en de wind zegt mij ga over dit pad luister hoe het veld zingt voel de boom en zie, ze wuift met een blad zelfs gestorven hout, ginds, kent de mooiste droom ook als gij de vlonders betreedt die in kunstige lijnen u boven de aarde heffen zullen waterspiegelende bochten die weet hebben van komen en gaan u in het ommetje weer treffen.…

De ruimte van een plein. Het is al nacht. De hele dag liep ik door nauwe stegen Waar ik verdwaasd mijn leven overdacht: As, stof en zaagsel om bijeen te vegen. De ruimte, eindelijk. Een klok die luidt. Het is het stadsplein van een oude prent. Tientallen stegen komen er op uit. Poort, boog en standbeeld, alles is present. Traag loop…

De mensen worden uit het landschap weggenomen: wat een rust! vooreerst nog geen puinhopen, het licht is het licht dat er is op huizen als dingen naamloze bomen een klagende waakhond een jagende vos later naarmate het donker nadert steeds meer kraaien - --------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

Het ochtendgloren (rood dus regen, regen dus rood) maakt ons weerbaar, kwetsbaar door de nieuwe dag. Dat is het punt ja, dat. Dat broze in die grijze harde chaos waar de vlucht alleen maar voorwaarts kan, terwijl wij terug willen, samen hand in hand zoeken naar een ommekeer. Dat is het punt: die hang naar veilig heenkomen en onderdak in…

Mijn wit plafond en ik wij ontwaken weer tezamen. Het bedmetaal en ik wij scheiden minnaars van elkaar. 'k Heb niemand nodig. Kijk hoe ik de theekop stevig kus. Ik wijdopen dode ramen en je geur is buitenlucht. ----------------------------------------------- uit: 'Tussen lelie en waterstofbom', 2009.…

wil zij in een kamertje kruipen en een nest vol woorden werpen. Haar buikje strakgespannen. Weeën golven door haar heen. Hoe zullen ze er uitzien? Ze weet niet wie de vader is... (er is die vreemde droom, iets besprong haar op een nacht begin dit jaar, het boorde zich diep in haar ziel, die ochtend vond ze bloed tussen de lakens en iets…

'Weilanden hebben avond,' zegt Achterberg. Maar kun je dat wel hebben? Misschien zoals je een ziekte hebt: avond. (Iets met de ogen: alles veel te donker zien.) Maar ook 's ochtends is het niet voorbij. Zie je weer veel te klaar, maar wat je mist. November. Elke ochtend is een morgue, elk woord in dit gedicht een kist. En daarboven…

Mijn wonder jij aanminnige vriendinnen, ik heb mijn nachten wel met u doorwaakt: gij waart gemeenlijk zo innemend naakt en liet u zo welwillend voor mij winnen. (Uw warme lijfjes tegen 't witte linnen, de legerstede die tevreden kraakt; mijn wonderlijk aanminnige vriendinnen, ik heb mijn nachten wel met u doorwaakt.) Soms schiet het mij…

De grote ketel in de stalhoek: houthompen, vuur en dampend water. Hij zou in sprookjes niet misstaan om jonge meisjes in te stoven. Je stort er lakens in, die bollen, verdrinkt ze met een grote stok en stampt ons voetenvuil en zweet en oogvocht murw, zodat het loslaat en in de zinken emmer stroomt, het voorportaal van grup en put. Spookdromen…

Mijn vriendin breit sokken terwijl ik schilderijen verkoop. Landschappen gaan van de hand. En het getik van haar naalden klinkt in mijn oren als applaus. Ik ben gek op mijn vriendin en op wat zij breit. Terwijl ik schilderijen verkoop, ook naakten en stillevens. Maar geen zelfportretten. Als ik een zelfportret verkopen wil dan gaat zij…

Toen ik de ene man met goed gevolg Aan een gezwel in de hals had geopereerd Met mijn zakmes, Werd ik overmoedig en opereerde de andere man Aan het hart. Ik had het ongeluk een ader open te snijden Zij hing uit zijn borstkas als een dunne rubberslang Zoals gebruikt wordt in aquaria. Haastig heb ik, zonder verder te opereren, de wond toegenaaid…

Het geluid van padjes samen, apart, nog een wat verder iets lager, samen in scheef akkoord onvindbaar want telkens andere padjes even verder, samen hinkend, apart, samen terwijl die vlak bij mijn voet even hun adem inhouden. ------------------------------------------------- uit: Tirade, 1966/Verzamelde gedichten, 1991.…

Opruimen en zwemmen dat is alles wat er moet vandaag. Ik ga geen beroep doen op vriendschap die hoeft mij niet te zien om er te zijn. Dat ga ik vandaag geloven. Dat hoge doel kan ook wel even wachten. Hoge doelen staan bekend om hun grote geduld. Ik hoef vandaag niet op een dak te zingen, geen ongevraagde engel van de stad te zijn…

Een natte vlam, een vonk, geel-blauw gekleurd: De vis met tomeloze schoonmaakdwang. Alles moet schoon. Het is er een gedrang van grote vissen wachtend op hun beurt. Zelfs voor een haai of rog is hij niet bang. Hij is dompteur en zwemt hun bek in, speurt naar etensresten, al wat hen besmeurt. In trance keert het beest hem de andere wang…

schimmig vanavond jaagt die mist de velden de maan sluipt terug in dodelijke bomen nu is de grote rafelaar gekomen een herfst een doodgaan een gekwelde smeekstem hoor... ademend beweegt de aarde van heimwee om mensen te bezetten met een adem van verdriet om koeien zwaar en zwijgend in zich vast te zetten als schepen, vastgegroeid aan het…

De held kan niet bewegen zonder zijn infuus maar hij heeft zin in roken, dus hij stapt uit bed en hij beweegt zijn lichaam richting het toilet: voorlopig heeft hij een excuus. Pas bij de lift wordt het gevaarlijk. In zijn blauwe kamerjas heeft hij om drie uur 's nachts hier niets te zoeken dus nu begint het avontuur. Zijn vingers tasten met…

ik was verward, de wijzers van de klok vertraagden, waren niet vooruit te branden ze stonden stil en ik stond voor het blok toen niemand acht sloeg op mijn offerande ik wilde vuur ontsteken met mijn stok geen vonk sloeg over, elke poging strandde tot onverwachts het rookgordijn optrok en ik, uit as herrezen, me vermande je overbrugde afstand…

[Fietsend naar zijn werk, passeert Anton Korteweg elke dag twee tunnels (tussen Leiden en Den Haag). Op de eerste ontmoet hij om 8h20 de woorden: "Astrid, I love you". Om 8h30 passeert hij de tweede tunnel en ziet staan: "Astrid skelethoer. Negative erection". Deze steeds weerkerende dagelijkse realiteit inspireerde hem tot volgend gedicht…

Vanuit mijn lome zondagochtend zie ik hoe een merel hardnekkig trekt tot de worm zich verorberd geeft. Honderden keren moet de merel voorbij mijn vaders ogen zijn gehipt als hij zijn spade in de grond stak, zijn schouders gebogen, zijn monkelmond smaller dan de voorbije jaren. Nu ik hem ken, een oudste dochter ben, zwijgt…

Liggend in zwart in de helderste kamer bevat men volmaakt wat het afschrift onteigent vult men gedwee zijn inhoud met leegte omdat vlees moet geschreven verhongert de hemel omdat taal doet ontleven moet men ontbinden lidwoorden longen lipletters speeksel niets dat hier klopt is meer dan een stilte uren herhalen zich zonder beginnen het ogenblik…