Gedichten

gedicht (nr. 4.852):

Regisseur

Hij pelt zijn spelers uit hun bronzen toneel-
mantel, licht hun schedel op en tuurt
door de spleet in het duister. Hij ziet het al.
Te veel geest. Te veel fles. Dit toneel

moet anders. Bloed wil hij, krokant
knappende botten, een knellend
strottehoofd. Speel het vlees, zegt hij.

Een goede les. Hij wil hun nagels voelen
in de woorden. Een avond moet het worden
waarop de geest zo uit het krachthonk lijkt

weggelopen. Een voorstelling
waarin de kinderen hun ouders vermoorden.
En zelf ook weer kinderen krijgen.

Maar voor het eerste bedrijf verdwijnt
hij al in het duister van de achterste rij.
Hij wil zijn handen niet meer branden
aan dit niet te regisseren familiegraf.

Stervend klemmen zijn spelers de tanden op
elkaar en leggen één voor één de woorden af.

------------------------------------
uit: 'Brandhaarden', 2001.