daar groei jij uit het licht je blik je handen je kleuren wit uit wit je ogen sluiten geen ogen sluiten geen ogen in je handen geven geen handen geven geen handen af handen af ogen in daar groei jij uit het licht ------------------------------------------- uit: 'niet beginnend bij het hoofd', 2006.…

Wat is het droste-effect vraag je en ik zeg iemand die leest over iemand die leest en dan steeds kleiner. Teleurgesteld ben je en je vraagt is het ook iemand die slaapt met iemand die slaapt. Of iemand die de vriend is van jouw vriend. Of woorden als parterretrap die andersom ook parterretrap en dan weer andersom ook. En ik zeg…

Lieve jongen dit is je vader, hoe is het daar op het slagveld? Mag je er zingen? Met je mooie bariton? Pas op voor de paarden daar maar ook voor de vrouwen. Je mag er wel aan nippen maar niet te lang op de lippen. Je krijgt er herpes van. En denk eran, hier bij ons is onze haan ook gestorven door een teveel aan kippen. Ik moet nu sluiten…

Hoe dromerig denk ik de wei zo'n eerste zomer zonder mij. Het huis is leeg, de tuin in vol. De paardenbloemen pluizen bol. De vogels maken geen geluid. Het gras groeit boven de rozen uit. Heel voorzichtig gaan de bomen liggen om in slaap te komen. Uit hun rompen rijst een woud. En het huis wordt niet herbouwd. MORAAL Ach wat…

Zo zijn het vaak onze meest eigene gedachten de meest nabije, de meest schrijnende, die wij door moeten strepen, uit moeten krassen. Wij praten, een gat in de nacht. Dit is het schrikkeluur, de uitgesponnen schrikseconde. Als honden zetten wij de tanden in het vod dat ons zo dierbaar is. ---------------------------- uit: ' Doen en laten…

Het is al begonnen. Verleidelijk fladderen rozen uit hun mond blaadjes rondstrooiend die zoveel verbergen en zoveel beloven. Ze planten een hele tuin in de grijnzende bek van de draak die ze vandaag zo meesterlijk overwonnen - of hoor ik in de verte al het veelkoppige gemorrel van andere demonen? Het is al begonnen, juist.…

Ik herinner me een gedicht dat ik nooit schreef, waarin het woord bunker veel wind door zich heen laat gaan en rijmen moet op hunker. Het tocht er van hartstocht. Alles moet zich vasthouden. Als het over is blijken wij elkaar vast te houden. Wat nu. Nu, dus. ---------------------------------- uit: 'HdC - De gedichten', 1998.…

En tóch geloven dat het lente wordt, al valt de koude regen neer in stromen op kale, zwarte takken van de bomen; al zijn de dagen lichteloos en kort. En tóch geloven dat de zon het wint, al houdt ze zich soms dagenlang verborgen; zoals een mens,in ’t donker van de zorgen, soms plotseling een zonnig plekje vindt. En tóch geloven dat ’t gezaaide…

Op mijn gitaar kan ik zacht een snaar aanslaan en dan mijn vingers vormen tot een ongewoon akkoord of laat des avonds langs de door de storm beruiste bomen gaan 'k Kan bladeren in een boek met platen of op een nieuw vel van mijn bloc een streep zetten of dwalen naar de stenen bank waar we eens stonden Of met de trein naar Zandvoort naar het…

Het is een magere troost dat alles moet verdwijnen en ik je hoe dan ook op een keer toch zou moeten missen, bij voorbeeld door de dood. Ik hou van je, al kunnen we waarschijnlijk niet meer worden wat we vroeger waren of dachten te zijn. Geen verhalen over afkeer, over waanzin of grote trouw: ik verlang naar toen terwijl ik ouder word…

het fluistert aan de hoeken het gonst in de stilte het komt langs alle muren omlaag de wind krijgt vleermuisoren tot het wantrouwen een kop met zes ogen opsteekt en het valse vermoeden vat krijgt. dat puilt er uit, vreet alles op vreet zich van binnen naar buiten met de knagende vraag waar is wat doet de ander op dit uur van de dag de nacht…

als het aan de wind ligt gaan alle bomen eraan of om om en in het water gebeuren fantastische dingen de geluiden zijn angstaanjagend angstaanjagend is niet de bedoeling wij zijn van geen betekenis daar gaan wolken takken papieren papieren takken wolken het is om het even als het aan de wind ligt komt er geen eind aan dat is een…

Zij aan de andere kant van de tafel draagt haar hoed als een wapen waarmee ze de vingerafdruk van de jaren elegant overschaduwt. Was ze een woning, ze liet zich met wijnrank en bloemen begroeien, groene klimop die zomer en winter de vraat aan de voegen verdoezelt, ze liet de haag niet meer snoeien. Nu ze een vrouw is bedekt ze met mode…

Ik moet de wegen tonen die mijn vader liep, maar ook de plaatsen die mijn moeder meed. Die diepte waarin vader zich versliep was voor mijn moeder eerder lang en breed: de maten van haar waken in hun bed. Haar wereld was niet groot, tien straten nauw. De kleine dingen waar je dan op let. Bewuste rondgang. God en wereld trouw. De diepte en…

Hoe ziet mijn huis mij arriveren? Wat hebben de meubels zonder mij verricht: mijn warmte gekoesterd, mijn katten vertroeteld? O, kon ik mijzelf eens vanuit mijn bank zien naderen, een blik werpen op de man die vanaf het trottoir naar me zwaait alsof hij gelukkig huiswaarts keert. --------------------------------------------------------…

Moeder, languit in een poel van grenadine liggende te dromen van iets heel erg liefs uit het interbellum moest wel uit haar loopholes komen Prompt zag je ze buiten lopen, grienende verdiendieren die nog moesten afleren te overleven Met de militaire tak van meditatie leerde moeder ons ze allemaal te slopen Ook moesten wij het tuig postuum…

De scepsis is langzaam weggestorven en het laatste voorbehoud met de spotvogels vertrokken naar het heidense Zuiden wordt het langzaam tijd om te gaan sneeuwen, eerst langzaam, daarna dichter, tot alles blanco is en onverlicht, je reinste Middeleeuwen. Mooi zo, dan nu maar eens een zwerver aan laten kloppen. Volluk! Hongur! Het licht in…

Wij in dit grote gras, klaver, paardebloem en wat er wriemelt, wat ingewikkeld wordt: de rups, de wingerd. Waaronder wij, weer overhoop, weer door elkaar. Wij lijken wel. Volkomen. Verwarder dan de mieren, in dit bijzijn van de tuin, waarin begrepen: deze wildernis. Wat er aarzelt, water valt erover, stort en wordt van kracht.…

Zodra de steen er ligt herneemt zijn lot haar loop. De steen weet niet van opgeven: hij herhaalt zich; zijn blinde hoort hem. Deze weet vooreerst nog niet wat te doen met wat hem vreemd is. Hij legt beide handen op de toetsen, hij herhaalt wat hem is geleerd. Hij brengt wijzigingen aan; hij herneemt zich, raakt ontroerd. -------------…

De hemelen glimlachten toen altijddurend als de glimlach van de Mona Lisa; onder de wegwijzers en hun gerechtige arm blonk de spiegeling van lantarens in de poel met boomstammen, en altijd was ’t de bloeitijd van de distels, lasteraars leven hier niet, sprak het hooiland; later staken ze de weg neer; zoete moederkoek van de daken, polsstokken…