Alle inzendingen over staart

al maanden staat hij op een leeg perron hij lijkt de wereld en de tijd vergeten soms brengt een oude vrouw hem iets te eten ze houdt hem warm met koffie of bouillon hij staart en staart maar naar de horizon z’n kleren werden grauw en zijn versleten naar huis toe gaan, hij wil er niets van weten verkoos hij deze plek tot eindstation bewegingloos…

duikt het paard ten onder Het water borrelt, donker en koud Na wat bellen blijft het vlak en zwart Ze staart naar het water en wacht Helemaal alleen in de donkere nacht Geen prins te bekennen Geen prins te Geen prins Geen…

Een wreed vel papier geen inspiratie vandaag wel hunkering te schrijven Ik staar voor me uit, twijfel zal ik weggaan of blijven mijn verkrampte vingers doen pijn door het knijpen in mijn pen de kat staart mij aan Mijn enige fan!…

Men oefent in afwachting een uitspraak of men staart zo een detail aan dat het irritant wordt. Niemand ontsnapt aan gewenning. Zelfs voor wie er niet aan went, is hetzelfde nooit genoeg. ----------------------------------------------- Uit: 'Circulaire systemen', 2002.…

In de weiden grazen de vreedzame dieren; de reigers zeilen over blinkende meren, de roerdompen staan bij een donkere plas; en in de uiterwaarden galopperen de paarden met golvende staarten over golvend gras. ----------------------------------------- uit 'Verzamelde gedichten'…

Joosts inbreng was toch echt de moeite waard Meer dan een muisje met een lange staart…

Kostbare kolossen zwaar van poot de staart geknot en billen ach wat voor billen stille ogen in een eigenlijk vrij kleine kop slapen staande staande slapen erbij dromen of is het meer dan dat…

Op de kade In de grijze ochtendzon Staart hij in het water Waaruit al het leven ontstond Eenzame cel Die zich evolueert Tot hij al kruipend Het strand betreedt Een zware steen Strak aan zijn voet Het is het water Dat zich ook van leven ontdoet…

hij, onkwetsbaar achter de lens tast, tuurt en wacht om haar te vangen in een mozaïek van mythe en magie zij, staart stil in een boog om hem heen onaangedaan blijft ze staan een ogenblik denkt ze: zie maar, ik ben niet wat je ziet…

als zonden zwaar weegt ieder jaar van spijt je oude stoel staart leeg en koel verwijt ik wil mijn leven in verhalen geweven kwijt stem zonder kracht verdwaalt in de nacht van andere tijd…

Geen kop of staart meer te zien: een hoopje veren Geplet als deeg in een wafelijzer. Er is amper iets dat een weinig aan de dood doet denken, De naam oproept van een duif zo dun als een hostie. -------------------------- uit: 'Blind Vuur', 1995.…

achter het montuur van huisloze wolken scharrelt mijn drift en treft de arme stratenaars liefdevol opeengepakt in het bos zonder groen het was gekapt tot en met de wortel hoe kansloos en toch bedaard staart de laatste zucht mij in het gelaat ……

De groeven dicht, de plooien glad als nieuw kan ze er tegen aan maar na thuiskomst en een bad staart ze opnieuw haar leeftijd aan…

groot zijn de leden stappen voeten in de maat uit dikker hout gesneden daar 't om lolifanten gaat slurf aan staart aan slurf stappen ze in formatie voorbij imposante gedaanten vertederd deze aanblik mij…

Als baasje/vrouwtje is een van uw taken Een zak op zak voor faeces in het wild Wanneer uw dier zijn staart heeft opgetild En u als eigenaar niet mag verzaken Ook naar de supermarkt moet dat voortaan Waar wij de grote boodschappen inslaan…

Voor de drempel staart zij wachtend op een wonder uit de verte in de verte komen alle lijnen samen tot een punt als het einde nadert in haar laatste ogenblik zweeft zij langzaam over alle drempels naar het wonder in de verte .…

Verbijsterd en niet bij machte om te reageren Wezenloos staart zij voor zich uit Woorden gaan verloren zinnen worden niet gehoord De telefoon valt uit haar krachteloos geworden hand Tranen komen Schokkende schouders Is dit het nu? Was dit alles? Geen toekomst! Haar houvast? dat is zij kwijt...…

Jij meisje jij dat zomaar ergens staat, staart mij bekeert verleer ik wat het was om te (on)pas je verwonderende ogen te kijken, je te stralen en te verhalen over hoe grauw nostalgie is in contrast met jouw meisje jij-zijn.…

Als jij in de spiegel staart en denkt: 'wat heb 'k geluk' dat de tijd maar langzaam vaart jouw zelfbeeld kan niet stuk.…

(bij een foto) de libel laat zich in een tedere greep bij de staart nemen weerloos tussen vingers geeft het zich over aan de mens wanneer ik hem weer los laat vliegt hij dankbaar verder als een helikopter na een kort oponthoud…

Men staart voor zich uit, energie neemt af, men wordt moe, gevoelig voor elk geluid...…

een viervoeter op twee benen zonder vacht zonder staart puur natuur naar bron en aard blaf en grom ik tot de god die zielen maakt die beesten mensjes inblaast en bid dat zij dit al te kale bekleedt met al was het maar een beetje geest…

verleden als een vlecht door heden es klebt uns an zegt zij kind van toen daar op de vage grens van kwaad en goed en staart beschroomd wenden wij ons af blikken naar Peenemünde voor haar nog uit den boze…

Ze zit daar en staart, handen in haar schoot, ze wil niks, ze wil niets maar toch is 't net alsof ze met die houding zegt: Help me nou!…

Kop noch staart krijg ik nog aan mezelf.…

Hij dwaalde door de weiden Liep in zeven sloten tegelijk Haalde er oude koeien uit Waar niemand op zat te wachten De boeren zwegen en Schudden hun verweerde koppen Het vee zweeg ook En zwaaide met zijn staart.…

plechtig zij kennen weinig inspanning een enkele keer vangen zij prooi en zij paren met mate het liefst liggen zij op de schutting in 't zonnetje waarbij zij hun staart behendig om de poten vouwen -------------------------- uit: NUB (05-10-1962)…

Er spartelen vogeltjes in het blauw van je ogen geen twee dezelfde Ik roep ze ik lok ze probeer ze te pakken tevergeefs Ik zoek wat veren dons een snaveltje pootjes een staart bouw daarvan een vogeltje Bijna ----------------------------------------- uit: 'Het depressionisme', 1988.…

zelfs woordeloos weerkaatst haar stem tegen ver van hem verwijderde muren en staart hij uren naar de schaduw van haar droom zelfs levenloos verplaatst haar zucht de ijle koude lucht die hem omgeeft waarin hij leeft met de pijnen… het fantoom…

Ik moet denken en benoemen in de junizon en ik herken de buizerd aan zijn staart ver boven mij, hij weet niet van thermiek en doet niet meer dan wat hij is (maar vliegt!): een zwevende belevende Maar ik moet denken en benoemen, ik sluit mijn ogen even, open ze en vraag me dan al af of ik genoot.…