Alle inzendingen over verderop

ik spoorde op het ritme van rangeren stopte en trok op tussen langdurig stilstaan met op ruiten de druipende regendrop zoals altijd zag ik in beslagen ramen je gezicht passeren in de talrijke stops riep jij alle namen van stations verderop ik veegde strepen maar je kwam niet dichterbij alleen je ogen keken met veel…

Volop sneeuwvlokken, verderop zie je ze niet – tot ze mist vormen.…

Geen reet Te doen Geen reet Te zien Nou ja Verderop Eentje ---------------------------- uit: 'Verzameld werk', 2004.…

in 34 geluiden de ander feilloos verstaan desnoods 18 kilometer verderop jouw vocabulaire divers en zoveel groter ook na veel meer dan 18 kilometer verderop wiens communicatie loop de spuigaten uit legt gewicht in de schaal in wiens woorden wonen schatten van woorden gelaagde taal van heldere betekenis…

Verlangen naar verderop (met dank aan Arthur Japin) - Beweeg! Op reis! Vlieg naar dat verre strand! - Mijn vleugels zitten aan mijn binnenkant.…

Een buurtbewoner van twee vogelhuizen verderop als vondeling onder het raam ze wou waarschijnlijk zonder te tikken binnen komen één geluk haar borstje was altijd al rood…

Ik heb een boek gelezen Er stond van alles in Dat zal wel steeds zo wezen Wat letters aan ´t begin En verderop alweer Tot aan de laatste zin Dat lezen deed geen zeer Dit schrijven des te meer…

Iets verderop ligt nog een Rob. Voordat je op zijn grafsteen schijt, alvast bedankt! Uiteindelijk gerechtigheid.…

Zodra het begint het gewoon worden van jou aan mij en ik aan jou zeg je dan dat jij van mij houdt om wat achter ons ligt of omdat je vermoedt dat er verderop niets niets meer is dan wij op zoek naar elkaar als helften van het geheel dat wij eens waren…

zal ik je vermommen schutkleuren zien ze niet wel de rode bladeren op de stoep je hoeft niet te vechten verderop is een agenda schrijf er maar in wil je hier blijven alles is goed maar weet je ik verhul mij voor de soldaten die mij willen kelen…

Houden van is slechts een klein stukje verderop, een deur een ademtocht een harteklop, maar bij elke nieuwe stap, een voorzichtige pas, is zij er als een gedachte die er altijd was. Nog slechts een moment van aarzeling, voorzichtigheid, maar dan ontplooiend een wonder tot in eeuwigheid.…

zit ik heel dicht tegen moeder aan vader zit een eindje verderop hij denkt aan andere dingen dicht bij moeder vader verder van mij vandaan zo was het bij ons thuis een kinderleven lang tussen twee vuren…

Wat verderop een houten schuur waarover hoge bomen bogen, daar, onder toezicht van een kip, heeft zij haar echtgenoot bedrogen.…

Er is een oorlog gaande verderop, En alles wat we doen is die verlengen, Door wapens, kogels, tanks daarheen te brengen, Waarom hoor ik haast niemand zeggen: ‘Stop!’? De afloop is op voorhand al bekend: Wéér een herdenking bij een monument.…

Wij reden door de tunnel met de wagen En waren toch wel lichtelijk bevreesd En daarom was het eventjes groot feest Toen wij wat verderop het licht weer zagen. Het einde van de tunnel, meende ik, Maar niks, er stond een auto in de fik.…

Men schudt wat met een oor en luistert: verderop, daar klinkt een schapenkoor. De kalverstaarten slaan min of meer op de maat van wat zo zoetjes aan aanzwelt tot luid geblaat. Maar blaten is het niet. Het is geen zang of spraak. Het heeft niets van een lied. Het is geboer, gebraak.…

zachtjes glijdend op de ijzers bij het afscheid van de nacht een handje vol nog trage mensen worden naar hun doel gebracht wel erg vroeg maar toch niet zinloos gaat de trein gestadig voort steeds maar verderop de dag in tot de morgen is ontspoord…

tussen de dorpen staat fietshoog de mais spannen helden de spieren suizen de banden over een smalle weg verderop aan de brink tussen de versierde kramen herkent de Drenth aan het koele bier het aloude recept altijd doorgaan…

