Alle inzendingen over stiet

het schrift wil luisteren naar een ander woord dat vers en rijm in de nacht verstoort met de klinkende letters van een zingend lied dat als water tegen rotsen stiet…

Maar die zich grondde op 't Woord en broeders van zich stiet, Gewislijk, die begreep het niet.…

Maar ik stiet het open en liet - diep snoof ik de zeelucht toen blies ik mijn hand leeg - de dief los. Dicht boven de golvende golven, - natuurlijk klemde het hout, zo lang hield het dieren en goden gescheiden - vloog ik mijn dief. ------------------------------ uit: ' Hersenmutor', 2005…

Wat weemoedig blikt ze achterom, dat deed ze beter niet, want dat blikje achterom, was ’t laatste voor ze zich ter aarde stiet.…

De lucht is zo helder, het windje zo warm, - Hij stiet zijn tuindeur open,- ‘Kom, vrouwke, een toertje!’ en hij bood haar zijn arm, ‘Al ’t groen is uitgelopen.’ Zo gingen zij saâm, op hun krukskens geleund, Langs sappig groene blaren, Langs ’t bos, waar de merel zijn liedeke dreunt En kleurige vlinders waren.…

Zonderling, die Zinedine Zidane Zag Zowie voor de zwarte duivel aan En liet zich voor het oog der wereld gaan Stiet Zowie met zijn kop zo uit zijn baan Die zwalpend neerzijgt, stervend als een zwaan Zonderling, zo'n ziedende Zidane O zoon van zonnekoning Tut-Ank-An O Nubiër, o kleinzoon van Oran Waart gij een Hannibal, 't was nooit gedaan…

krijgt verongelijkt gejengel We hadden een gesprek over 't menselijk gebrek de vrije wil en zo en hij, jaloerse vrek, Hij heeft me pootje gelicht, met uitgestreken gezicht, en met een lastercampagne vrees en devotie gesticht Ik ben de kwaadste niet 't is mij een groot verdriet dat de mens deze bok ongenadig voorgoed uit harten stiet…

Zij stiet de vensterluiken open: Een winterdag, een grauwe mist. Daar komen rasse stappen nader: ’t Zijn vier soldaten met een kist. Wie dragen zij zo vroeg ten grave? Een vreemde knaap, een jong soldaat. De markt is leeg en toe de huizen, En niemand, die er achter gaat.…

Daar zullen mensen zijn, die op u wijzen, Als dat, waar zij geloof en liefde aan stieten.... Sonnetten! zelden zal men u slechts prijzen. Die zal u dom en onbegrijplijk noemen, En gene als boos en goddeloos verdoemen.... Sonnetten, klinkt! U dichten was genieten!…

Dat andre zoekt de grauwe rots, waar niet Die domme beek zijn vrije wil belaagt; En toen 't uit vrije keus te bersten stiet, Had het zich toch tot volgen niet verlaagd: Tot iets wordt door zijn aard bestemd, wat leeft; Dat iets verrichten kán het, want het moet, En 't voelt zich vrij in 't slaaf-zijn van een wet: Slaaf, wie zich tegen…

die bieden de stiet ons zal! Wie, wie? Wie?? Wie???" Piepende en kriepende zwak en ge- zwind; haaiende en draaiende, rap als de wind; wiegende en vliegende, vlug op de vlerk, spoeien en roeien ze ringsom de kerk.…

Haar voetje stiet Een steen in 't water en terstond Verdwenen we. Zo was het altijd: Verschijnen, verdwijnen, weerzien, afscheid, Zoeken in elkaars ogen en mond. Een zoen, niet bij machte kortstondige weelde Te geven, die alleen het voorgevoel Van het wellicht voor 't laatst te doen Een zekere ernstige wellust verleende.…

toen de duisternis mij overviel restte mij nog het tasten en zuchten alsof ik ook voor deze dag moest vluchten ik stiet tegen een muur doch plots zag ik weer het licht een ingebouwde schakelaar was voor mijn wijsvinger gezwicht * Wenn der Schatten fällt wenn die Finsternis mich überfiel blieb mir…

Helaas, toen iemand volop zong en naarstig sprong: hij stiet, heel even maar zijn voet. ‘ Het spel was af.’ Hij trad de koord uit en hij zweeg. Het was heel naar. Hij sprong nooit meer in ’s levens koord en God draait onvermoeid die vreemde koord voor anderen voort, o, tussen wieg en graf.…

