Alle inzendingen over speeksel

ongezouten lippen trotseren geblindeerd speeksel woorden trekken zich terug een mond achterlatend waarmee maar gezegd is alsof we een luchtje scheppen ik ben er nog niet uit waarom of hoe dit kon gebeuren de tijd lijkt zich te herpakken in een ontzield hemellichaam voorgeslacht verbergt zich achter zelfportretten, vanouds ruimschoots…

Speeksel met chocola. Zijn mond bewoog. Ik luisterde, veegde zijn kin zacht droog. Tussen zijn lippen pruttelde een refrein. Het flakkerde. Gesmak. Vlammen van pijn. Een woord van troost kreeg ik niet uit mijn keel. “Ik weet zo weinig en ik wist zo veel!” Woorden, namen, adressen, telefoon- nummers. Verbindingen.…

Hij die komt noch gaat geen woorden draagt in zijn mond hij die geen man meer, nog geen vrouw met zijn speeksel me wassen zou hij die het brood bijna breekt het licht net niet dooft zich nauwelijks uitkleedt me rakelings aanraakt (o de paarse bessen van zijn tong hoe blauw het dons van zijn dijen rijzig eindigend in nog zachter) met…

Hij buigt openingen uiteen en bevochtigt de klei met speeksel uit zijn mond, om tijd te winnen.…

Iets van mondholte, ik verlangde naar waar taal aan vertering mag beginnen, rijk literair speeksel kan inwerken, ofschoon biologische realiteiten soms afbreuk doen. Hoe woorden mijn wereld bouwden, omzetten. Afstanden onverwachte waarheden schiepen, visueel en verbaal beelden tot stand kwamen. Ik kon voelen zonder een tastbare aanraking.…

En op je nauwelijkse lippen ligt De oude dauwglans van je lauwe speeksel. Je siddert en uit trillingen bestaat Je naakte slaap. Bijna alsof je luistert Of aan mijn niemands mond een kus ontstaat En ik mijn adem in jou adem fluister.…

speeksel druipt mee de envelop in, als lichaam en ziel verlangt het hereniging, kent niet de reglementering ter zake. 'het kan morgen alleen maar beter.…

bewierook de lege flessen met de geur van smegma en oude etensresten God, lijkt dan de enige etaleur te wezen laat maar, ik vind mijn nagels te kort, zo kort dat wanneer god me ziet bidden me niet eens zal herkennen zonder prik zegt mijn vrouw terwijl ze de sinas uit de koelkast plukt ik weet het zeg ik, heb vannacht met mijn zure speeksel…

Vriendschap geeft je een schouder om op te huilen, liefde wil alleen maar speeksel ruilen. Echte vrienden staan altijd voor je klaar, liefdes vinden zoiets maar raar. Liefde maakt je blind, terwijl vriendschap je met lieve woorden verslind. Bovendien: Liefde is maar voor een korte tijd, maar vriendschap duurt een eeuwigheid!…

Geschroefd in je Door speeksel gedempt Hoor ik een traan uiteenspatten.…

met blote handen restaureer ik de oude foto van ons huis en de kleur neemt toe een veegje speeksel verwijdert een vlek kaal de linde, bruin de beukenheg geen dahlia’s meer de rok van m’n zus bolt en vader staat pal aan de weg ik strek m’n armen, vogel met m’n mouwen de dakpannen zijn te blauw ingekleurd onder de grauwe lucht…

Er liep wat speeksel uit zijn mond. Praten kon hij niet en hij was bang; hij zag dat iets bestond buiten de kelder waar hij jaren in lag vastgebonden. Hij stonk, stond krom, zijn honger was reusachtig. Ik sloeg mijn armen om hem heen. We vielen om. Schokkend in de groene vacht van het gras begon hij te lachen. Hij lacht nog steeds.…

nu ik hier zo sta ja ik zal eeuwig onthouden hoe jouw palmen alles rondom hoeden voelen en voeden ik mag niet vergeten hoe je damp vervluchtigen doet met twee linnen lippen een wade van gezwachteld speeksel in lagen bracht tot basilieken – koralen van eenvoud zo zoet - hoe je gewelven van niet bestaand been de processie laat dragen…

de woorden zijn er eerder daar waar aards voedsel gewoonlijk passeert de geest en gevoel dringen zich op hier strijden behoeften opdat inzicht wordt geleerd welke type speeksel draait dan aan de knop het moet gezegd dat het een persoonlijk aansturing kent soms neemt het graan de leiding terwijl de ziel kiest voor haar moment het vraagt…

gespierde tongenlont wordt er een lach verborgen vanwege mijn verfijnde grappen of bedekt zij de verveling om niet uit een ander, afwijzend, vaatje te hoeven tappen en mij niet wenst te tergen als ik haar, mateloos verblind, mijn zuigende ogen schenk onkundig mijn passie achter zwijgzaamheid te verbergen opdat ik mijn zucht slechts in speeksel…

had hij de wil om zijn leven te sturen een rondtrekkend oeuvre zou hij dan zijn beschadigd wellicht door geestdrift of wijn maar in de kracht van een keihard verduren zijn pad zou voeren langs hetere vuren dan zwiepte hij klakkend vanaf een schrijn een middelomgorde striemende lijn opdat zij niet in hun speeksel verzuren Hexerex handhaaft…

vertel niet de woorden verder die ik zwijg het zijn vermiste gedachten van toen zij zwerven alsmaar van voelen naar doen wil ze in gezouten vocht openbaren waartoe ik zo nu en dan of eigenlijk toch wel dikwijls naar neig om een verlichte schaduw alsnog met speeksel te verklaren ik zou van de berk met gewillige ranken de geaarde wortels…

