Alles verklaarbaar en van een regelmaat die koestert en sust al jaagt het sommigen de deur uit naar tomelozer oorden. Zie ze dansen op de maan in hun opgeblazen hansop. Hunkerend kijken ze terug naar de blauwgroene aarde. Ja het klopt, als de hartslag van een heelal vol wentelende sterren, prieelvogels, kleine middenstanders, kalm…

We zeggen laten we niet naar school gaan, als je naar school gaat begin je de wereld te begrijpen, dan breekt de pleuris uit. We zeggen meisjes zijn duurkoop om toekomst mee te betalen of is de wereld een markt waar je dochters ruilt voor suiker. We zeggen achter de tenten is een zandweg en de weg is lang en het zand leidt terug naar de oorlog…

Wanneer het mist en windstil is hoor je van kauwen in de bomen het drukke praten dingend on- nerveus, het zich verplaatsen zonder drukte, het huiselijke met verstand, en je bent thuis als het oktober is, dichtbij de nacht. --------------------------------- Uit: 'Onverzamelde gedichten', 2014.…

De dood is oranje net als de zon. Dood spoor van binnen verbrandde zijn huis zoals vroeger de zon in Zuid-Frankrijk. Daar, hoog in de Alpen, waar Hannibal ooit met zijn troepen trok, voerde hij vlinders dronken met suikerwijn. Wat hebben wij toen alle drie gelachen. Nu, hoog in de kussens, kleeft het leven alleen nog aan zijn brein…

Het was een huis vol kleine confidenties. De deuren stonden altijd op een kier: ik kon de bibelots soms horen praten, de glans van tafelzilver leek een teken. Ook woonden ouders er nog ernstig in leven. Ik durfde 's avonds niet te komen waar slechts fantomen mochten wonen, eendrachtig samenhokkend in de nok, met schilferige stemmen in falset…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…

Wanneer mijn vader sterft, laat mij dan staan Vereenzaamd als een treurboom in 'n plantsoen, Gesmukt met 't teerste, avondlijkste groen, Bijna bebloesemd, sneeuwwit aangedaan. Bijna een bruid, boven de sponde waar Sinds kort mijn moeder ook een toevlucht vond; En ruisende hernieuw ik 't oud verbond Met mijn diepst neergebogen treurgebaar.…

Vanmorgen was ik nog een spelend kind in een tuin vol beelden, vanmiddag een jongleur met toverballen op een marktplein, in de schemering een hemellichaam aan een trapeze zonder net, maar met de avond viel ik uit mijn luchtig leven in het vlees terug van een schouwer, zijn twee handen om mijn kop gevouwen, overdenkend hoe het kind dat…

na de grote slag eten we gehakt gekscherende de schedel afgezet en in de jonge schoten gezet gelijk de geest met de broek open en we stromen vol bier dat schuimt op de lippen denken er niet aan een brief te schrijven naar moeder naar heeroom naar de kardinaal generaal geen kettingbrief op kringlooppapier waarin woorden ons doodsteken in de rug…

Zo helder is het werkelijk zelden, men ziet het riet wit voor de verte staan iemand klopt aan, vraagt water, het is een verdwaalde jager het antwoord is drinkbaar, zijn kromme weg uitlegbaar in taal in zijn weitas een bloedplas, het water verspreekt zich al pratend in wijn kijk, zegt hij, omstreeks het riet wijzend bij wijze…

Haar kennende opent zij als het niveau zakt een extra blik van Slomer en Lomer. Hem kennende glijdt hij als het niveau zakt met zijn klikken en klakken erin. Hem kennende zegt ze: ‘Zie je de vogel van verf en zie je hoe verlegen de afgrond wel zwijgt?’ Terwijl het geluid wordt geregeld, blijven…

Zorgvuldig wordt papier verplaatst, van stoel naar tafel naar bank. Planten krijgen soep en rijst, nog warm, vuile lakens terug op bed. Eerst Maastricht, dan Middelburg, of andersom, toen ik uit huis ging, de oorlog, Delft, waar ik later, nee, dat was Bussum of Zutphen, of? Uren gevuld met reconstructie, ieder antwoord direct verloren.…

Terwijl hij onder de vleugel sliep alsof geen morgen hem meer riep, begonnen zacht op 't wit en zwart van 't doodstil glanzend mechaniek de snelle maten van het lied dat in zichzelf verdronken sliep, dat in zichzelf verzonken zag naar wie het riep met klare, jubelende kracht. Haastig en diep gelukkig schiep Mozart zijn kleine nachtmuziek…

Als ik stilsta van binnen of heel langzaam beweeg en per dagdeel de vaas met tulpen waarneem, zie ik ze uit elkaar gaan, zie ik hoe de bloemen opengaan, het bloemblad vallen in doorschijnende kleur langs de vaas zoals jij van me wegdrijft naar een vreemde wereld die ik niet ken.…

Hij stapt behoedzaam en ziet grijs van zorgen dat hij geen muis of mier of mens vertrapt. De rafelige oren vaal gelapt, een slurf hangt uit, het slimme oog verborgen. Als zak van Sinterklaas zou hij voldoen, met in het rommelige vel cadeaus zoals entreekaartjes voor circusshows, veel pinda's, boekensteunen, een klaroen. Ik weet…

Wonderbaarlijk buigt zich over water, zij kent mij niet het is zomer, de zon schijnt, hommels gonzen, krekels tsjirpen en de wind gaat liggen, uitgelaten, maar voorzichtig, allemaal voor haar zij ziet zichzelf en denkt dat ik dat ben, ik, ik zij raakt met haar lippen het water aan zij wil geen ander zijn, zij houdt van mij. ------…

Dit zijn rozen voor je en alle poëzie. Dit is mijn mooiste pose: die van liefde's acrobaat, zwevend schijnbaar moeiteloos, maar met krampende tenen boven een bed van rozen en doornen. Ik zal je nu beschrijven: kijk, ik teken rozen op je huid en jij doornen op de mijne. Goed, ik ben een acrobaat. Is er een mooiere pose? Pose van…

Er staan vijf bomen voor het raam. Het zijn mijn broers en zussen die me trouw blijven, nooit vloeken, elke dag een bos bloemen bezorgen. Het zijn mijn diepste gedachten over liefde, ontucht, glasheldere doorzichten naar morgen, de dood. Het zijn vijf namen die ik nooit zou kunnen vergeten. Vijf vingers en aan elke vinger een zegel…

Ik houd het kleine ritueel in ere, opdat je elk moment terug kunt keren. Iedere dag, wanneer het avond wordt, maak ik de tafel klaar: een extra bord, bestek, je eigen stoel, een kaars, een glas, alsof je enkel opgehouden was. Ik hoor (hoe kon ik denken dat hetgene waardoor ik ben, voor altijd was verdwenen?), ik hoor, alsof de woning…

Oktober. Dagen zijn mistgrijs gekleed en wilde kastanjes vallen maar raak. Hun boom een kerel, zijn dos vol groene stekelbollen. Als dobbelstenen rollen ze weg, hun hoop gericht op boomhoog. Onweerstaanbare pralines, rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd – dood in minder dan een winter. Herfsttijd kreupelt…