Alle inzendingen over zolder

mijn ziel liet zich niet vinden op zolder en later, toen ik voor het eerst besefte dat het huis vele kamers had herhaalden mijn ogen de ononderbrokenheid van het kwaad uiteen gebogen door stilzwijgende schaduwen die mijn onbekend gezicht naar de wind droegen voorbij maanlicht en kindervertrouwen ik zweeg toen alles…

Tussen huisstof en memorie las zij zichzelf terug in tijd Een handgeschreven jeugd in puberaal moeras waar ratio verdwaalde en kalverliefde toekomst las Memento mori voor haar dromen die ooit staarden naar de sterren maar nooit verder dan de zolder zijn gekomen…

in die kleine catacombe hoog op zolder aan de gracht met nog net dat ene raam waarin je de ster nog zag die je al in je droeg daar heb je in een schriftje binnen verwachting en angst je onsterfelijkheid vast opgeschreven een licht waarvoor geen lampenkap meer nodig was het stond al vast -------------------------- uit: 'De gedichten'…

Met een zolder, berg mij daar, in al haar dromen om zo bij haar hart te komen.…

De zolder staat borg voor een kunstwerk op zich. Geschreven in opdracht van de Culturele Commissie van de Piloersmaborg te Den Ham ter gelegenheid van de najaarsexpositie 2009 met werken van Aduarder kunstenaars.…

Hoe houden wij die zolder vast die nu belandt in 't vuilnisvat omdat het in ons huis niet past alsof dat al nooit waarde had.…

De duif naast het kantelraam op zolder maakt geluiden als van een krolse kat En aangezien ik de wereld ook vandaag wel weer niet zal begrijpen Zal ik van de kat gekoer verwachten Zelfs de vraagtekens in mijn hoofd klinken niet thuis te brengen vreemd Over de antwoorden maar helemaal te zwijgen…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

voor een enkele herinnering het hele huis overhoop gehaald van zolder tot kelder doorzocht maar helaas niets gevonden een vergeefse zoektocht naar die ene foto in ouderwets zwart/wit van jonge mensen in tegenlicht daarom dit versje geschreven als substituut voor het kiekje dat verloren ging maar had kunnen getuigen van geluk van…

vond op zolder een lappenpop in een kartonnen doos gezicht versleten door vele jaren het knuffelen vergeten heb haar opgepakt de kleding weer op orde gebracht samen gepraat de tijd heeft stilgestaan niemand had haar aangeraakt nu in een nieuwe wereld vol vertier kijkt zij bedroefd er is niemand om te spelen hier…

Ik ga maar eens op zolder kijken. Wie woont daar ook alweer in al die dozen. Misschien iemand uit het verleden. Of misschien kom ik mezelf wel tegen.…

Als dorpsjongen, niets gewend, stond ik een keer op de zolder van het Goes Museum oog in oog met Jetayu, de mythische reuzengier. Hij sloeg een vuurwaaier van staart en vlerken open, een werveling van kracht en kleur, en schreeuwde het gotische gewelf vol oosterse triomf.…

Bij het verslaan van één, leken er tien terug te steken Op die grote zolder, die de Hemel heet, was ons uitzicht, in schemerdonker, tussen bungelende witte lapjes die hingen aan 't plafond met veertjes, spiegeltjes, zachte pluche dingen, op haar plek, zoldertje op zolder waar een laddertje stond.…

de architect had geen liefde getekend had dus ook niet berekend dat er wolken zullen komen op zolder wolken als gewichten grijs grauwe waterketels wie tilt ons om te wegen wie voert ons door het blauw wie waakt er voor het ogenblik als ons afgestorven ik beurtelings hatend en zich verzoenend steeds wakend en in dromen nooit meer voorbij…

Mijn woorden, ze waren vaak onzinnig al kwamen ze dikwijls uit diepte waar ik door mijn verslaving aan de nacht met mijn ziel in verzeild was geraakt ik sprak soms wel hoop uit in een verklaring van vergankelijkheid liet ik de dagen scharnieren met het verlangen van de nacht ook kleurde ik wolken in het bijzonder op zolder stonden duizend…

Een oude man op zolder, op een herenfiets.…

op mijn zolder huist een kwast en die schildert al dat grauwe en dat nooit vergeten ouwe tot een kleurrijk mengpaneel ’k hou hem daar nog even vast en ik laat hem rustig bouwen aan mijn nu nog onbehouwen aquarel van ’t luchtkasteel aanstonds vormt zich alle last tot een machtig schilderij -hier sta ik- en -daar sta jij- alles keurig in…

het rommelt soms in een oude doos als ik op zolder loop dan is het tijd om te genieten door mijn stenen op te diepen ik heb ze geraapt in alle oorden waar zij zich kenbaar hebben gemaakt de schittering in kleur of licht was het signaal van hier ben ik zij hebben mij hun stukje schepping laten zien in paradijselijke schoonheid…

