Alle inzendingen over verschot

hij was het huis gezicht achter de ramen een veertiger, wel aardig maar zonder andere namen een arm, een blonde lok misschien gezichtsbedrog ik gokte op zijn vrouw zijn broek, een scherpe vouw geen tuin, maar een balkon met zon die hij genoot de andere stoel bleef leef zodat het wit ervan verschoot een arm die gordijnen sloot die…

Slingerend, schokkend en hellend opzij Verlokkend is `t het grillige te snijden uit zwepende pijpen, verschoten leer ruw omsloten, vrijwel lijnend aan teer. Slikkend glijdt verweren naar lijden Een strijd uit slip te scheuren klampt zich vast in wind op verbeten gelaat kwaad verzet ze haar heupen er tegen.…

hoeveel donkere dagen en lange nachten ik ongeduldig op je heb liggen wachten bedolven was je onder dikke lagen sneeuw trok ik brutaal de zon naar hier vleide je 'n tapijt neer van zacht fluweel kwamen uiteindelijk groene stengels uit de grond verschoten knoppen al gauw van kleur speciaal voor deze feestavond drieënveertig lentes geleden…

ik was een visser in een ander leven en wierp mijn aas uit in het koele meer of nee, een veerman en voer heen en weer van oost naar west, was eindeloos omgeven door bergen die als hooggeëerd publiek op spiegelingen staarden van het water hun hoofd op hol gebracht door zacht geklater dat tegelijk applaus was en muziek de vakjes blauw verschoten…

Je kwam naar mij toe en samen zoenden we november door bossen die van kleur verschoten. Als een ridder staalde ik mezelf gepantserde vleugels bad ik devoot jouw harnas te zijn. Maar ik kon niet aan alles tippen wat jij voor mij had uitgedacht wezenloos uittrok aan mijn lijf.…

Of ontkomen we aan de averij,door in een dwingend gebaar, de klokken in muiterij de stilte te verstoren, of gaat de tijd in vlijt verloren, zijn de afgevallen rapen nog niet gaar, en springt de wijzer naar het hele uur, verschoten vreugde is van korte duur, blijken reeds geplukte druiven zuur, lijkt alweer een jaar verloren, of ben ik alleen…

O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag de roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen?…

Hier liepen wij toen we nog kinderen waren, op onze schoudertjes het grote linnenrek, de armen vol verschoten veloursgordijnen in onze jaszakken verweerde knijpers en een broodje spek.…

van je gehouden van de mooie gesprekken jouw lieve lach jouw zorgzaamheid onze gezellige uitjes waarin ik ook jouw liefde zag de lucht begon te betrekken werd ongeduriger regen kletterde neer je verhulde je in stilzwijgen hoezeer ik jou ook liefhad jij sprak met mij niet meer gelijk een kameleon wrong je je in allerlei bochten verschoot…

Vanmorgen lag er zomaar, een zakje voor mijn deur, daarin zat een rood pakje en een briefje en ik verschoot van kleur. Mijn “geheime” en allerliefste fee was op de kerstmarkt langs gegaan, daar had ze de inhoud van het pakje, zomaar in een hoekje zien staan.…

Er hangt een kleur verschoten laken aan de lijn waaruit het water zich een weg naar aarde baant -gelijk de regen druilend uit haar buien traant- denk ik spelend met het slot van dit kwatrijn de buurman buigt voorover uit het raamkozijn hij roept me toe zeg op mijn scherpe blik afgaand verdient je waskunst niet het predikaat hoogstaand mij…

De ruimte ongestookt door een schaarste en krap van formaat galmt nog even na van de snauwende vragen afgevuurd in de uren volgend de witte vlag De gevangene rillend van angst en verzwakt door ziekte stopt wanhopig steeds weer proberend zijn mismaakte handen in wat zakken lijken van een volledig doorgesleten en verschoten vooroorlogse…

Wanneer je niet gelukkig bent Je jezelf hebt opgesloten Achter dikke zware deuren En je kans hebt verschoten Dus laat mij maar gelukkig zijn Met wie ik werkelijk ben Geef mijn prins desnoods een “es” Dan kan ik tenminste zeggen, Dat ik mezelf ken!…

(proloog van een epos in 4 delen) O, koningstroon van zilverschoon wiens plaats is lang verschoten De bladeren liggen in het rond gevallen van de bomen Wel stratenlang luidt weegeklaag De roep om lichte dagen Zijn krachten die men putten kan voldoende om te dragen?…

's Nachts beschenen door oranje bollen als een eregarde van barden in de lucht; zodat de volle maan verschoten lijkt, lijkbleek. C'era qulcosa de medioevale, questa scena. Wordt er iemand verwacht?…

hele grote rol Zonder dat houden we het meestal niet lang vol Praten, hopen tegen beter weten in kom je er al snel achter Het heeft allemaal geen zin dus het nu maar opgegeven Hopend op een beter leven Hoe vaak al overnieuw begonnen en hoeveel laatste kansen zijn er nog Te vergeven aan jou voor liefde en je trouw Het laatste kruit verschoten…