Dan kwam er speeksel om zijn heldenmond En streek hij moedig door zijn haren En ongeveer een meter in het rond Was elk beducht voor zijn gebaren. Ook zie ik nog het opperheilig vuur, Dat hel hem uit de ogen straalde, Als hij in 't vergevorderd avonduur De mikmak door elkander haalde.…

in een woestijn gedreven vernedert de hitte mijn beroofde zinnen onder de voeten miljoenen tranen uitgeperst, opgedroogd oneindig in een witte vlakte de wind giert cirkels rond de stank knaagt levenloos de vingers van m'n geraamte mijn dorst wankelt ik begraaf het speeksel van ijskoude woorden het zand wordt zwaar snikt in…

Nu lopen de cijfers langs de wegen van Europa vol speeksel, vol tranen, vol dringende verwachtingen. En waar zou jij op hopen als je verhaal, je land, je stad, je monument, je berg, je dorp, je eer, je school, je huis, je deken, je matras, je nachtrust dagelijks aan stukken werd gerukt? Geschiedenis vindt evenwicht, maar niet vanzelf.…

Een oudstrijder met een woekerend geheugen Een vergane edelman Het vernuftige is vervlogen Hij troont op een kreunend paard De prikkels van nu maken hem dol Spinsels nestelen zich in een verweerde kop De ontspoorde droom Het kolkend sop dat ophitst Want de kosmos bruist door bloed De maat is lang niet vol En dan nog meer speeksel verspillen…

Jij, die rustig mijn blouse uittrekt, mijn rokje losmaakt waarbij speeksel langs je mond lekt. Jij, die mijn slipje langs mijn benen naar beneden laat glijden. Jij, die je gulp openmaakt en mij zachtjes pijn laat lijden. Jij, jij wordt er helemaal gek van. Het is toch maar goed, dat ook ik af en toe eens dromen kan.…

loop de trap af laptop onder de arm in het stoffige voetspoor van stu denten om voor het eerst herkend te worden her opnieuw vereist een vorig bestaan in semantisch systeem van individu [ ] niet gelijk aan dat wil zeggen anders dan vroeger liep men op straat bananenschil rond [zijn knie en kamde zijn borstkas met behulp van speeksel stond voor…

je spuugt op ons. het speeksel plakt. we onderdompelen in wollen water en lachen als je valt tussen het strooisel zoeken we resten van jou. soms vinden we een oog en knijpen dat uit. stemmen van glas bezingen jou, niet ons. we strippen het leven, schaven het laatste stukje stilte weg…

eerst al zoveel soorten haar hoofdhaar,schaamhaar,okselhaar wenkbrauwen, wimpers borsthaar,baard en snor haar in je neus en oren op je armen en benen en ook nog al die vochten bloed, urine, sperma zweet, speeksel, oorsmeer melk, tranen slijmen in soort en kleur vooral niet te vergeten nagels, tanden, baby's geuren en winden etter,…

Ik heb speeksel. En bloed. En ik heb klieren. Ik ben weer een dier. Ik weet niet hoe ik moet leven. Ik leef maar een klein leventje in mijn dwaasheid zomaar. Zomaar een leventje. Ik werk niet,ik lig alleen op bed,en ik spartel van angst op bed. Ik durf de mensen niet in de ogen te kijken. Ik ben mensenschuw en bang.…

hij stamtafelde tegen het [on] recht rafelde de haring schokkebrokkend en met ui geglazuurde speeksel richting zijn open wond, aandachtig om het gebeuren zaten we genietend maar ook aflatend te wachten op een kleine wonder niet dat hij zich zou verslikken maar toch een stilte in zijn verorbering zou zich in zijn oorsprong kunnen manifesteren…

Dus at ik vandaag oude korsten De muil lost ze op in haar helend speeksel. Alweer afgerekend met een sluimerkramp.…

Met een wankelende dorst begraaf ik het speeksel van ijskoude woorden, samen met mijn karkas. Ondraaglijk zwaar wordt het snikkende zand wanneer mijn uitgemergelde ogen rollen in een korrelige bloedplas. De azende wind hoort mijn ijle kreten en strijkt neer in het gezicht van de dood… nog heel even beweeg ik mijn hoofd.…

Ik voel erbarmen voor 't blauwe plastik haren uiteen, mensen doen hem in de afvalscheidingsbak, ik dacht aan hoe hij jouw zachte tandvlees, harde gebit borstelen, je smaakpapillen, speeksel hem proeven, jouw lippen zich om hem vormen jouw hand om zijn buik, 'k heb hem op het planchet gelegd en elke keer na mijn poetsen, de mijne naast…