Een lichte trilling vaart de klokwand door, Als stiet zijn rand op harde rots van steen. Zie, in de rots groef hij een diepe voor, Zoals een ploegschaar snijdt door de aardkluit heen. Bont bloeien op de beelden, altijd door, En alles lijkt een sprookje, lang geleën.…

En boog zich dalende tot de zeer kleine Verschijnselen, die het met hand aan stiet, En fluisterde, noem mij, met veêl en stem En zing mijn duizendvoudig wezen, duizendvoudig.…

T'en zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u cruysten, Noch die verraderlijck u togen voort gericht, Noch die versmadelijck u spogen int gesicht, Noch die u knevelden, en stieten u vol puysten, T'en zijn de crijchs-luy niet die met haer felle vuysten Den rietstock hebben of de hamer opgelicht, Of het vervloecte hout op Golgotha gesticht, Of over…

Mijn adem probeer ik in te houden, jij stiet je laatste adem uit, om mijn snikken niet te laten horen, mijn ogen laat ik wijd open, want die van jou zijn voor altijd gesloten om mijn tranen niet te laten zien, mijn handen beven, de jouwe zal ik nooit meer door mijn haren voelen, ik stop ze in mijn zak, omdat ik de jouwe niet meer vast…

wie dan gij Stiet ze uit tot zij hun spietsen drilden Op kind en grijze? — van de reê Verdrongen, 't West uit wraakzucht blaakten? — En aarzeling hun graf genaakten, Hun reuzig graf, de Stille Zee! — Verbeid hun Grote Geest geduldig Uw oordeel dáár, wat eisen wij, Dat uwe erinn'ring Holland huldig?…

T'en zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u kruisten, Noch die verradelijk u togen voor 't gericht, Noch die versmadelijk u spogen in 't gezicht, Noch die u knevelden, en stieten u vol puisten, T'en zijn de krijgs-lui niet die met hun felle vuisten De rietstok hebben of de hamer opgelicht, Of het vervloekte hout op Golgotha gesticht, Of over…

Is geneigd om alles aan te bijten, Loopt, wanneer men haar te lopen zegt, Komt haar voeten aan de straten slijten, Heeft zich voor de heren heengelegd; Draagt uit kroegen kruiken drank voor mannen, Kraait, wanneer men borrels in haar giet, Lacht, in wezenloze sfeer gebannen, Danst, wanneer men haar te dansen stiet; Werd geschopt en vroeg…

Maar uit het niets verscheen een supernova Het fenomeen Maria Sjarapova Ze stiet bij elke slag haar schrille kreten Zodat haar stembanden al vroeg versleten Men riep "Elle l'a, elle l'a!…

ijzige winden magnetische velden in couleur locale Thor laat tornado's genadeloos gieren in noorderlicht vlammend rond tollende manen Wodan werpt woedend de riem met de dieren in nevels en ringen die vuren bedwingen Dan rijst uit dit allegaar van godenduistering Uranus' kleinzoon en zoon van Saturnus Jupiter, wolkenverzamelaar Stiet…

Eindelijk stieten wij op een pulpero, Waar men brood en olijven kon kopen En de lucht uit de keuken deed hopen Op een avondmaal van puchero. 'k Zat niet eenzaam in de avondstonde: Met quichua's kan men niet praten, Maar de samengezogen mate Was een heet verbond onzer monden.…

Afkeer van ons, die vaderlandse zangen Aanhieven uit een kinderlijke waan, En als beschonkenen, daarin gevangen Elkander stieten met de wapens aan. Afkeer van ons, die sluipende beleerden Eenzame post op smalle heuvelkam. Met klinkend schot de hoge nacht beroerden; O de gesmoorde kreet, die uit hem kwam.…

Ze stieten hun schenen En kneusden de benen Al stom'lend En schom'lend, En tolden en rolden En gilden en scholden... De vrouw, één twee drie, steekt het nachtkaarsje aan - En pst!... al het volkje is voor goed naar de maan. Hoe jammer, wij zijn de Kabouters nu kwijt... Ze kwamen zo netjes van pas in deez' tijd!…