Gedichten

gedicht (nr. 1.520):

A la recherche du temps perdu *)

De wind heeft haar naar de tuin verwezen,
de tijd in haar handen te slapen gelegd.

Zij spreekt over stukgewaaide ramen,
een dak dat eeuwig lekt, de schoorsteen

die niet trekken wil, over hem en haar,
en hoe het uur haar slaap niet raakt.

en hoe de nacht versteend tot liggend naakt
dat zij onwennig tracht te strelen.

Achter zich weet zij de hoge, donkere muren,
de smalle deur, te smal om terug te keren.

Het was zo stil als nu, hij wuifde nog, riep
iets dat zij niet verstond, de ogen dicht,

misschien dat hij later pas, of dat hij
nooit, maar dan ook nooit wellicht. Ze klopt

het stof van zijn kleren, betast zijn hoofd,
lacht om de rode veeg naast zijn mond.

Een stem stuift op. Steigert in het donker.
Ze schrikt. Draaft ontzet haar wereld rond.

Het tuinpad wijkt. De deur gaat dicht.
Wat achter ligt, krimpt weer tot vergezicht.

*)Op zoek naar verloren tijd

-----------------------------------------------------
uit: 'Volmaakte aanwezigheid, volmaakt gemis', 2000.