Kom, Vrouwe, geen seconde rust voor mij, Totdat ik - lig, nou ja, maar werk daarbij. Ziet men de vijand, - ook wie nimmer kruit Geroken heeft, houdt 't wachten dan niet uit. Die gordel af, die straalt als 's hemels kring, Maar om een wereld sluit van schoner schittering. Speld van uw borst die plaat, die met pailletten Der dwazen blik de toegang…

Je roept ze binnen voor de nacht. Binnen is: op zolder, in kinderbedjes onder kraakfrisse lakens. Je zet de deur open en wacht. In de verte nadert slechts de zware gestalte van een hond. Een grijze damp slaat van zijn rug. Hij gromt. Zijn poten dreunen op je pad. Maar voor je het weet begraaft hij zijn snuit al in je handpalmen en slaat met…

klaarwakker, zo dacht ik te lopen, op iets wat soms aandeed als het prettige van mos, om fluisterend te zoeken, te voelen het minste geringste: alle erkende bestaande variëteiten van schaduw dit uur van de dag, opdat men mij voegde, met nodige discretie, bij de lijst van gewone prestaties in het boek der vergelding, het grote jaarverslag…

niemand wil het zien of horen wat ons nog te wachten staat. iedereen lacht gauw een beetje omdat nu het leven nog wel goed is. -------------------------------------- uit: 'Mijn duizendbladig boek', 2005.…

Lang geleden staken naalden in mijn keel als ik wou spreken. Er was een waslijst met gebreken waar ik verder over zwijg want steeds wanneer ik iets wil zeggen: ja ik wil, pas op een bus, of dat ik, help, niet zwemmen kan, wordt mijn tong een stop van kurk, schieten messen door mijn huig en trekt mijn strot het keelgat uit. Ik sta op feesten…

Belastingvlucht door grotegeldvergaarders De banken werken daaraan vrolijk mee En volgens ‘offshore leaks’ ook ING Van oudsher toch de bank van kleine spaarders Mijn geldverkeer was dagenlang ontwricht Maar dit vind ik een positief bericht…

staand in de paskamer merkt mijn uitgeklede lichaam dat het niet goed meer werkt, het valt, het houdt op te staan. Languit op de vloer tussen kreukels zie ik mijzelf languit aan ophanglussen tegen de wanden sterven. Stel dat je hier nu was. Dadelijk hield ik je vast tot je, precies, gedegen, dood tot vertrek zou bewegen. Ik veeg mijn…

We liepen beiden bloedend langs de Keyserlei. Dochter en ik. Geen woord was tussen ons, geen misverstand. Ook geen verband tussen haar zwijgen en mijn gewild niet spreken. Alleen een hand die me het vallen zou beletten. Een stomme steen, zei ze. Opletten. Het kind is moeder van de vrouw. Ik bloei, zei ze toen ik haar zeggen wou dat leven bloeden…

Vanmorgen werd ik wakker van de vogels. En ik dacht: waarvan werd ik wakker? Van de vogels. Van het licht ook, maar meer van de vogels. Het licht zacht zingend, de vogels keihard. ---------------------------------- uit: 'Holte van het licht', 1975.…

Langzaam maar zeker strekt de dag zijn zebrahals naar de roodkoperen zon. Wind woelt door het natte groene haar van stadsplantsoenen, ontrolt een hardblauwe vlag boven de daken. Wie dit ziet heeft de nacht overleefd of hij wil of niet. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

Lente. De stilte is krols. Een lach komt ten val aan geluk. Twee vliegen breken het raam, weten dat het je de das omdoet als je voorgoed je lijfs- behoud aan gene zijde ervan zoekt rommelt de lucht nabij, stommelt een vrouw op de trap geur van lokroep verlaten vlinders bijtijds onderkomens om vogels, naar vlinders op zoek.…

Kijk ik neer op je lichaam tussen lelies in gebed dan zie ik tekens in je gelaat gegrift die ik niet kan wissen. Hoor nu mijn liefde die naar adem snakt nu je vragen verstomd je ogen blind zijn van het kijken naar mij. Ik leg stilte aan je zij blijf je met mijn taal nabij om je te vrijwaren voor het vergeten want je lichaam vergaat…

Hij had al twee kinderen twee minnaressen twee miljoen en twee verslavingen toen hij met een schok besefte: ik ben slecht en ongelukkig. Hij schonk zichzelf een borrel in: een derde was op komst. ---------------------------------------------------------------- uit: Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk, 2013…

Geef mij maar de brede, trage rivieren, de bewegingen die je niet ziet maar vermoedt, de drinkende wilgen, de zinloze dijken, een doodstille stad aan de oever. Geef mij maar de winter, het armoedige landschap, de akker zonder het teken van leven, de kracht van de krakende heide. Geef mij maar de kat als hij kijkt voor hij springt, om te…

Dit is inderdaad niet te verdragen. Lege kamers kijken me verwijtend aan. Ik zet dozen anders neer en nog eens anders en dan ga ik vroeg naar bed. Iemand, ik weet niet wie, zei dat het hoorde. Wanneer het weer voorbij is raakt het ook vergeten. Maar ik vergeet zo slecht. Iemand kwam me helpen. Nu staan de dozen op hun plaats. Ik rust uit…

Zo handig in hun alledaagse praten rusten zij aan zij, een rij van jonge huid en zachte haren in die al te hete zon. Duingras kietelt hun benen en hoog klinkt de pas bedachte lach die meeuwen steeds verschrikt doet overkomen. Van kop tot teen onaangeraakt liggen zij, met allemaal dezelfde stem dezelfde moeder te bespreken. Wat ze zoal…

De schrijver met zijn ongeschoren woede, de dichter van drie doodgeboren boeken: daar staan ze met hun doos vol slome woorden. Sterk spul of niet: de uitvaart van het boek, we naderen de uitvaart van het boek. Vannacht, ik was nog op, stond de literatuur dronken aan mijn deur. Rot op, riep ik, rot op, je hebt je kans gehad. Toen droop ze af…

Onder de sterren geslapen. Lang in de tijd liggen kijken, in de ijlende, krijsende ruimte, de vreemde vreugde die dat ondenkbare schept. Ik zag een foto die iemand vanuit een kuil had genomen. 'Uitzicht vanuit een graf stond eronder. je zag een stuk van de hemel en de dunne kruinen van bene. Ik denk aan mijn vader, heel ver van huis, niet…

De kaart besloeg het halve werelddeel En daaromheen stond Hitler met zijn staf De veldtocht naar het Oosten uit te werken Er speelde zich vervolgens heel wat af En als het winter werd was dat te merken De overwinning kwam maar niet in zicht Men moest het werkterrein steeds meer beperken Tot redding van het Vaderland verplicht De allerlaatste…

Ze begrepen er de ballen van, dat wij geen zin hadden om tegen hen te vechten. Nadat ze alles - dachten ze - van ons hadden afgepakt waren ze verbijsterd dat we lachten toen er door zo'n omgevallen boekenkast werd opgemerkt, dat het erop leek, dat we ons hele leven voor niets hadden gewerkt. Gewerkt? Voor niets? Ons hele leven? In onze…