Hoor de stilte kraait. De minnaars dolen in de nieuwe wouden van de winterslaap en alle zaaiers, nu vermomd als jagers, doden. Met een weefsel van regen en moeheid heeft de stilte ons bekleed en onze lippen gericht naar het van koude biddend noorden. Zo stil is het nu dat men huivert en vreest dat iemand plots op een gong zou slaan en van…

De eenzame trams van Amsterdam (het kreunen en het knarsen van) waarin iedereen zich groter voordoet dan hij is, tevens zich zo klein maakt als maar kan. Het ijzer van de lege wielen, fluitend bijna door stokoude bochten, verspreide vrees; wie wakker schrikt herinnert zich allicht de nachten van weleer, de jacht op mensenvlees. Kletterend…

Langzaam ben je jezelf geworden, niet langer degeen die mij in het holst van de nacht kwam redden uit elk geheim, we noemen geen details, veranderd worden in drukwerk, onbeperkt groeien en het is alsof er nu je jezelf bent geworden minder gevaar steekt in bepaalde plekken in huis, de lege schoenen onder de banken, het gat achter de trap, het…

Misschien slaapt er nog iets diep in je hoofd iets van de taal van je moeder want taal kan slapen - je probeert te bedenken wat je droomde terwijl de droom alweer verdwijnt in een steeds donkerder wordende schemer nog voor je de woorden ervoor terugvindt bij het woord moedertaal zie ik een oude foto een schemerdonkere slaapkamer en in het…

Wie het hevigst verlangt naar de ochtend raakt als eerste verstrikt in de nacht. Tot in het holst van de kast loert nageslacht. Zeker eerst vertederd toezien hoe de kindren elkaar op een lentebriesje blazend zich vermakend tussen omgekeerde hoge houten stoelen voortplanten, dan je aangesproken voelen bij het noemen van je naam en ook nog…

Het mooitste van de kermis was niet het schelle geluid van botsende auto's het lonkende licht, de grijparm die het horloge miste of de zoete geur van de suikerspinwagen, maar de bleke vierkanten in het gras, de afdruk die de kermis op de grasmat van het park achterliet. En dat ik dan met mijn zusje aan de hand naar die plek terugkeerde…

Ik vond in de beroemde boekenkist op zolder Een telefoonboek waar jouw naam nog in stond Snel dichtgeklapt maar zoals de snelle stofjes Die ontsnapten aan het zonlicht zo kolkten Mijn gedachten om je stralende naam en om Je gapende gestalte waar die zijn kon In de tijd en natuurlijk heb ik toch nog Snel je nummer ingetoetst en een kind nam op…

Ik kwam aan een oase, een vrouw stond blootsvoets in zichzelf geschaard lege ogen boven een mond vol krijt levende afwezigheid. Zij strekte zich tot in de verten uit, eindeloze bruid. Lemen voeten kreeg ik, veren van de vogels die haar omhalsden ik voelde mij zo wijd als zij. Zij openbaarde mij een glimp van heiligheid, mijn afgeleefde…

Ik schrijf gedichten als dunne bomen. Wie kan zo mager praten met de taal als ik? Misschien is mijn vader gierig geweest met het zaad. Ik heb hem nooit gekend, die man. Ik heb nooit een echt woord gehoord of het deed pijn. Om pijn te schrijven heb je weinig woorden nodig. ----------------------------------- uit…

Jij kwam als Icarus uit de hemel vallend doorkliefde mijn geijkte nachten sloeg een bres in mijn verhaal. Jij kon niet ademen binnen het begrensde eindigde steeds in vrije val, ik ging weer klimmen, zwijgend gooide klonters aarde van mij af. Een droomvogel en een bijziende, het water wiegt ons samen zo stormen wij, zo vlagen wij ooit…

De vensters behangen met langdurige landschappen, een zak met slanke handen aan een meisje voeren van achter de tralies die mijn vingers zijn. Een ooggetuige van het zwart uithoren op de hoek van twee nachten en geduldig wachten tot de schaduw uit de bomen valt. Mijn ogen wegens verbouwing sluiten en haarfijn dromen dat ik een ver verwant…

Ja, ik geef het toe, ik beken het openlijk: mijn lichaam was altijd een toren zonder uitkijk. Ik heb hem steen voor steen in folianten gepend ik heb mij geplooid naar de tijd en de trend. De stenen die ik uit de wand verwijderd heb zijn de woorden waar ik dit gedicht mee schep: ik kijk naar de wereld waarin gij woont en al zie ik onscherp en…

Ze staat stiller dan een staande klok stil kan staan. Dieper dan stilte vallen kan tussen stoelen achter een tafel waarop twee flessen stil staan, neemt ze plaats in de ruimte vol van haar stervende beweging. Lager dan een engel vallen kan, zinkt ze in zichzelf. Als god dit ziet, noemt hij de kamer hemel, de seconde eeuwig.…

Ik zie een jongen naast een meisje lopen, hij kust haar en zij lacht om het geval. Genadige dood! Zij kirren en zij hopen zij zien het kind nog niet dat hen begraven zal. ------------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1986.…

Het moet er zijn als aan een stil ontbijt, erinyen weggesloten in de honingpot - wat zij wraakzuchtig neuriën raakt ons niet meer. ----------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

Teruggevonden, kale, onvast neergekribbelde afnemende cijferreeks, angstvallig genotuleerde afgelegde weg verklapt ten slotte toch hoe iemand het komen van zijn sterven verbergt, stiekem zijn stappen telt, hoop aftrekt, zijn laan in- slaat, paniek beaamt met mijn ogen dicht: verlegen verloren heer aan de kant gewankeld van zijn private…

Met werk en pek een boot gebreeuwd. Genaderd het land waar niemand landt. De naden werken. Zinken. Geschreeuw. ------------------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1996', 1997.…

Terwijl mijn bange norse vriend in bed zit te rillen in zijn Noorse trui bedenk ik nòg meer liefde en hoe die liefde te beginnen. De buren spelen vals piano maar wel met gevoel. Zó wil ik leven, vals maar met gevoel. De piano houdt op en mijn bange norse vriend begint in slaap te vallen ---------------------------------- uit: 'Men…

De violette lucht omsluit een jongen die roerloos in het heden hurkt. Af en toe gaat zijn arm omhoog alsof hij zwaait. Naar niemand. Nooit weggeweest, geen schoenen nodig. Hij hurkt bij zonsondergang in een portiek, neergelaten op aarde als een spin aan een draad. Ik zou een requiem willen inzetten. Er zijn nooit uitspraken over hem gedaan…

Nog geen dag of drie logé geweest of heel mijn heimwee vierde feest. Mijn tante was mijn moeder niet, terwijl ze op haar leek. Mijn vader zag ik nergens meer, mijn oom leek op mijn neef. Ik wist nu niet wie wie nog was en sliep niet meer voor straf. De huiswei bood nog apppels aan de ochtend van vertrek. Ik raapte ze voor thuis en…