert mij weg van waar ik wil zijn…

een merel op het dak vederlichte klanken orakelen het ontwaken van deze dag lief is deze merel mij zijn euforie een aubade aan de stilte op een laatste reis naar huis en 's avonds druipt de weemoed van het dak en betraant een bed slaperige sleutelbloemen…

In de verte achter een horizon van traag licht Ruist het lachen van een kind langs rijpend fruit In de boomgaard waar de rups de appel mijdt En sterft om een vlinder te mogen zijn…

Als het tasten van een oude eik in donkere aarde of het waken in stilte van vestaalse maagden wachten wij, niet op iets maar om het wachten zelf tot de cirkel zich sluit en reflecties de spiegel voorgoed verlaten en zich wentelen in eigen licht. Dan pas komen we aan waar we nooit vertrokken zijn.…

Zachte ogen kijken me aan oud en fragiel maar nog steeds teder bijna een moeder was jij daar waar ik leefde Geluiden van weleer dwarrelen neer prompt verloren ooit bevlogen woorden nu slechts bestemd voor dovemansoren En straten lijken kleiner alsof alles terugdeinst voor zoveel verleden mijn ouderlijk huis nu gesloten als een winkel…

Zonnebloed gutst over een spiegelgladde zee naar de ingetogen kust en brandt de cadans uit mechanische ijver van klerken op het land waar het vloeibare goud door de loopgraven van ingesleten patronen danst de weerlozen smeden broze pijlen en richten ze zacht op het zonnehart…

Herinneringen het kader staat maar zonder mij alsof ik nooit was meer dan licht en ik twijfel over nu Vandaag bel ik D. het voelt als voor het laatst in al haar broosheid nog eenmaal haar stem voor de stilte spreekt Gisteren mijn zoon van vijf huilt bij stef bos want na de dood komen we elkaar nooit meer tegen ik beloof het hij…

Als achter ons de poorten sluiten strijken we neer een ieder zwijgend het stroeve licht ons lot beklijvend in dit godverloren oord we trekken soep van oude botten staren elkaar in starre ogen het is alsof wolken vonken stelen uit onze kruinen, wijd geopend weigert de nacht de zucht naar sterren en sterven gebeden op dansend vuur van vers…

Fel vliegt de gans op, volgt en slaat de aalscholver, die steeds onderduikt.…

Hoe schuimend spat dit zoute nat alsof de zee in iedere druppel wordt herboren, en duizendmaal een nieuw verhaal aan elk die luistert wil doen horen.…

Bloed spat op als ik ronddans op de plaats van misdaad en jouw lijk omlijst met een vrolijk overwinningsritueel Lach, zinder met mij, ik heb je in het stof laten bijten, geniet van de smaak van ijzer die mij naar de lippen stijgt om jou Bloed spat op en schildert mijn gelijk op de uren in het heden vol verlangen naar een muur van eeuwigheid…

Op haar fijnst spat zij uiteen de zeepbel…

vrijgevochten tanden bijten zich vast in de nek van de vijand het vlees smaakt nergens naar toch spat het bloed op mijn witte blouse het vuur spat uit je ogen en brandt mij geheel terziele dood aan de liefde van mijn woorden want jij hebt mij nooit gehoord…

Kristalbelletjes spatten parelzacht uiteen in duizend tinten…

golven vol gebrul spatten schuimend en vlokkend lachend scheert een meeuw…

Als kleurige zeepbellen spatten mijn verzen vluchtig uit elkaar op je harde korst kille stugheid.…

Geluk is zo broos teer en breekbaar dat, als men 't al te hard vastpakt, het risico neemt dat het uit elkaar spat.…

' Schreeuwde de druppel nog voor hij op mijn hoofd uiteen spatte En ik liep door alsof ik niks had gehoord Want zo ben ik Soms ben ik doof…

Ontzagwekkend boven binnenstadsdaken een zwenkend eskader duiven: licht spat van ze af, zilverwit en geelgroen goud.…

" Regen, hoor, de regen spat: waarom, waarom lief gehad!…

Op de steenplavei spat een traan.. !…

Toen ik in werkelijkheid mijn fantasie kreeg en zelfs nog veel meer spatte mijn (natte) droom uit elkaar ik wist tot nu toe niet hoe bevredigend fantasie kon zijn zeer!…

Golven spatten uiteen, bedekken mijn gezicht. De zilte smaak, van tranen, van water. Herinneren mij later, van wat eens was geweest.…

Illusie Is een droombeeld Die uit mekaar spat Bij het beseffen Van de realiteit. Ilussie Is het verdoezelen Het verbergen Van de harde waarheid Illusie Is het tegenovergestelde Van de realiteit.…

blaas me weg als een veer spat uiteen opgeblazen trots bellen zo groot en toch teer 1984.…

Of van een brave huisvader geen spat terug te vinden is Verdringen staatshoofden elkaar voor afkeurend commentaar Huichelaars, u zweeg en kreeg Bitterkoekjes van eigen deeg…