Alle inzendingen over verschot

de nacht verschoot spontaan van kleur toen jij, slechts gekleed in goed humeur mijn slaapkamer binnen kwam stormen de ochtend in je ogen was reeds gewekt door rommelige lakens die zich nog onbevlekt plooiden rondom mijn slaperige vormen je glorende opkomst was de droom waarmee ik me normaal gesproken loom nog eens slaapdronken omdraai met…

ik wist tijdslagen te maken emoties te raken die zweefden in vergeten tijd waarvan het kruit niet verschoten was de damp nog hing in het gevang bloed geen dna kende en een dader die niemand ooit zou herkennen in een maatschappij die wist hoe dader met tegenstander quitte speelde er was geen oud zeer en agressie meer…

Bijen verbreden het raamwerk van de korf, in een klap slaat het dagboek dicht zonder dat de zuivere honing werd verschoten. Het rommelt in de horizon vlakbij, het zorgt dat de tijd stilstaat, gemuilkorfd door het spiedende stof die geen beweging toestaat, een vertragende hitte waarmee het zwervend landschap werd overgoten.…

ik focus maar je breekt mijn beeld als schicht tussen verschoten licht peutert dood tussen mijn ogen versnelt chaos in verstervend zicht je vingert hersenen met vals chemie ontlaadt gevoelens in hypnose mijn opgedrongen hunkering naar jou is gruwelijk onderdeel van mijn psychose ik braak maar jij verdomt het om mijn strot weer lucht…

rechts jou van me weg ik vertraagde zo je gang heel even we mengden passie verzengden in elkaar jij de hitte ik de as verkoelend sloeg je neer in zelfbewuste druppels ik vond mezelf niet meer je keek doorzichtig aarzelde ik vlamde nog een laatste keer mijn regenboog verbaasde je je zocht transparantie in de kleuren het licht verschoot…

wentelend in de volstrekte eenzaamheid van een absorptienevel mat ik mij een maatje aan en werd als dubbelster verschoten radicaal lichtvaardig waar- genomen met een boeggolf en een plasma- staart in de walvis bracht licht uit krakende luidsprekerconus klinkt onbestemde pruimenmoes van afweer en rukt na eeuwen rede mentaal onweerbaar…

kleuren van de hemel bracht in paradijselijke nachten nu zit je op de troon in vervagend wonderschoon en spreekt je negatieve oordeel uit over dieren met een andere huid je toont rechtschapen maar ook jouw lusten kon je niet bewaken eindeloze vluchten lieten ons aan liefde raken je hebt genoten, waarom ben je nu van kleur verschoten…

