inloggen

Gedichten

gedicht (nr. 1.144):

appelboompjes

Op een recht, zwart kousenbeen,
dunne rokjes opgeheven,
dansend in de vroege regen
en de tuin voor zich alleen,

staan twee jonge appelbomen,
't witte bloed omhooggestegen,
vlinder-hoofden wijd omgeven
door hun aller-eerste dromen.

Met hun smalle voet in 't gras,
ingetogener en lomer
staan zij later in de zomer
na te peinzen hoe het was.

Voller wordend met de dagen,
vastgegroeid in 't ogenblik,
bestemd, mijn zustertjes, - als ik -
te wortelen, rijpen en vrucht te dragen.

---------------------------------------
uit: 'De vogel Phoenix', 1947.

Schrijver: M. Vasalis
Inzender: jvdb, 28 april 2007


Geplaatst in de categorie: natuur

3.0 met 52 stemmen aantal keer bekeken 17.799

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Gilberte Vandormael
Datum:
2 juli 2021
Dit gedicht kregen we op het examen Nederlands om te analyseren en te bespreken in 1972 in de normaalschool in Tongeren. Ik ben nu gepensioneerd leerkracht en heb meer tijd om gedichten te lezen.
Naam:
piet
Datum:
10 december 2018
leuk gedaan joh!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)