Wist ik maar dat daar en daar ongeveer op een zus verschoten dorpsplein onder zo en zo een parasol (ontrafeld door bediening tafel 14), bij een door een of ander steenziek muurtje jij naar mij verlangde, wist ik dat maar… Verdomme ik zou je een mooie kaart sturen: verdomme, lief, kom terug in woord en beeld, ik wacht mezelf zo moe…

Tot eenieder die er kwam van Noordzeestrand verdwenen was verliefdenlaantjes had gelopen warme zee vergeten was totdat de bedelman zich pakte met de wolken van het strand gestilde Noordzee zag verdrinken met een zon die opgebrand haar laatste maantjes van geluk voorbij de einder had geschoten had genoten van het water witte billen had verschoten…

In dit lege huis ligt verkruimeld mijn heelal, op de tast vind ik babygeur, heilig vuur, verschoten pijn. Op het oog blozen dozen van het grauwe stouwen Over en weer klinkt stom geblaf of brekend hart. De deur, een bokkig heer, wil niet open, kast blijft steken, bank schiet dwars.…

ze heeft een maffe melige kronkel vol tinkel- en ook tankelvonkel in d`r goed gemutste bovenzolder De dagen die ik minder relaxed grommend in mijn wolfsrol kruip giet ze stiekem vol met giechelstof ze brouwt drankjes tegen duf en dof glanst mijn slechtste dag tot in een stuip Mocht haar kracht zich eens met huilen ruilen verbleken in verschoten…

Het wordt al wat lichter en de vogels, die fluiten De dagen weer langer en de zon lacht bescheiden En wij, lieve mensen, komen aarzelend buiten Om naar school toe gaan en naar werk toe te rijden ‘een nieuwe lente, een nieuw geluid’… Om een begin aan een leven te geven; Verschoot Gorter zo zijn dichterskruid; Een geboorte doet zijn “lente” leven…

Het was je zogenaamde pa die na wat stom gestoot zijn zaad in ma verschoot en zo wist te verwekken om even achteloos als laf weer te vertrekken opdat hij jullie beiden niet zou zien verrekken. Eens wend je je af van al die doden in hun graf en word je wakker in een bed.…

hij kwam met de verschoten kleur van schemer aan de deur en droeg de geur van bleke eenzaamheid wij raakten door zijn komst verontrust in hoge mate ik dacht o kon ik bij een vader schuilen hij zou mij als een polder indijken mijn onzekerheid op een boezem uitlaten zodat er weer regen ging vallen liefde mislukken jij dacht o god kon…

Bij het raam kennen twee verschoten vitrages plotseling hun vorige bestaan als onderrok of voile, ooit om boezems spelend, of, in hun strenge verbintenis van gat en draad, panty's die vrouwen- kuiten ongenaakbaar maakten. Het woelt zijn lege kamers om, het huis.…

'k zie ook een bang hondje op de vlucht met angst kijk ik 's morgens in de krant hoeveel slachtoffers het nu weer heeft gebracht 'k hoor in gedachten al weer de sirenes loeien op oudejaarsavond of in de nieuwjaarsnacht ik ben eerlijk gezegd bang voor vuurwerk ben dat geloof ik ook altijd al geweest maar dat er weer zoveel geld wordt verschoten…

Ze loopt elke dag voorbij het grijze haar fier opgestoken Ze laat haar hondje uit en spreekt hem zachtjes toe Ze loopt elke dag voorbij in dezelfde verschoten jas een plastic tasje in haar hand Ze spreekt zachtjes in zichzelf Ze loopt elke dag voorbij naar de winkel in de schuur daar wordt haar tas gevuld Ze prevelt zachtjes: dank U wel…

De ene deur in, de andere deur uit, een ingestudeerde afscheidsrede over zomaar verschoten kruit en afgang, van lieverlede. Je haren waren danig in de war, je kam door de versnipperaar, je kapt acuut alle geharrewar, je nieuwe positie is zonneklaar.…

Aan de wanden tapijten met verbleekte jachttaferelen, honden, fazanten en in de verte vale bergen, bijna weggewist in de verschoten lucht. Daar ligt de jager, nog nauwelijks zichtbaar, verloren en geborgen in het huis van zijn jeugd. Bewegen zijn lippen zich? Fluisteren zij? De bergen aan de wanden bewaren hun stilte.…

De zon scheen daardoorhen en kleurde als een boei, werd een oranjeappel, verschoot van vroeg goud tot geel en groen, zag dan weer blauw, waste met indigo een bloembed, violet. De eerste regenboog sprong in het eerste oog. ---------------------------------- uit: 'In een mum van taal', 2002…

De schuwe vissen, in 't koeldonker diep, Verschoten snel, of stonden lang op wacht, Waar d'aarde zich, in beeld, nog schoner schiep, Dromend de zomerdroom van eigen pracht.…