Wanneer zij de trap opgaat vangt vroeg morgenlicht haar spaans rode haren voorzichtig maar verbeten neemt zij de laatste trede alsof de zolder gevuld met haar stralende lach alles kan wissen dozen, gestapeld met vergeten jaren verbergen niet maar weten muren verdwijnen uit het zicht alleen haar diploma hangt nog aan de muur…

een gelderse roos droomt van de sneeuw van haar lente zonggeruchten lichten het schip op het anker scheurt uit de herfst verleden geurt in de wind naar de mispelen geurt de riviermond wind stuift onder zeil roeit water het land in verdwaald slentert de dijk langs het huis de appelen bewaren de zolder ----------------------…

Mijn zolder weeft zich een web van dromen, daar leeft de tijd die is geweest, soms vangen de ragfijne draden een vlinder,dansend rond boeken die niemand meer leest de wereld van vroeger trekt aan mij, als iets dierbaars, een droom, een vergeten feest het kind van toen reikt nog steeds naar de sterren, dichtbij maar ongrijpbaar laat…

we schreven elkaars naam in de palm van onze handen we sprongen van vloer naar zolder en terug levenslange beginners waren we we leerden later stapsgewijs van boom tot boom te denken de loop van de tijd voerde ons in een korte schittering met zich mee stilaan werden we een keerrijm van ons verstilde zijn…

diep en pijnlijk nam het geweld bezit van je het kroop onder je huid een ijzige stormwind was het die je oppakte om je dan weer neer te smijten de rode draad van je brieven sliepen op zolder verborgen in een bleekblauwe kist omzichtig stofte zij je zieleroerselen af woord voor woord spelde ze wat je schreef na honderd…

-druppels uit al mijn lichamen dringen het kind binnen- morgen zou het gaan varen ver weg van de grijze pantalon en het openscheuren van de donder op zolder, van de minibomen langs het treinspoor dat de seizoenen deed vervreemden van het kunstlicht, ratelend en zonder pardon morgen zou het gaan varen in de namiddag, licht en…

Op zolder in een donk're kast, Hangt nog jouw jasje. Ik streel de kraag, Zie jouw gezicht daarboven. De mouwen... Waaruit jouw handen staken... Zijn leeg... ik laat ze vallen. Mijn gezicht... Verberg ik in de stof. Een traan glijdt... In de voering. Jouw geur... Ze is er niet... Weg, je bent weg. Maar ooh, ik mis je zo.…

Ooit woonde zij in haar gedicht waar op de eerste etage letters licht bedrukt muren sierden en de donkere zolder moeders taal en tekens verborg had zij een heerlijke stek het is haar ingehouden adem die het alfabet een zetje geeft en in het donker trekt zij moederloos de laatste sierlijke letters uit en zet haar prachtige taal te huur…

Verdwaald in het bos der leven denk ik aan die mensen die hun eigen vlees en bloed vermoorden dan beland ik in een wurggreep van angst en pijn worstelend probeer ik terug te keren op het stille pad en kies niet voor het eeuwige als afval begraven in een tuin of verstopt op zolder in een koffer terwijl zo'n kind niet eens…

Blauw repeteert stilte over golven van zee vrij naar zin van leven in jouw brief groeien huizen naar ruimte omgeving stelt zich voor aan bomen, tuinen, leegte beweging neemt niets terug in kamers, zolders, kelders op een droomminuut afstand ligt een boot op bodemloos water te wachten op jouw nieuwe droom.…

ik spiegelvecht vaak in mijn witte vest floretteer met een houw kop toucheer mijn beeld en jij hangt in de strop sabel als een maître dans in maliënkolder naar overwinningen in tweestrijd op mijn eigen zolder daar waar de spiegel stert in raken stap ik weer achteruit en ga en garde want jij jij daagt mij steeds weer uit…

Moeder schrikt wanneer in de vroege schemer een kleine schaduw de vredige achtertuin huiverend doet zuchten haar zorgenloze hummel juicht dat haastige dwergspook na verlangt met hem mee te zweven kon zich dan verrijken onbekend avondgefluister brengt het verontruste gezin naar de verlaten zolder waar pasgeboren vleermuizen het huis…