Voor 't eerst buiten zonder jas Liggen in 't gemaaide gras Blaadjes aan de oude eiken Lekker met jou wolken kijken Lammetjes daar verderop De zon boven de bomentop Een knipoog en een glimlach Mijn ideale lentedag…

zachtjes glijdend op de ijzers bij het afscheid van de nacht een handje vol nog trage mensen worden naar hun doel gebracht wel erg vroeg maar toch niet zinloos gaat de trein gestadig voort steeds maar verderop de dag in tot de morgen is ontspoord…

Men vindt een mossel van vierhonderd jaar Dat wetenschappers verderop beweren Hoe straks de mensheid gaat evolueren Steekt bij zo'n vondst slechts af als dom misbaar Een mossel die vierhonderd worden kan Weet veel meer. Ook al weet ie dáár niks van…

alleen een eindje verderop als een kind op zijn driewieler net uit het zicht is verdriet onuitwisbaar evenals je gulle lach die ik bedenk op je doodsprent te vroeg verschenen je ziet je er wat engel uit en nu ben je echt die geluksbrenger aan de sterrenhemel naar wie we uitkijken. bij nacht en klare dag.…

Het is misschien vijf dromen verderop dat land waar jij verdwijnt in jouw dans en veel tijd om te schrijven heb ik niet maar ik vertel je over muziek over het voedsel van mijn volk er is geen tijd om na te denken jij staat daar waar mijn wereld eindigt en zwaait er naar de wolken met niets anders om over te peinzen dan de afscheidsbrief…

Zonder touw klom ik omhoog en las de hartstocht in je ogen in verhalen verderop las ik de woorden -Jij bent God- die met zijn blauwe blik me meenam naar de laatste toevluchtsoorden waar ik ronddreef in beminnen van een opgewekt genot Zo dronk ik met jou de beker van het Elfde Gebod…

ons voorbijgaan vordert gaandeweg pratend, sapstromend wandelend over jeugdig gras verderop staan bomen haaks op gedegen aardlijnen elke week is het een kwartier eerder donker voorlopig is eeuwigheid gevangen in onsterfbaar steen in de late schemer van deze kortstondige dag…

als de dichter sterft dwarrelen er woorden uit de bomen en huppelen kwatrijnen jamben en alexandrijnen dartelend voorbij en daar wat verderop bloeien verzen, rijm en strofen op de hoge wei maar de dichter is niet meer zijn pen is nu verstild en de wereld een beetje mooier weer zo is het goed zo had hij ’t zelf gewild…

ze luistert naar de melodie haar gedachten gaan terug naar toen toen ze de melodie hoorde zittend op een bankje aan de waterkant van een boot verderop klonk muziek iemand speelde piano de klanken wervelden over het kabbelende water een melodie zo prachtig zo wondermooi Für Elise het werd haar lievelingsmelodie haar…

laten we eens stijgen in hemelse klanken met geloken ogen zalig zwevend vrij door witte wolken naar ’t hemels blauw zich in ons verliezend in kleurig sterrenvuurwerk lichtjaren verderop en verder tot de uiterste grenzen en dan veilig weer aarden ’t liefst in ons waterbed…

Loom luierend in de Late voorjaarszon Beschut genietend Onder het dak van Spinnend lover Merk jij mij op En terwijl verderop Het geroezemoes klinkt Van stamgasten die bij de Minnaar het leven vieren Geef jij mij snorrend Wat kopjes, en leg ik Vol vertrouwen mijn Hand op jouw kop…

Nu de zomer Voorbij is, De koperkleurige Herfst het stokje Overneemt, Zie ik pas Hoe de groene Plantenkleur In goud verandert, Een paar blaadjes Hier even verderop Lopen alvast voorop En tonen het Nieuwe goud Op zijn allermooist - Opmaat naar het Nieuwe leven, Leven dat uit de Neergang geboren wordt…