Gedichten

gedicht (nr. 4.048):

Begrafenis

Verlaat het rijk van de rot
waar monden die koud zijn als was
rond de tafel kauwen op
wat van je rest - handen

klapwieken trage motten rond
je schedel, liefde duizelt als sigarenrook
omhoog tussen de onscherpe messen
van woorden - en ga de tuin in.

Daar lopen ze ook. Ze zijn jong
hun dunne armen wit en onhandig.
Ze zien je niet.

Graaf daar een kuil en ga liggen.
Je zult zien dat tijd niets betekent.
Soms regent het op je, dat is alles.

----------------------
uit: 'Waaigat', 1993.