de lach van herkennen rond je mond jij kende de frames vol woorden die bij elkaar hoorden voor een geijkt effect zo voelden de aanwezigen zich meteen al warm en goed ingebed het leek thuiskomen in bevestiging dat alles ging zoals zij dat ook verwachtten jouw specifieke aandacht was gericht op de entree als jij van kleur verschoot…

~~~ de nacht verschoot spontaan van kleur toen jij –slechts gekleed in goed humeur- mijn slaapkamer binnen kwam zeilen de ochtend in je ogen reeds gewekt door rommelige lakens die nog onbevlekt de dag tegemoet leken te geilen je onverwachte opkomst was de droom waarmee ik me normaal gesproken loom nog even lekker omdraai in mijn bedje…

Wanneer ik dacht dat iemand dacht, dat ik oud en lelijk ben, dan verschoot ik direct van kleur. Wanneer iemand over me oordeelde, dat ik naief of onnozel ben, dan ging ik het tegendeel bewijzen. Wanneer ik mooie bloemen lelijk vond, dan bleven zij toch prachtig bloeien.…

in doeken en een toefje bont duffeltjes aan met lappen en scheuren, schamel en schunnig, verschoten kleuren, op weg de handen in de broek, de hoofden neer, de schouders zoek en om de neuzen onuitsprekelijk, gedoken musjes bij mekaar, de kleumenskou aanstekelijk en lippenmonden droef en wekelijk klos klos huiverend langs de open dijken schokkende…

ik wist nog hoe jij binnen kwam en alle kleuren verschoten wat overbleef was in het foutieve grijs gegoten waar vroeger speelsheid in een lach overheerste schokte en bibberde stramheid minutenlang tot ver voorbij deur en behang nooit waren zij met stomheid geslagen er kletsten altijd wel wat dwazen jij gooide het met ellende…

Don Juan Hij belazerde de kluit Maar trekt nu wel een rare snuit Want bij zijn bruidje heeft hij het verbruid Bij haar hoeft hij niet meer te komen; Als Don Juan verschoot hij al zijn kruit…

Onder een monnikskap, waaronder de kleuren zijn verschoten,waar door tand des tijds het bloed langzamer doet stromen, aanvaardt alleen het zaadgebruik, te strooien met getaande hand uit realiteit, zonder wachtend spoor van bitterheid in hart op horizon gericht en de scoop wat kleiner wordt, voorbij de gulle zomer blijven zoete herinneringen…

Hortend, stotend en gebroken zal toch eens ontgroeid, ontloken staan de knop, (vergeten) in ‘t verschoten gras, de zonden van het menselijk zijn Storend, stortend vloeit verscholen langs de midweg elke traan, verheven tot een vruchtbaar nat, gezongen vloeibaar hartepijn Hevig schijnend brandt de zon de droefnis aller jaren stom Verworven…

De Renaissancetafel van de veiling gelaagd in stof ver weggemoffeld schuilgaand onder sterk verschoten Perzen staat na een lange rit onder een grijze huif te wachten op de uitgestoken handen van wie herstellen zal in eer en glorie.…

we hebben van de zon genoten in erotiek de warmte gepeld de bruine huid zat als gegoten is later toch weer snel ontveld jij was mijn prijs uit vele loten ik heb de kansen niet geteld pech had al zijn kruit verschoten het toeval bleek op je gesteld je hebt me met je wolken toegedekt wilde geen mooi weer meer spelen je ware aard is stormend…

Het was een vakantie van niets doen, van overgave aan zon, zee en wind, we gaven ons bloot waar we konden, we verschoten ervan. We lazen ons bij, boekten opgelucht tijdwinst op wat nog zou komen, voelden eigen natuur, een herkenbare toon die ons niet had ontluisterd. We liepen veel samen, waadden nooit dieper dan buiten de stroom.…

we hebben van de zon genoten in erotiek de warmte gepeld de bruine huid zat als gegoten is later toch weer snel ontveld jij was mijn prijs uit vele loten ik heb de kansen niet geteld pech had al zijn kruit verschoten het toeval bleek op je gesteld je hebt me met je wolken toegedekt wilde geen mooi weer meer spelen je ware aard is stormend…

Vergeet wat je zo graag vergeten wil: het glazen muiltje en de vlekken van verschoten bloed. Het nabeeld van een achterhaalde droom: de prins die nooit komen zal, de kikker nodeloos gekust. ------------------------------------------ uit: 'Entre deux mers', 1997.…

Haar stoel staat nog bij het raam twee handen op een verschoten leuning plukken nog steeds in het niets het tapijt waar voeten rust vonden is versleten, verbleekt en wel kleurrijker dan het laatste mooie boeket rozen haar schaterlach en ondeugende ogen worden gevangen bij het sluiten van de lange velours overgordijnen die de grond net niet…

Dump me, zei de minnaar Want ik heb je niets te geven Dump me, om het even waar Kom, gooi me uit je leven Laat me stikken, laat me rotten Laat me hoe ook gaan Want ik kan geen deel uitmaken Van jouw aards bestaan Ongeschikt verklaar ik mij Voor een nieuw liefdesleven 'k Heb mijn kruit verschoten Al mijn kusjes weggegeven Er zijn er geen…

momenten dat de tijd zakt als zompige aarde en zachte handen krijgt de terugkeer in jezelf stokkend in het leven van het beeld kijken als naakt staal barrevoets brekend de klamme kille rompen het rillend paard huiverend trappelend in de bedauwde weide paardenbloem tooiend de lippen eindig vlees je vertraagt tot een stilleven verschoten…

Jouw verbitterde blik snijdt dwars door mijn zere hart je draait je een laatste keer om maar ik kijk niet meer het doek is gevallen De vuurpijl is verschoten de donderslag niet geslaagd het lontje van mijn hart...…

Door kieren en gaten, laat koken die zon - verbranden in zenit verschoten gedachten uit fletsblauwe nachten tot kolkende bron, dan zindert het feest dat de zomer begon.…

zacht liep ik achter je lach wist dat jij op mij had gewacht de paden kleurden zich gedachtenrood meanderend in gras dat spontaan verschoot uit het ruisen van bomen kwamen vage stromen bladmuziek die neerdaalden als lentelied ik zag de sprookjes al van ver en wist dat jij de sleutel had om ze hun ziel terug te geven hand in…

het was een boer die met zijn zeis de bloei platlegde van bloemen die jij hebt gezaaid waarvan wij de groei hebben gekoesterd in diverse nuances groen waarbij het palet seizoen getrouw van kleur verschoot nog oogstte wei zijn volle herfst blij tot zij vielen door scherpte aan de voet in hun dodelijke laatste groet zonder misbaren…

Stil sluit zij de dieprood fluwelen gordijnen geplooid en wel ontvouwen zij onzichtbare herinneringen eenmaal gesloten loopt ze langs de donkergroene rookstoel met het gehaakte kleedje nog op de leuning haast teder gaat een hand langs sleetse plekken en haar blik verstijfd bij dat ene verschoten schroeiplekje op de brede leuning…

In mijn verschoten kop met slappe oren en ranzig vel, tot op de draad versleten heeft tijd zich zienderogen vastgebeten sinds jij, nog broos en naakt, jezelf liet horen. Aan snuit of poten altijd meegesleurd door huis en tuin. Geknuffeld bij het leven, aan mij, toen apetrots, een naam gegeven. Er met me dweepte, tot het was gebeurd.…

Atoomgedreven vliegkampmoederschip Tansport op 's heren weg exceptionnel Vaart buitensporig hellend vangrailwaarts En rijdt Sint-Nicolaas de "ketterpletter" In mijlopzevenheuvelparasangen Zijn pietje duivelsnelheidwaarts te pletter d'Hoogwaterreguleringswetering Was waar die kindervriend kop onder ging De Wapsereksteroogzuidlarenaar Verschoot…